Η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με μιαν ιστορικά πρωτόφαντη πανδημία, όπου ανατρέπονται εκ θεμέλιων όλες οι βασικές κοινωνικές και ατομικές συνθήκες. Βασική και μοναδική προτεραιότητα της ανθρωπότητας είναι η υγειονομική καταπολέμηση του ιού. Στοιχειώδης πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική αντίληψη ευθύνης δεν επιτρέπει καμία παραφωνία, πόσο μάλλον κανένα προσχηματικό εμπόδιο στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Όλα παγκοσμίως έχουν ανασταλεί. Όλα, εκτός από τις απεργιακές κινητοποιήσεις υπό την υψηλή αιγίδα του ΚΚΕ.

Απέχουμε από τους δικούς μας ανθρώπους, από την επαφή μαζί τους, από τις δουλειές μας, από την ίδια μας τη ζωή. Όλη η ανθρωπότητα είναι γονατισμένη, οι κοινωνίες τσακίζονται και κυρίως τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, τα πάντα βρίσκονται σε μια πρωτοείδοτη κατάσταση εγκλεισμού, φόβου, ταλαιπωρίας, έχουν ανασταλεί ακόμα και οι πλέον αυτονόητες προσωπικές δραστηριότητες της καθημερινότητάς μας – να πάρουμε αγκαλιά το παιδί μας ή ακόμα να αποχαιρετίσουμε τον ετοιμοθάνατο γονιό μας – όλες εκτός της υπερπαγκόσμιας ανάγκης να απεργήσουν τα ναυτεμπορικά σωματεία και να αποκλείσουν τα νησιά. Ότι πιο ελεεινό και απάνθρωπο θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.

Δηλαδή, οι τιμημένοι ναυτεργάτες στα τέλη Φεβρουαρίου δεν εκτελούν δρομολόγια στα νησιά για να πλήξουν τους εφοπλιστές (που πανηγυρίζουν και εύχονται να κρατήσει η απεργία κάμποσο ώστε να γλυτώνουν τα έξοδα κίνησης τώρα που δεν ταξιδεύει ψυχή). Αρκεί να μην απεργήσουν τον Αύγουστο τότε που θα στενάξει η τσέπη τους. Αυτός ο συνδικαλισμός σκοπιμοτήτων εκβιάζει τον εργαζόμενο, τον φτωχό και στην συγκεκριμένη περίπτωση (που υπήρξε η αφορμή αυτού του σημειώματος) τους γέροντες του Γηροκομείου Τήνου που περίμεναν την δεύτερη εμβολιαστική δόση τους – και χάθηκε! Τους γέροντες αυτούς του γηροκομείου της Τήνου που ήταν χαρούμενοι καθώς εμβολιάστηκαν πρώτοι από του Κυκλαδίτες και περίμεναν πώς και πώς τον λυτρωμό, να βγουν από τον κίνδυνο να νιώσουν μιαν ανακούφιση, αυτοί και τα παιδιά τους.

Γέννημα θρέμμα νησιώτης, ξέρω από πρώτο χέρι τι θα πει αποκλεισμός ενός νησιού, τι μεγάλο καθημερινό θαύμα ζωής είναι το καράβι για τους νησιώτες. Πόσο σκληρή, απάνθρωπη και κακουργηματική-κυρίως σε παρόμοιες συνθήκες- είναι η απομόνωσή του . Πόσο ανάλγητο είναι να καταργείς τον κόπο του άλλου που αγωνίστηκε, ετοίμασε, οργάνωσε έναν εμβολιασμό στον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη δεν έχει πρόσβαση. Τόσο πολύτιμο! Έναν εμβολιασμό για τον οποίο εργάστηκαν εξοντωτικά χιλιάδες επιστήμονες για να προλάβουν να σώσουν ζωές, και να ξαναπάρουμε πίσω υγιείς την ζωή μας. Αυτόν τον εμβολιασμό απέτρεψε το Σωματείο Ελλήνων Λιμενεργατών. Αυτόν τον εμβολιασμό απέτρεψε το κόμμα του λαού που έχει την τιμή να μανιπουλάρει το σωματείο που είναι κάτι σαν άτυπη ιδιοκτησία του, παρά το γεγονός ότι ιδεολογικά είναι εναντίον κάθε ιδιοκτησίας. Αυτόν τον εμβολιασμό απέτρεψαν οι αγωνιστές.

Στο μεταξύ, οι απόμαχοι της ζωής, γέροντες που δεν μπορούν να αντιδράσουν, σκύβουν το κεφάλι ταπεινωμένοι από την ανημπόρια τους μπροστά στο κόμμα του λαού, ζητώντας το έλεός του – την ώρα που τα τιμημένα αυτά σωματεία αποφάσισαν να προχωρήσουν σε νέες κινητοποιήσεις…