Πριν αρκετές δεκαετίες παιδάκι 10χρονο βρέθηκα σε συγγενικό σπίτι.

Οικογενειακή επίσκεψη, παιδιά και μεγάλοι γύρω απ΄το τζάκι, χειμώνας στην ελληνική επαρχία.

Εμείς αμέριμνα παίζαμε, δεν καταλαβαίναμε τι γινόταν με τους μεγάλους, ώσπου κάποια στιγμή ο σπιτονοικοκύρης-σύζυγος άρχισε να κοπανάει στο πρόσωπο τη γυναίκα του, μπροστά σε όλους.

Πάγωμα και κλάματα τα παιδιά.

Παρέμβαση των επισκεπτών, σταμάτησε το θηρίο να χτυπά, η δαρμένη γυναίκα καθόταν αθόρυβα και δεχόταν το ξύλο, χωρίς αντίδραση ή κλάμα, χωρίς να μετακινηθεί από τη θέση της, απλώς -μόλις τελείωσε το έργο του το θηρίο- σκούπιζε το αίμα που έτρεχε από τη μύτη της.

Θυμάμαι κουβέντες συμφιλιωτικές μεταξύ των μεγάλων για κατευνασμό της κατάστασης και τη δαρμένη να προσπαθεί να μας ηρεμήσει τα ανήλικα, σχεδόν με ενοχή για το συμβάν.

Την άλλη μέρα η συγκεκριμένη γυναίκα καθόταν στη γειτονιά με τις άλλες γυναίκες σαν να μην έγινε τίποτα , ενώ στο πρόσωπό της φαίνονταν και οι μελανιές από τις μπουνιές του συζύγου.

Σκέφτομαι σήμερα πόσο ακραία περίπτωση γυναικείας αποδοχής της ενδοοικογενειακής βίας.

Σχεδόν συναίνεση του θύματος.

Ηταν δεκαετία του 1960, ήταν επαρχία, δεν υπήρχε ακόμη γυναικείος ακτιβισμός και δράση για την γυναικεία απελευθέρωση. Δεν υπήρχε μόρφωση και παιδεία. Οι περισσότερες γυναίκες ήταν αναλφάβητες.

Φθάνουμε στο 2021, στην Αθήνα και στη πρόσφατη δολοφονία του 20χρονου κοριτσιού στα Γλυκά Νερά και διερωτάσαι αν και πόσο έχει βελτιωθεί, από την δεκαετία του ’60, η θέση των γυναικών.

Σίγουρα είναι καλύτερη, όμως οι τόσο συχνές γυναικοκτονίες δείχνουν ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς.

Ακόμη μεγαλώνουν σταχτοπούτες-γυναίκες με παραμύθια και πρίγκιπες.

Το στερεότυπο θρέφεται καθημερινά και ύπουλα, αρκεί μια βόλτα στο διαδίκτυο.

Γεμάτο αναρτήσεις πανέμορφων κοριτσιών που βρήκαν τον πλούσιο και ζούν παραμυθένια.

Αυτή είναι κοινωνική συνισταμένη του προβλήματος, διότι υπάρχει και η οικογενειακή.

Τους βίαιους και φαλλοκράτες άντρες η ελληνική οικογένεια τους διαμορφώνει.

Μια μάνα και ένας πατέρας κυρίαρχα.

Επομένως η ενδοοικογενειακή βία θα είναι πρόβλημα όσο δεν αλλάζουν τα στερεότυπα και οι αντιλήψεις.

Η αλλαγή αυτή δεν πρόκειται να γίνει μόνο με τις κινηματικές δράσεις , πρέπει στοχευμένα η Πολιτεία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης να εισαγάγει ειδική ενότητα μαθημάτων για τις ανθρώπινες σχέσεις με σκοπό την ανάπτυξη της συναισθηματικής ωριμότητας.

Η ένταξη τέτοιων μαθημάτων επείγει.

Μόνο έτσι θα ζούμε σε καλύτερες οικογένειες και κοινωνίες.

*γράφει η Μαρία Ντούμα, δικηγόρος στον Άρειο Πάγο