Όλοι μας μεγαλώσαμε με τον βασικό, πέραν πάσης αμφισβητήσεως,  αφορισμό «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν». Και όπου λέμε «αυτά …», ο καθένας μπορεί να προσθέσει τη δική του εκδοχή.

Ωστόσο, δεν είμαστε μόνο εμείς που διαθέτουμε ψεκασμένους πολίτες, δεν είμαστε εμείς η μοναδική κοινωνία του κόσμου που διχάζεται με το παραμικρό, ούτε είμαστε εμείς που διαπράξαμε τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία. Όπως δεν είμαστε εμείς οι μοναδικοί που παράγουν αθανάτους ήρωες, εθνικές αντιστάσεις και ηρωικές πράξεις.  Συμβαίνει κι άλλου. Η αυτοαναφορική ερμηνεία του γύρω κόσμου  συντελεί στο ασφαλέστερο λάθος.

 Παντού αγαπούν και μισούν, ζηλεύουν, σκοτώνουν, παθιάζονται… στα πλαίσια του ιδιαίτερου ταπεραμέντου κάθε λαού!  Εμφύλιους σπαραγμούς, για παράδειγμα, δεν έχει να επιδείξει μόνο η Ελλάδα, ας μην κολακευόμαστε αρνητικά. Συμβαίνουν  και στις καλύτερες οικογένειες!

Παρακολουθώντας κανείς τις κατά κόσμο κοινωνικές αντιδράσεις όπως αυτές εκδηλώνονται με τεράστιες διαδηλώσεις «κατά της πανδημίας» στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στις Σκανδιναβικές Χώρες, θα έλεγε ότι η αυτοσυγκράτηση που επέδειξαν σε παρόμοιες εκδηλώσεις οι Έλληνες είναι αξιοθαύμαστη ακόμα κι αν συμπεριλάβει κανείς τις πολλές εκατοντάδες κομματικά υποκινούμενες  διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα ως… απολύτως αναγκαίες σε κατάσταση παγκόσμιας υγειονομικής καραντίνας. Και πάλι, η ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο -μακράν- μέρος της μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για την στάση της.

Για να επανέλθουμε στη χώρα μας και με αφορμή την δεκάχρονη περιπέτειά της, ο λαός μας κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία  (μηδαμινός ιστορικός χρόνος) να παραλογιστεί, να αυτοκτονήσει και να αναστηθεί! Ταυτόχρονα, η Ελλάδα αλλά και οι πολίτες της είχαν την ευκαιρία να  συγκριθούν με τους ευρωπαϊκούς λαούς  αλλά και τους βαλκάνιους και ανατολίτες γείτονες.

Στη διάρκεια της πανδημίας όπου η ατομική ευθύνη παίζει καθοριστικό ρόλο, η ελληνική κοινωνία εξέπληξε τον εαυτό της. Έδειξε ωριμότητα -όταν εκτός της θανατηφόρου πανδημίας- βρέθηκε  αντιμέτωπη και με μιαν ασυμμάζευτη πλημύρα αντιφατικής και  κατώτερης των περιστάσεων, ενημέρωσης, με κομματικές σκοπιμότητες και θρησκευτικές προκαταλήψεις.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η αυτοσυγκράτηση και ο ορθολογισμός που επέδειξε και επιδεικνύει η κοινωνία σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ασφυκτικό και ακραίο, είναι εντυπωσιακά. Μιλάμε για την μεγάλη πλειονότητα του λαού που έδειξε θαυμαστό πνεύμα κατανόησης σε συνθήκες που θυμίζουν περισσότερο καταστάσεις επιστημονικής φαντασίας παρά πραγματικότητας. Κι όμως, ο λαός μας, μετά από μια δεκαετή τρικυμιώδη περιπέτεια στην οποία ξεπέρασε με εντυπωσιακή ταχύτητα ακραίες καταστάσεις, μοιάζει να στέκεται όχι μόνο στα πόδια του αλλά και σίγουρος πια για τον εαυτό του. 

Έτσι, μετά από 200 χρόνια ανεξάρτητου βίου μέσα από μια περιπετειώδη και συναρπαστική ιστορία, σήμερα και …πάνω από την κορυφή της  πρωτόγνωρης πανδημίας, μπορούμε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα που αντέχει, που νικά, που προοδεύει. Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τους εαυτούς μας που τα καταφέρνουμε!