Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Espresso και τον Νίκο Νικόλιζα, εξήγησε: «Μια ζωή ζούσα με τον άντρα μου στα νότια προάστια. Μετά το χαμό του δεν μπορούσα να μείνω στο σπίτι χωρίς εκείνον. Όλα μου θύμιζαν τον αγαπημένο μου σύζυγο. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι στη ζωή πρέπει να παίρνουμε μεγάλες αποφάσεις. Όλα τα μεγάλα, όλα τα υπέροχα τα έζησα μαζί του. Τώρα θέλω να ζήσω πιο εύκολα τη ζωή μου. Επειδή έχω κι άλλα δυο σπίτια, ένα στο Πόρτο Ύδρα και ένα στο Ηράκλειο Κρήτης, σκέφτηκα πως καλύτερα να έχω μικρά σπίτια σε δυο μέρη, παρά ένα μεγάλο σπίτι και να ζω μόνη με τις αναμνήσεις μου».

Και συνεχίζοντας, ανέφερε: «Πήρα μόνο τις φωτογραφίες μου και τις αναμνήσεις μου από όσα έζησα εκεί. Τα υπόλοιπα πράγματα του σπιτιού τα μοίρασα στα άλλα δύο σπίτια μου, καθώς και σε ανθρώπους που αγαπώ. Μου ήταν δύσκολο να ζήσω στο σπίτι αυτό, όπου τα πάντα μου θύμιζαν τον άντρα μου. Έβλεπα τις πόρτες και νόμιζα πως θα μπει εκείνος. Άκουγα θόρυβο και πίστευα πως θα τον δω μπροστά μου. Ζούσε σε αυτό το σπίτι και καθημερινά ζούσα δύο φορές και την απώλειά του. Πλέον έχω αποφασίσει να μη ζω μόνιμα μόνο σε έναν τόπο, αλλά παντού. Πέρασα πολύ δύσκολα τα τρία αυτά χρόνια που “έφυγε” και οφείλω στον εαυτό μου να το ξεπεράσω».