Μια γνώμη, λοιπόν, είναι ότι για τη στυγνή  δολοφονία της Marfin στην οποία  βρήκαν τραγικό θάνατο 3 άνθρωποι, ο  Επαμεινώνδας Τσάκαλης (36 ετών), η Παρασκευή Ζούλια (35 ετών) και η κυοφορούσα  Αγγελική Παπαθανασοπούλου (ετών 32) από επαγγελματίες εγκληματίες «διαδηλωτές» οι όποιοι επί πλέον καθύβριζαν χυδαία τα θύματά τους κατά  τη διάρκεια του μαρτυρικού τους τέλους,  «φταίνε οι τραπεζίτες».   Αν ο ανθρωπισμός δεν ταιριάζει στο κομματικό συμφέρον, tant pis για τον ανθρωπισμό. Μετατρέπεται σε απανθρωπιά, σε χυδαιότητα, σε προσβολή της μνήμης νεκρών, σε δικαίωση σαδιστών δολοφόνων, σε πολιτισμική ύβρη  στο όνομα της ελευθερίας – των διαδηλώσεων, εν προκειμένω . 

 Η κυρία Χρηστίδου, άλλη μια προσωποποιημένη απόδειξη της πολιτιστικής υπεροχής τής Αριστεράς, στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των διαδηλωτών μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων (μετά από έναν χρόνο αναστοχαστικής κοινοβουλευτικής σιωπής…), θεώρησε ευφυές και προοδευτικό να προσβάλει βάναυσα  τα θύματα των δολοφόνων της Marfin.

Η κυρία  Ραλλία, με την θέρμη της νεοφώτιστης Πασιονάριας της Αριστεράς, προέβη  σε μια θεωρητική τοποθέτηση ως προς την απόδοση των ευθυνών, όπου  αυτονοήτως,  πέραν πάσης αμφιβολίας, τους δύστυχους ανθρώπους της Marfin δεν τους έκαψαν ζωντανούς, δεν τους καθύβρισαν κτηνωδώς οι αλήτες που «διαδήλωναν», αλλά οι …τραπεζίτες. Η κυρία Χρηστίδου, προφανώς, δεν …εγκρίνει όλους όσοι εργάζονται σε τράπεζες και υπηρετούν το σάπιο τραπεζικό σύστημα. Χάθηκαν τα ριάλιτι, χάθηκαν τα ξενυχτάδικα, χάθηκαν τα χαζοτράγουδα;  Τόσο λαμπρά «αριστερά» επαγγέλματα  υπάρχουν; Τι θέλουν και δουλεύουν για το σάπιο τραπεζικό σύστημα; 

Σύμφωνα με τον συλλογισμό της Χρηστίδου,  αν, για παράδειγμα, ένας ληστής δολοφονήσει έναν τραπεζικό υπάλληλο, θα φταίνε οι τραπεζίτες.  Αν  τους επιτεθεί κανένας (γνωστός – άγνωστος) αναρχικός απαλλοτριωτής τραπεζών, θα φταίει  ο τραπεζίτης που δεν ήταν αναρχικός.  

 Στην προσπάθειά της να αποδομήσει το «χουντικό» νομοσχέδιο, παρέβλεψε με στυγερή αναλγησία έναν ανθρώπινο παράγοντα: τις οικογένειες των νεκρών που πιθανόν να την άκουγαν και που, εν πάση περιπτώσει, έχουν διαφορετική γνώμη για το ποιος δολοφόνησε φριχτά και αναίτια τα παιδιά τους, προσθέτοντας άλλον ένα κρίκο ντροπής  στον κύκλο βίας της Αριστεράς. 

Ήταν τόσο απλό να μη συνδυάσει το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις με ένα θέμα τόσο ευαίσθητο εμπιστευόμενη την «πολιτική της ευφυΐα» (;)  ξεστομίζοντας με τρόπο αμετροεπή και θρασύ μιαν αχρείαστη για όλους προσβολή.