Δίχως διάθεση υπερβολής, αν εξαιρέσει κανείς τις πιο ψύχραιμες προσεγγίσεις, κάποια ελληνικά ΜΜΕ  μοιάζουν να μην χορταίνουν να υπογραμμίζουν την τουρκική υπεροχή και την ματαιότητα κάθε ελληνικής αντίδρασης. Εδώ και πενήντα χρόνια, κάθε διπλωματική ενέργεια της χώρας παρουσιάζεται λίγο –πολύ ως φιάσκο, πέραν της στερεότυπης  εθνικής εμμονής  ότι …μας προδώσαν οι σύμμαχοι μας. 

Αυτό είναι άδικο και αναληθές, κυρίως για μια χώρα που στα τελευταία 200 χρόνια έχει κάνει εφτά επεκτάσεις των συνόρων της και στις κρισιμότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας βρέθηκε ξεκάθαρα στη σωστή πλευρά, στη σωστή συμμαχία, στο σωστό στρατόπεδο, με ανάλογα τεράστια οφέλη τα οποία επιδεικτικά αγνοούνται ή θεωρούνται αυτονόητα, θεόσταλτα, κεκτημένα. Είναι άδικο να το ισχυρίζεται κανείς αυτό όταν τα τελευταία πενήντα χρόνια, η χώρα μας απολαμβάνει όλες τις πολυτέλειες της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα παρέχοντας στους πολίτες της ένα απείρως ποιοτικότερο επίπεδο ζωής από το αντίστοιχο που προσφέρει η «παντοδύναμη» Τουρκία στους δικούς της. Στην  προβολή δύναμης και ισχύος αυτά δεν προσμετρούνται; 

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικότερα, όλοι οι κινδυνολογούντες υπέρ της Τουρκίας είναι στην πλειονότητα τους  οι ίδιοι που παρουσιάζουν την συμμαχία μας με το ΝΑΤΟ ως καταστροφική, την σχέση μας με τις ΗΠΑ ως ολέθρια, την ένταξή μας την ΕΕ ως λάθος. Απόψεις ιστορικά αβάσιμες, ανυπόστατες, ανακριβείς, ολέθριες και εθνικά επικίνδυνες. Ωστόσο, στην «ανίσχυρη» Ελλάδα υπάρχει ισχυρή δημοκρατία για να εκφράζει κανείς την άποψή του ελεύθερα, σε αντίθεση με την «ισχυρή» Τουρκία όπου η παραμικρή παρέκκλιση από την επίσημη θέση στα εθνικά ζητήματα σημαίνει φυλάκιση. 

Μόλις πριν λίγες μέρες επέστρεψε ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου από το διήμερο ταξίδι του στις Βρυξέλες όπου είχε μια σειρά εξαντλητικών επαφών στις οποίες προσπαθούσε εναγωνίως να πείσει τους (επίσης «ανίσχυρους») Ευρωπαίους συνομιλητές του ότι η Τουρκία είναι κατά βάθος ευρωπαϊκή χώρα, αγαπά την Ευρώπη και επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί στους κόλπους της.

Αν πάμε λίγο πιο πίσω, κάποιοι εγχώριοι σχολιαστές διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για τα μέτρα που -υποτίθεται- δεν έλαβε τη Ευρωπαϊκή Ένωση εναντίον της Τουρκίας και για το ότι ο Ερντογάν τους έχει του χεριού του, ότι η Ευρώπη είναι φιλοτουρκική, ότι χάσαμε παταγωδώς!  

Εξ αυτών κανείς δεν μπήκε στον κόπο να παραδεχτεί ότι τα μέτρα που έβαλε πάνω στο τραπέζι η ΕΕ τον Δεκέμβριο απέδωσαν ή τέλος πάντων δεν πέρασαν απαρατήρητα στην Τουρκία, ούτε την χάιδεψαν. Κανείς δεν μπήκε στο κόπο να εξηγήσει ότι η διπλωματία δεν είναι υπόθεση καφενείου, ούτε αγώνας μποξ, ούτε επίδειξη τσαμπουκά. Πολύ περισσότερο δε, ότι μετά από μιαν ενέργεια δεν λαμβάνεις τα αποτελέσματα …την επομένη ώρα.  

Άραγε προς τι το ρεσιτάλ τουρκικής γοητείας στην Ευρώπη, όταν πριν λίγες μέρες, μας διαβεβαίωναν, ελαφρά τη καρδία, ότι δεν ενδιαφέρεται ο Ερντογάν για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του, ότι την έχει γραμμένη στα οθωμανικά του υποδήματα και τα λοιπά;  Προς τι η ολική οπισθοχώρηση της τουρκικής προκλητικότητας, προς τι η αλλαγή πλεύσης; 

Ποιος έφερε στα νερά του ποιον; Η Ευρωπαϊκή Ένωση την Τουρκία ή η Τουρκία με τις ανατολίτικες γελοιότητες που τρέχει και παρακαλάει για μια νέα σχέση με την Ευρώπη, σχέση που εμείς έχουμε εδώ και δεκαετίες – και μάλιστα είμαστε τόσο άνετοι που την θέσαμε και στη βάσανο ενός δημοψηφίσματος… 

Προφανώς, η Τουρκία είναι μια σοβαρή και υπολογίσιμη δύναμη, υπήρξε τεράστια αυτοκρατορία που πρωταγωνίστησε για αιώνες στην ιστορία και εξακολουθεί να διαδραματίζει σοβαρό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Προφανώς, είναι υπολογίσιμη δύναμη αλλά το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα η οποία δεν είναι -όπως θέλουν μερικοί να την παρουσιάσουν- ούτε καρπαζοεισπράχτορας, ούτε Λιβύη, ούτε Ναγκόρνο Καραμπάχ,  ούτε Σκόπια. 

Είναι μια χώρα ευρωπαϊκή που βρίσκεται στην καρδιά του σύγχρονου κόσμου και το σοβαρό πρόβλημα πολυτελείας που έχει, είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται την αξία της.