H Μαρία Πούντερ, Γερμανοεβραία από την Τσεχία, και ο Ραΐφ, Τούρκος μουσουλμάνος, συναντιούνται στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και ζουν έναν μοναδικό έρωτα με απρόσμενη κατάληξη κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλάμπρα.

Το έργο. «Θυμάμαι μόνον ότι μαρμάρωσα μπροστά στο πορτρέτο μιας γυναίκας που φορούσε ένα γούνινο παλτό. Τι είχε αυτό το πορτρέτο; Δεν μπορώ να το εξηγήσω… Ώς εκείνη τη στιγμή, δεν είχα συναντήσει γυναίκα με τέτοια παράξενη έκφραση, λίγο άγρια, λίγο υπεροπτική και πολύ έντονη. Το ωχρό πρόσωπο, τα μαύρα φρύδια και τα μαύρα μάτια, τα πυκνά καστανά μαλλιά και κυρίως αυτή η έκφραση αθωότητας και θεληματικότητας συνάμα, η απέραντη μελαγχολία σε συνδυασμό με την ισχυρή προσωπικότητα, σε καμιά περίπτωση δεν μου ήταν ξένα. Αυτή τη γυναίκα εγώ τη γνώριζα ήδη. Ήταν ένα κράμα και μια σύνθεση όλων των γυναικών που στοίχειωναν τη φαντασία μου».

Η βραβευμένη σκηνοθέτιδα (βραβείο Κάρολος Κουν) Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη ανεβάζει για πρώτη φορά στη σκηνή το συγκλονιστικό μυθιστόρημα με την παγκόσμια απήχηση «Η Μαντόνα με το γούνινο παλτό» σε θεατρική απόδοση της Έφης Βενιανάκη.

Το βιβλίο. «Η Μαντόνα με το γούνινο παλτό» είναι το σημαντικότερο έργο του Σαμπαχαττίν Αλί, Τούρκου συγγραφέα που, πριν από τον τραγικό και μυστηριώδη θάνατό του, κυνηγήθηκε και φυλακίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες. Το μυθιστόρημα πρωτοδημοσιεύθηκε στα τουρκικά στις αρχές της δεκαετίας του 1940, χωρίς να σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, το βιβλίο εξελίσσεται σε best seller στην Τουρκία, γίνεται παγκοσμίως γνωστό χάρη στη μετάφρασή του στα αγγλικά και σε πάμπολλες άλλες γλώσσες, και προκαλεί κύμα ενθουσιωδών δημοσιευμάτων διεθνώς.

INFO. Πρωταγωνιστούν: Βίκυ Διαμαντοπούλου, Φώτης Καράλης, Βασίλης Τριανταφύλλου. Παίζει ζωντανά ο μουσικός: Ανδρέας Γυφτάκης.

Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης. Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης. Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος, Photo credits: Πέτρος Μακρής.

Διαβάστε επίσης:

ΚΘΒΕ: Ο διαχρονικός Μολιέρος και ο απολαυστικός Πελτέκης !

Τιμώντας τη μνήμη του Ελύτη…

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Περιπέτεια, φαντασία και το «Τυχερό Αστέρι»