Στην Αριστερά υπάρχει ένας παιδισμός στον τρόπο που αντιδρά, που δεν έχει να κάνει με την αθωότητα –τίποτα το αθώο δεν σχετίζεται με την Αριστερά. Στο μεταφυσικό της ζόρι να προσαρμόσει την αδιάψευστη πραγματικότητα στις θεολογικές της ερμηνείες, στην αγωνία της να διαφοροποιηθεί, αναζητά πάντα την εκζήτηση η οποία καταλήγει σε πρόκληση. Η Αριστερά  ως ιδεολογία και οι αριστεροί σαν ψυχοσυνθέσεις έχουν στην ημερήσια διάταξή τους την πρόκληση ως πολιτικό μέσον ενάντια στη «συντήρηση».

Η πρόκληση είναι βασικό εργαλείο της στρατηγικής τους καθώς η «επαναστατική» τους ψυχοσύσταση τρέφεται με την σύγκρουση. 

Σε καθημερινή βάση αναζητούν την σύγκρουση καθώς η αποστολή είναι ο καθημερινός αγώνας –δεν χαλαρώνουν ποτέ– η ιεραποστολική στοχοπροσήλωση να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους. Γι’ αυτό προκαλούν …συγκρούσεις μόνοι τους.  

Προφανώς, τις περισσότερες φορές σήμερα οι προκλήσεις καταλήγουν σε γραφικότητες. Παλαιοτέρα, όταν ο μύθος δεν είχε δεχτεί το μαγικό άγγιγμα του Τσίπρα, η γραφικότητα και η βλακεία περνούσαν ως πνευματική υπεροχή και αντίσταση στο κατεστημένο.    

Η περίπτωση του Πολάκη είναι χαρακτηριστική αυτής της στρατηγικής όπου η πνευματική υστέρηση και ανωριμότητα μετατρέπονται σε διαρροϊκή επιθετική προκλητικότητα. Ας παρακολουθήσουμε υποθετικά την συμπεριφορά ενός μη επαναστάτη χειρουργού: μετά τα δυο υποτιθέμενα χειρουργεία, κουρασμένος και με την έξαρση της πανδημίας στο αποκορύφωμά της, θα λάμβανε ως γνώστης όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα (και με το παραπάνω, λόγω της θέσης του που λειτουργεί και ως παράδειγμα) και θα επέστρεφε στο σπίτι του σύμφωνα με τις οδηγίες της πολιτείας όπως ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας, ασχολούμενος με τα της αρεσκείας του – για τα οποία δεν μας πέφτει λόγος. 

Ο Πολάκης, όμως, εκτός από πολυπράγμων επιστήμων που προφανώς αφιερώνει τον αναγκαίο χρόνο για να παρακολουθήσει και να μελετήσει τις εξελίξεις της χειρουργικής επιστήμης που απαιτούν πολύωρη και συνεχή μελέτη, τον υπόλοιπο χρόνο του τον αφιερώνει στην πολιτική, καθώς είναι μαχόμενο και εξέχων στέλεχος της Αριστεράς και βρίσκεται στις επάλξεις του δημόσιου συμφέροντος. 

Βέβαια, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανδρός Πολάκη είναι ο  επαναστάτης που κρύβεται μέσα του σαν ηφαίστειο. Έτσι, επαναστατεί ενάντια στο χρόνο καθώς μπορεί ταυτόχρονα να «χειρούργει» δις, με ότι αυτό συνεπάγεται πριν και μετά το χειρουργείο, να μετέχει των κοινοβουλευτικών του καθηκόντων, να αναρτά επαναστατικά μανιφέστα στο fb και να υπερβαίνει τα lockdown καθώς είναι ο ατρόμητος Τσε Γκεβάρα των Χανίων, ο άνθρωπος που  δίνει ένα μάθημα στον  Covid -19, δίχως μάσκα, δίχως ανοιχτά παράθυρα, δίχως αποστάσεις, σε μια συνεύρεση φίλων και ομοϊδεατών βέβαια… 

Η συγκέντρωση ήταν ιδιωτική αλλά απαγορευμένη από τα μέτρα που ισχύουν για όλους τους άλλους πολίτες εκτός από τους εικονιζόμενους γενναίους. Ωστόσο, ο επαναστάτης γιος της κρητικής λεβέντικης γης είπε να την δημοσιοποιήσει γιατί είναι και πολιτικός άντρας και επιστήμων και θέλει να στείλει ένα μήνυμα ανατροπής στην κοινωνία:  «Τσογλάνια, δεν θα σταματήσουμε να ζούμε!» 

Άραγε ποιοι ήταν οι αποδέκτες της αγανάκτησής του; Η επιστημονική κοινότητα που πρότεινε τα μέτρα; Η πολιτική ηγεσία που τα εφαρμόζει; Ο ίδιος ο Covid -19 και οι εμπνευστές του; Ποια είναι αυτά τα τσογλάνια; Οι υπόλοιποι πολίτες που τηρούν ευλαβικά τα μέτρα; 

Ο Πολάκης ήθελε να προκαλέσει απλά γιατί αυτή είναι η ψυχοσύνθεσή του. Τρέφεται με το να γίνεται εριστικός. Πιθανόν να αισθάνεται Κολοκοτρώνης τουλάχιστον όταν δέχεται επιθέσεις ή να νιώθει Άρης Βελουχιώτης  όταν τον επιτιμούν.  Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. «Σας έχω όλους», τον αναγκάζουμε να επαναλαμβάνει τον εαυτό του, γιατί δεν τον καταλαβαίνουμε. Αυτή τη γκροτέσκο αντίληψη διαθέτει ο Πολάκης και οι υποστηρικτές του. 

Ποιος ηγέτης Τσίπρας δεν θα πρότασσε υπερήφανος τα στήθη του να υπερασπιστεί από τις επιθέσεις της ντόπιας και διεθνούς αντίδρασης ένα εξέχοντα αδάμαντα της επιστημονικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, έναν υποδειγματικό αγωνιστή της Αριστεράς και της Προόδου, ένα πρότυπο του νέου ήθους και ύφους στην εξουσία;