Μεγάλη θλίψη σκόρπισε στο σύνολο του πολιτικού κόσμου η τραγική απώλεια του Ιωσήφ (Σήφη) Βαλυράκη ο οποίος έχασε χθες το βράδυ τη ζωή του στη θαλάσσια περιοχή της Ερέτριας όπου είχε πάει με το φουσκωτό σκάφος του.

Το γεγονός ότι πολιτικοί από διάφορους πολιτικούς χώρους τον αποχαιρέτισαν με τον δικό τους τρόπο, αποδεικνύει πόσο αγαπητός ήταν αλλά και την πολιτική εκτίμηση που έτρεφαν για αυτόν ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοί του. Αλλά υπογραμμίζει και την ασυμβίβαστη στάση του, τη μαχητικότητά του σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας της χώρας, το “ατίθασο” πνεύμα του, ένα κράμα που δύσκολα βρίσκει κανείς στους σημερινούς πολιτικούς των κυρίαρχων κομμάτων. 

Ο Σήφης Βαλυράκης γεννήθηκε το 1943 στα Χανιά και υπήρξε ένα από τα ιστορικά και πιο ριζοσπαστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Ο πατέρας του, Γιάννης Βαλυράκης, ήταν αξιωματικός του Στρατού Ξηράς και βουλευτής της Ένωσης Κέντρου. Σπούδασε ηλεκτρονικός μηχανικός στη Γερμανία και τη Σουηδία, με ειδίκευση στους βιομηχανικούς αυτοματισμούς. Μιλούσε αγγλικά, γερμανικά και σουηδικά.

Στο ένοπλο ΠΑΚ

Ο Σήφης Βαλυράκης υπήρξε κορυφαίο στέλεχος της αντιχουντικής αντίστασης και του ένοπλου κλάδου του ΠΑΚ, όντας από εκείνους τους αντίπαλους της χούντας που απέδειξαν έμπρακτα το πόσο πολύ ήθελαν την ανατροπή του μισητού καθεστώτος των συνταγματαρχών.

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Βαλυράκης υπήρξε καταζητούμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου επί τρία χρόνια για βομβιστικές επιθέσεις και συνελήφθη τελικά το 1971, όπου βασανίστηκε και φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Οι κινηματογραφικές αποδράσεις

Απέδρασε όμως καθώς κατάφερε να κόψει τα κάγκελα του κελιού του και μετά προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών. Στη συνέχεια ανέβηκε στην στέγη ενός τραίνου που πήγαινε στη Γιουγκοσλαβία. Για κακή του τύχη το τραίνο σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα, οι προβολείς των φυλακίων έπεσαν πάνω του, τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. Αυτή τη φορά οδηγήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας.

Τελικά κατάφερε πάλι να αποδράσει, αυτή τη φορά κολυμπώντας έως την Αλβανία. Αλλά το εκεί καθεστώς του Ενβέρ Χότζα νόμιζε πως ήταν Έλληνας κατάσκοπος της χούντας, και αρχικά του επέβαλε ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο του Φίερι. Όμως αυτή τη φορά στάθηκε τυχερός καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου κινητοποίησε τις επαφές του με το διεθνές Μαοϊκό και φιλοκινεζικό κίνημα (εκείνη την εποχή η Αλβανία ήταν δορυφόρος της Κίνας του Μάο) για να τον σώσει. Τελικά ο πρίγκιπας της Καμπότζης Σιχανούκ, στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, επενέβη στους Κινέζους, οι οποίοι επενέβησαν στους Αλβανούς, και έτσι ο Σήφης Βαλυράκης αφέθηκε ελεύθερος.

Σε υπουργικούς θώκους επί Ανδρέα

Ο Σήφης Βαλυράκης εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το ΠΑΣΟΚ το 1977. Διετέλεσε υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (Οκτώβριος 1981 – Νοέμβριος 1984), υφυπουργός Πολιτισμού με αρμοδιότητα τον Αθλητισμό (Ιούλιος 1985 – Ιούνιος 1988), υφυπουργός Δημόσιας Τάξης (Ιούνιος 1988 – Ιούλιος 1989 και Ιούλιος 1994 – Μάρτιος 1995) και υπουργός Δημόσιας Τάξης (Μάρτιος 1995 – Ιανουάριος 1996).

Την 1η Φεβρουαρίου 2009 ο Σήφης Βαλυράκης κρατήθηκε για αρκετές ώρες από τις αμερικάνικες αρχές αμέσως μετά την άφιξή του σε αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης λόγω ανάκλησης της βίζας του ενώ πετούσε.[3] Αυτό το περιστατικό επανέφερε στο προσκήνιο την παλιά έχθρα του Βαλυράκη με την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία τη δεκαετία του ’80 τον θεωρούσε «προστάτη» της 17 Νοέμβρη.

«Λευκό» στο Μάαστριχτ

Μια ιδιαίτερη πολιτική στάση του Σήφη Βαλυράκη ήταν ότι το 1992 είχε ψηφίσει «λευκό» στην κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ στο ελληνικό κοινοβούλιο. Υπέρ της συνθήκης είχαν ταχτεί τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνασπισμός και ΠΟΛΑΝ του Αντώνη Σαμαρά, ενώ κατά της συνθήκης τάχθηκε μόνο το ΚΚΕ και η βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Κατερίνα Ιατροπούλου.