Κάθε μέρα ο Ερντογάν αλωνίζει την Τουρκία πάνω -κάτω, βγάζοντας λόγους (η γλώσσα του πρέπει να έχει βγάλει μούσια) παντού όπου σταθεί κι όπου βρεθεί φτύνοντας απειλές. Έχει γεμίσει την περιοχή σάλια. Την ίδια πολιτική απειλών και γκροτέσκο παραληρηματικής βαρβαρότητας ασκούν και οι υποτακτικοί του υπουργοί εξωτερικών, άμυνας και διάφοροι αξιωματούχοι παρατρεχάμενοι του -επικίνδυνα- αστείου ανατολίτη φύλαρχου που μάλλον εξευτελίζει την χώρα του σπαταλώντας αλόγιστα την όποια αξία αυτή έχει.

Ο Ερντογάν νιώθει τον κόσμο γύρω του εχθρικό, νιώθει ότι όλοι χρωστάνε από ένα κομμάτι γης από τη χώρα τους στην Τουρκία. Νιώθει να απειλείται και απαντά με απειλές. Ως πότε, ωστόσο, μια τέτοια πολιτική έντασης θα γίνεται αποδεκτή, από τη στιγμή μάλιστα που παίζει με τη φωτιά; Στο Αιγαίο αυτή τη στιγμή δεν παίζουν με τα κουβαδάκια τους οι αντιμαχόμενες πλευρές αλλά με όπλα, ο ένας απέναντι στο άλλον, και σε αυτές τις περιπτώσεις ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Ήδη, το επεισόδιο με το Λήμνος, με τα υποβρύχια, με τις αερομαχίες είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη ότι όλα μπορούν να ξεφύγουν ανά πάσα στιγμή.

Έχουμε να κάνουμε με μια προσωπικότητα ανασφαλή κι επικίνδυνη, γι’ αυτό, εκτός από την ετοιμότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων, χρειάζεται και εντατική διπλωματία – που υπάρχει από πλευράς Ελλάδος και ασκείται εργωδώς. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα πρέπει να πιέσει ασφυκτικά τους Ευρωπαίους εταίρους αξιοποιώντας και την ουσιαστική γαλλική στήριξη, ιδιαίτερα δε την Γερμανία ώστε να πειστεί να εγκαταλείψει την πολιτική των ίσων αποστάσεων.