“Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήμουν μαζί της όταν την γιούχαραν από τον εξώστη. Κανείς δεν ξέρει το παρασκήνιο και πόσο πληγώθηκε η Αλίκη. Όταν συναντηθήκαμε μετά από αυτήν την εκδήλωση, το πόσο συγκλονισμένη κι απογοητευμένη ήταν στο ξενοδοχείο…

Έκλαιγε ώρες ατελείωτες. Είναι πράγματα που δεν τα έχω πει και κάποια θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο μου αλλά αφού το έθιξες. Ήταν πληγωμένη κι ήταν πάρα πολύ άδικη η συμπεριφορά κάποιων ανεγκέφαλων. Εκείνη τους απάντησε πάρα πολύ ωραία: Με εμένα πορευθήκατε. με εμένα ταξιδέψατε, εγώ είμαι ακόμα εδώ 40 χρόνια μετά παίρνοντας το πρώτο βραβείο για την Μανταλένα κι εσείς είστε ακόμα στον εξώστη.

Μετά κατέρρευσε. Η Αλίκη είναι πάντως μια ανοιχτή πληγή μέσα μου που δεν έκλεισε ποτέ. Όσο τα χρόνια περνάνε τόσο η έλλειψή της γίνεται πιο έντονη σε όλους.”