Ήρθε πάλι η πιο δύσκολη εποχή κάθε χρονιάς: η -κατ’ ευφημισμόν- αντιπυρική περίοδος, που σχεδόν πάντοτε, εδώ και χρόνια, μετατρέπεται σε περιβαλλοντική τραγωδία.

Τεράστιοι πνεύμονες πρασίνου, ημιαστικές περιοχές, κατοικίες, επαγγελματικές δραστηριότητες, γεωργοκτηνοτροφικό κεφάλαιο παραδίδονται στην καταστροφική επέλαση της φωτιάς, αλλά η αντίδραση του κράτους περιορίζεται στην προληπτική εκκένωση περιοχών και στην παροχή χρηματικών αποζημιώσεων που σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στη μακροπρόθεσμη ζημιά.

Κάθε καλοκαίρι λέγονται και γράφονται τόσα και τόσα, αλλά με τεράστια δυσκολία μπορεί κάποιος να διακρίνει βελτιώσεις σε ό,τι αφορά την πρόληψη και την καταπολέμηση των καταστροφικών πυρκαγιών.

Ως προς την καταπολέμηση, η Ελλάδα μονίμως υπολείπεται σε μέσα και προσωπικό, παρότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των δαπανών για τη δασοπροστασία κατευθύνεται στην καταστολή των πυρκαγιών.

Ο δε νόμος της εποχής Σημίτη για τον παροπλισμό της Δασικής Υπηρεσίας και την ανάθεση της πυρόσβεσης στην Πυροσβεστική θα μνημονεύεται εσαεί ως μια από τις πιο άστοχες ενέργειες, την οποία ουδείς μέχρι τώρα έδειξε πρόθυμος να «θεραπεύσει».

Η δε πρόληψη είναι μια έννοια που έχει καταντήσει κουρέλι. Κι εδώ, δυστυχώς, η ευθύνη είναι συλλογική, παρότι οι ευθύνες του κράτους είναι αναμφίβολα τεράστιες. Φαίνεται πως κανείς δεν ντρέπεται, κανείς δεν αισθάνεται τη βαριά ευθύνη για το ότι η χώρα μας είναι κάθε χρόνο μέσα σε αυτές της Ευρώπης με τις μεγαλύτερες καταστροφές από πυρκαγιές.

Το κράτος –κυβέρνηση, δήμοι, Περιφέρειες- αποτυγχάνει συστηματικά στη διαχείριση, τον καθαρισμό και τη δημιουργία αντιπυρικών έργων. Ούτε καν τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν απορροφώνται στην ώρα τους. Η εικόνα εγκατάλειψης που οδήγησε στο παρανάλωμα στο Τατόι το 2021 είναι ένα από τα χτυπητά παραδείγματα ολιγωρίας, αν όχι αδιαφορίας.

Οι πολίτες, ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν επιλέξει να ζουν σε ημιαστικές περιοχές αυξημένου πρασίνου, αδιαφορούν πλήρως για τον καθαρισμό των οικοπέδων και των γειτονιών τους. Η δε συνεργασία μεταξύ τους είναι άγνωστη έννοια. Η διάσπαρτη καύσιμη ύλη στις γειτονιές είναι το μπουρλότο που κάθε χρόνο αναφλέγεται και πυρπολεί τα πάντα: από τις ζωές μας έως την κοινή λογική.

Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι τεράστιες καταστροφές οφείλονται σε «ανθρώπινα λάθη»: ένας μελισσοκόμος που «καπνίζει» τα μελίσσια, ένας αγρότης που καίει ξερόκλαδα και δεκάδες άλλες μορφές «αμέλειας» και έλλειψης ευθύνης δημιουργούν συνθήκες ολικής καταστροφής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εμπρησμοί ευθύνονται για ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό πυρκαγιών.

Η κλιματική κρίση, η ένταση των φαινομένων υψηλών θερμοκρασιών / ξηρασίας και η επιμήκυνση των αντιπυρικών περιόδων δεν αμφισβητούνται. Όμως η κρατική και ατομική ανευθυνότητα είναι τα καταστροφικά μεγέθη, τουλάχιστον στη χώρα μας…

Διαβάστε επίσης:

Για την Άννα… Εγκλήματα και στίγμα κατά της LGΒT+ κοινότητας

Οδηγίες χρήσεως για εθνικιστές και διεθνιστές!

Το χαλίκι των ελληνοτουρκικών στο παπούτσι του Μπάιντεν