Ενώ οδεύει στο μέσον της θητείας της, ο Κ. Μητσοτάκης και η Κυβέρνηση δείχνουν μια μοναδική αντοχή.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις ανάμεσά τους και αυτή της OPINION POLL το επιβεβαιώνουν. Σαν να μην είχε να αντιμετωπίσει την πανδημία με ότι αυτό σημαίνει υγειονομικά, οικονομικά, κοινωνικά. Σαν να μην είχε να αντιμετωπίσει ανοιχτές Τουρκικές προκλήσεις και μια επιθετικότητα που πέρυσι το Καλοκαίρι μπορούσε να οδηγήσει σε θερμό ή και πολεμικό. Σαν να μην είχε σειρά προκλήσεων.

Κόντρα σ΄όλα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, ότι αν πραγματοποιούνταν την επόμενη Κυριακή Βουλευτικές Εκλογές , η Κυβέρνηση θα έπαιρνε ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό του Ιουλίου του 2019 και θα είχε μια μεγαλύτερη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σημαίνει αυτό το μοναδικό για τα μεταπολιτευτικά χρονικά ότι έχουμε μια  Κυβέρνηση αλάνθαστων, μια Κυβέρνηση που όλα τα κάνει σωστά, που είναι υπεράνω κριτικής; Ασφαλώς όχι. Η Κυβέρνηση έχει κάνει σειρά λαθών, έχει δείξει καθυστερήσεις και ολιγωρίες σε κρίσιμους τομείς, ενώ ανά διαστήματα έχει διακριθεί στην αντιφατικότητα δηλώσεων των στελεχών της.

Kαι τότε πως εξηγείται; Πως μπορεί να εξηγείται ότι η Ν.Δ προηγείται με 13.5% έως και 16% στην πρόθεση ψήφου και ο Κ. Μητσοτάκης 25%- 33% του Α. Τσίπρα σε καταλληλότητα για Πρωθυπουργός; Που οφείλεται ότι ακόμα και όταν η Κυβέρνηση δείχνει φθορές, να ξανασηκώνεται;

Νομίζω πως οφείλεται όχι σε ένα, αλλά σε σειρά παραγόντων:

ΠΡΩΤΟ: Πολλοί και σίγουρα δυνάμεις της Αντιπολίτευσης ξεχνούν ή υποτιμούν συστηματικά – όπως κατ΄επανάληψη έχω επισημάνει- ότι οι εκλογές του 2019 σηματοδότησαν όχι μια απλή αλλαγή στην κυβέρνηση, αλλά μια νέα εποχή. Οι αλλεπάλληλες ήττες του ΣΥΡΙΖΑ και η κατά κράτος επικράτηση της Ν.Δ με μεγάλες διαφορές έδειχναν ότι μια περίοδος που χαρακτηρίστηκε από ψεύτικες υποσχέσεις, άκρατο λαϊκισμό, διχαστικό λόγο, αγανακτισμένους και ψεκασμένους είχε περάσει ανεπιστρεπτί.

Η διακυβέρνηση από μια αλλοπρόσαλλη εκδοχή της Αριστεράς σε αγαστή συνεργασία με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ ήταν από μόνη της αρκετή για να εμπεδοθεί μια αντίθεση σ΄όλο αυτό το κλίμα και την εύκολη φιλολαική ρητορεία που συνοδεύτηκε από πλήρη αποτυχία και εμφάνιση επικίνδυνων παιγνίων με θεσμούς και Δημοκρατία.

Έτσι δημιουργήθηκε μια κοινωνική πλειοψηφία που έστρεφε την πλάτη της στην δημαγωγία και τον λαϊκισμό και αναζητούσε ορθολογισμό, καθαρές κουβέντες και δεσμεύσεις που φάνηκε να τους εξασφαλίζει  Κ.Μητσοτάκης. Αυτή η ευρεία κοινωνική πλειοψηφία παραμένει ισχυρή και το «ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ» που κυριαρχούσε προεκλογικά, φαίνεται να έχει μετασχηματιστεί σε «ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ». Αυτή η πλειοψηφία βλέπει προς τον Κ. Μητσοτάκη με ελπίδα και προσδοκία προς το μέλλον.

Γι αυτό έβρισκα ανούσια την γνωστή συζήτηση στο πρώτο μετεκλογικό διάστημα, για  το αν ήταν στρατηγική η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού είχε κατορθώσει να συγκεντρώσει 31.5%. Ωστόσο αυτό το 31.5% ήταν « μαγική εικόνα» , ένα ποσοστό που σ΄αυτό συναντούσες τις πιο  διαφορετικές δυνάμεις που δεν μπορούσε να κρύψει την ιδεολογική- πολιτική- ηθική ήττα που υφίστατο.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Σημαντικό ρόλο στις επιδόσεις της Ν.Δ και κυρίως του Κ. Μητσοτάκη διαδραματίζει η αδυναμία της Αντιπολίτευσης. Μη έχοντας εξάγει σοβαρά συμπεράσματα από την Κυβερνητική του θητεία και την καταδίκη του λαού και δείχνοντας να μην μπορεί να μεταβληθεί σε ένα σύγχρονο Κεντροαριστερό κόμμα, πριμοδοτεί την Κυβέρνηση. Με την αντιπολιτευτική τακτική του δεν σπάει το απέναντί του μέτωπο, δεν του δημιουργεί καν ρωγμές. Η ανυπαρξία ενός νέου πειστικού αφηγήματος τον μπλοκάρει στο 21%-22%.

Η δε επιλογή του να επιλέξει το πεδίο της πανδημίας για καθημερινές επιθέσεις και μετωπική αντιπολίτευση αποδεικνύεται ανιστόρητη και στρατηγικής σημασίας. Δεν θα ήταν υπερβολή να εκτιμήσει κάποιος , ότι αν το ΚΙΝΑΛ ως το τρίτο κόμμα μπορούσε να ξεπεράσει την πολιτική απροσδιοριστία του και την αδυναμία της ηγεσίας του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβλεπε μεγαλύτερη συρρίκνωση των δυνάμεών του. Είναι πολύ χαρακτηριστικό άλλωστε ότι σημαντικό τμήμα της διαρροής των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς την Ν.Δ μη επιλέγοντας το ΚΙΝΑΛ όπως θα μπορούσε κάποιος να περιμένει.

Εν ολίγοις, υπάρχει μια εικόνα στην οποία το ΚΙΝΑΛ ακολουθεί μια παραπέουσα τακτική που κρατάει τον ΣΥΡΙΖΑ σ΄αυτά τα μειωμένα ποσοστά και ο ΣΥΡΙΖΑ με την ασυνάρτητη τακτική του βοηθάει τον Κ. Μητσοτάκη να κρατιέται σ΄αυτά τα ποσοστά. Σημειώνεται δε, ότι όσο θα διαφαίνεται ότι σχετικά φυσιολογικά μπαίνουμε σε φάση υγειονομικής και οικονομικής κανονικότητας, τόσο θα ενισχύεται παραπέρα, αφού φάνηκε ότι μόνος του έδωσε την μάχη με μια αντιπολίτευση που φώναζε ακόμα και για το αν υπάρχουν εμβόλια ή αν χρειάζεται κοινωνική ευθύνη από τον κάθε πολίτη.

ΤΡΙΤΟ: Ο Κ. Μητσοτάκης έχει πείσει ότι είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον. Στην τελευταία δημοσκόπηση της OPINION POLL εντυπωσιάζει ότι σε σειρά ποιοτικών χαρακτηριστικών υπερισχύει καταλυτικά του Α. Τσίπρα. Θεωρείται με τεράστιες διαφορές που φτάνουν και το 40% ως ο Πολιτικός που έχει σχέδιο, που μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις, που μπορεί να ανορθώσει την Οικονομία κ.ά Δεν είναι τυχαίο αυτό. Μια σειρά πρωτοβουλίες του έχουν πείσει ότι αν η Ελλάδα ξεφύγει από παθογένειες που την ταλανίζουν δεκαετίες αυτό μονο σ΄αυτόν θα το οφείλουμε. Βγαίνοντας δε από την πανδημία με αποδοχή ως Πρωθυπουργός της τάξης του 62% και περιμένοντας περίπου 60 δις. ευρώ τα επόμενα χρόνια από Κοινοτικούς πόρους, μάλλον δύσκολα θα πρέπει να περιμένει κάποιος ανακατάταξη των πολιτικών συσχετισμών, ανατροπές.

Αυτές είναι κάποιες εξηγήσεις για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα για να καταλάβουμε γιατί οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν αυτά που διαβάζουμε. Κατ΄ουσίαν αν η Αντιπολίτευση δεν ανασυγκροτηθεί, δεν μεταμορφωθεί ριζικά ώστε να πείσει ευρύτερα ακροατήρια τίποτα δεν θα μπορεί να αλλάξει ριζικά τουλάχιστον την σημερινή εικόνα. Αν από κάτι κινδυνεύει η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός είναι ο κακός εαυτός τους. είναι να δείξουν οτι δεν τολμούν να κάνουν εκείνες τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που να εγγούνται μια ισχυρη Ελλάδα και μια κοινωνία με αυτοπεποίθηση, μια κοινωνία με συνοχή . Ακόμα και αν αυτές σηκώσουν  κύμα αντιδράσεων , θα είναι αντιδράσεις μιας κοινωνικής και πολιτικής μειοψηφίας που αντιτίθενται στο μέλλον. Θα είναι αντιδράσεις που θα εμπεδώνουν ακόμα περισσότερο ότι είναι καιρός να αφήσουμε οριστικά την Ελλάδα της καχεξίας. 

*O Ζαχαρίας Ζούπης είναι Υπεύθυνος Ερευνών της OPINION POLL- Πολιτικός Αναλυτής