Σχεδόν κάθε μέρα κάποιος πολιτικός, κάποιος διαμορφωτής της κοινής γνώμης ή απλώς κάποιος φανατικός με πρόσβαση στα ΜΜΕ ή ευρεία απήχηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα εκπέμψει ένα εμφυλιοπολεμικό μήνυμα προσπαθώντας να πάρει το μερίδιο δημοσιότητας που (πιστεύει ότι) του αναλογεί.

Το φαινόμενο αυτό έχει αρχίσει πλέον να δοκιμάζει πολύ σκληρά τις αντοχές και την υπομονή κάθε ψύχραιμου και νοήμονος πολίτη αυτής της χώρας, καθώς η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.

Υποτίθεται ότι τέτοιου είδους μηνύματα τα έχουν κατά βάση ανάγκη διάφορες ακραίες ομάδες, των οποίων η ύπαρξη δικαιολογείται και δικαιώνεται μόνο μέσω της συντήρησης ενός κλίματος εμφυλίου. Είναι το μέσο τους για να ψαρεύουν στα θολά νερά του εφηβικού ξεσπάσματος, της οικονομικής απογοήτευσης και του μηδενισμού.

Ωστόσο το φαινόμενο αυτό την τελευταία δεκαετία, από τη χρεοκοπία του κράτους και μετά, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις και σε mainstrean κόμματα, μέσα ενημέρωσης, ακόμη και σε τμήματα της ελληνικής διανόησης – όσο, τέλος πάντων, μπορούν κάποιοι να δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό «διανοούμενος».

Ανίκανοι και αποτυχημένοι υπουργοί, αμήχανα και πολιτικώς ελλιπή στελέχη της εκάστοτε αντιπολίτευσης, βασιλικότεροι των «βασιλέων» δημοσιογράφοι, φανατικοί επαγγελματίες του μίσους και διάφοροι «φευγάτοι» καλαμοκαβαλάρηδες ξερνούν καθημερινά δηλητήριο επιχειρώντας να αποκομίσουν πολιτικό και εκλογικό προβάδισμα στο πλαίσιο των κομμάτων τους ή να παραστήσουν τους υπερασπιστές μιας φαντασιακής ιδεολογικής «καθαρότητας» του χώρου τους.

Τι έχει αποφέρει αυτό το κλίμα ακραίας ιδεολογικής πόλωσης και ανεδαφικού ξεκατινιάσματος;

● Ενάμισι εκατομμύριο λιγότερους ψηφοφόρους συγκριτικά με το 2009.

● Ελάχιστη πολιτική συζήτηση για τα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά και αναπτυξιακά ελλείμματα της χώρας.

● Ακόμη λιγότερη συζήτηση για τη διαρκώς αυξανόμενη απειλή από την Τουρκία και για τους τρόπους αντιμετώπισής της.

● Μηδενική συζήτηση για το μέλλον της χώρας τις επόμενες δεκαετίες.

● Ακόμη και τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 1821 έχουν περάσει, μέχρι στιγμής, σχεδόν στα μουγκά. Ο εορτασμός τους είναι πολύ φτωχότερος από το αναμενόμενο.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι με τους γελοίους και άνευ κοινωνικού αντικρίσματος καυγάδες αυτού του είδους κερδίζουν ευρύτερο ακροατήριο, κάνουν λάθος. Η κοινωνία δεν ζει στον εμφύλιο, αλλά σε ένα σκοτεινό «σήμερα». Περιμένει απαντήσεις, λύσεις και προοπτική οικονομικής και εθνικής επιβίωσης.

Τα κηρύγματα μίσους μπορεί να τα χαζεύει στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, αλλά κατά βάση νιώθει πίεση, απόγνωση, αμφιβολία για το μέλλον. Και πολύ συχνά αηδία…