Με τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, των οποίων την ευθύνη και την προώθηση ανέλαβαν τα κράτη, και τη γενικότερη πρόοδο της επιστήμης και την εμπέδωση των κανόνων υγιεινής η ανθρωπότητα μπόρεσε να απαλλαγεί από μια σειρά ασθενειών που την ταλαιπώρησαν επί αιώνες.

Μέχρι και σήμερα τα κράτη αναλαμβάνουν την ευθύνη για την προώθηση εμβολιαστικών προγραμμάτων τα οποία υλοποιούνται σε γενικές γραμμές απολαμβάνοντας τη γενική συμφωνία των πληθυσμών. Οι αντιεμβολιαστικές φωνές μέχρι και πρόσφατα βρίσκονταν στο περιθώριο, καθώς ελάχιστοι είχαν δεύτερες σκέψεις για το αν θα έπρεπε να εμβολιάσουν τα παιδιά τους με εμβόλια που και οι ίδιοι έκαναν στην παιδική τους ηλικία. Κάπως έτσι αντιμετωπίστηκαν ή εξαφανίστηκαν μια σειρά αρρώστιες οι οποίες στο παρελθόν «θέριζαν», ενώ σήμερα απλώς συναντώνται στα λεξικά.

Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού. Σήμερα τα κράτη δεν εμφανίζονται διατεθειμένα να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης για την πρόταση που κάνουν για τον γενικό εμβολιασμό των πληθυσμών τους. Αυτή η απροθυμία δημιουργεί το πρώτο ρήγμα και παγιώνει μια γκρίζα ζώνη που υπονομεύει την εμπιστοσύνη του (μεγαλύτερου ή μικρότερου τμήματος του) πληθυσμού.

Η ταχύτητα εξάπλωσης της νόσου, παράλληλα με την ανάγκη αστραπιαίας αντίδρασης της έρευνας για την παραγωγή και διάθεση των εμβολίων, είναι προφανές ότι δεν πρόσφερε τον απαιτούμενο χρόνο στις εταιρείες να επιβεβαιώσουν την απόλυτη ασφάλεια των προϊόντων τους. Γι’ αυτόν τον λόγο τα κράτη προμηθεύτηκαν τα σκευάσματα αναγνωρίζοντας το δικαίωμα απαλλαγής των εταιρειών από τυχόν ευθύνες για παρενέργειες κ.λπ.

Αν οι κυβερνήσεις θέλουν να είναι συνεπείς με τις προτροπές που απευθύνουν στους πολίτες να εμβολιαστούν, θα πρέπει να γίνουν απολύτως πειστικές και να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης των όποιων απευκταίων συνεπειών της χρήσης των εμβολίων. Όσο η υλοποίηση των εμβολιαστικών προγραμμάτων επαφίεται στη δυνατότητα επιλογής των πολιτών τόσο η γκρίζα ζώνη θα ενισχύεται και θα παγιώνεται ένα ευδιάκριτο πληθυσμιακό μέγεθος το οποίο θα επιλέγει να μην εμβολιαστεί.

Αν οι κυβερνητικές αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, τότε η μη επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού δημιουργεί εκ των πραγμάτων μια αντίφαση και μια ρωγμή μέσα στην οποία αναπτύσσεται το αντιεμβολιαστικό «κίνημα».

Εκτός αν οι κυβερνήσεις δεν είναι τόσο σίγουρες για τις μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες των εμβολιασμών ή όσο γενναίες απαιτείται για να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης, το οποίο πετούν ως «ατομική ευθύνη» στην κοινωνία…

Διαβάστε επίσης:

Όλα τριγύρω αλλάζουν, αλλά οι πολιτικοί συσχετισμοί ουσιαστικά δεν αλλάζουν

Η Ελλάδα, η Ε.Ε. και οι μεγάλες εθνικές προκλήσεις

Χαλεπάς: Η μνήμη ενός κορυφαίου!