Σε πολλά ρεπορτάζ έχει καταγραφεί η ευθύνη του Νίκου Κοτζιά για την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κρανς Μοντανά, που κατά πολλούς ήταν ο τελευταίος γύρος συνομιλιών κατά τον οποίο όλοι μιλούσαν για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ο Κοτζιάς, λοιπόν, έχει ενοχληθεί τα μάλα με αυτά τα ρεπορτάζ, ενώ είναι έτοιμος να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή για τις συζητήσεις και τη στάση ενός εκάστου των συμμετεχόντων. Οι ενδιαφερόμενοι, λοιπόν, μπορούν στις 29 του μηνός να συντονιστούν με το ΡΙΚ, όπου ο πρώην υπουργός Εξωτερικών θα τα πει όλα, όπως ανακοίνωσε με χθεσινή του ανάρτηση στο facebook, η οποία έχει ως εξής:

Ασφαλώς και οι τελευταίες έκαναν λάθη. Αλλά άλλο λάθος και άλλο κατοχή. Αυτοί οι αρθρογράφοι στην επίθεση που κάνουν στον ελληνισμό διαβεβαιώνουν τους πάντες ότι για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων στο Κρας Μοντανά ευθύνεται αποκλειστικά η ελληνοκυπριακή πλευρά, άντε και η Ελλάδα. Το ερώτημα είναι: οι εκ των πραγμάτων αμέτοχοι της διαπραγμάτευσης, οι απόντες από το Κρας Μοντανά από που γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα; Πώς όλοι αυτοί ξεπλένουν με τόση ευκολία την Τουρκία, αλλά και τις τουρκοκυπριακές ηγεσίες;

Η άποψη της ελληνοκυπριακής και ελληνικής πλευράς, αλλά και του ίδιου του ΓΓ του ΟΗΕ, όσων συμμετείχαν καλοπροαίρετα στις διαπραγματεύσεις, είναι καθέτως διαφορετική.

Οι εκπρόσωποι της θεωρίας ότι φταίνε για όλα οι Ελληνοκύπριοι αναμασούν τα επιχειρήματα των Τούρκων, του Εϊντε που είχε και έχει πολλαπλούς δεσμούς με τους Τούρκους, καθώς και με τα παπαγαλάκια του στην Αθήνα, όπως, επίσης του τότε Βρετανού ΑΝΥΠΕΞ. Όχι, όμως, του τότε Βρετανού ΥΠΕΞ και σημερινού πρωθυπουργού του ΗΒ που στάθηκε κύριος σε εκείνη την ιστορία. Θα αναγκαστώ, λοιπόν, να πω δημόσια, τρία χρόνια μετά, το τι συνέβη το βράδυ που οδηγήθηκαν εξαιτίας του Βρετανού ΑΝΥΠΕΞ και του Τούρκου ΥΠΕΞ οι συνομιλίες σε αδιέξοδο. Στις 29 Οκτωβρίου 2020 θα τα πω στο ΡΙΚ. Προσπάθησα να προστατεύσω τη διαδικασία και ανέχτηκα πολλά. Όμως η δημιουργία στην Αθήνα και στη Λευκωσία ενός μετώπου στήριξης του τουρκικού εθνικισμού και υπονόμευσης της θέσης της Κύπρου, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με το μέτωπο της αλήθειας και της ιστορικής πραγματικότητας.

Διαφέρουμε με αυτούς τους κύκλους σε ένα θεμελιώδες σημείο: Εγώ πιστεύω αυτά που είδα, είπα και άκουσα ο ίδιος μέσα στην αίθουσα διαπραγμάτευσης. Εκείνοι πιστεύουν την ηγεσία της Τουρκίας και του ανθρώπου της του Εϊντε. Και αυτή είναι άλλη μια διαφορά ανάμεσα στον πατριωτισμό και στην πολιτική επιλογή στήριξης του τουρκικού εθνικισμού».