Κατά ευτυχή συγκυρία η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά την επίδειξη των επιθετικών (και ανεξέλεγκτων από κάθε θεσμό και μηχανισμό του Διεθνούς Δικαίου) δυνατοτήτων της πολεμικής μηχανής του αποκλειστικού και μόνου ιδιοκτήτη της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας: των ΗΠΑ…

Οι «φίλοι» του Μπάιντεν…

Η προσέγγιση του Τραμπ στην υπόθεση του πολέμου στην Ουκρανία και η διάθεσή του να συνδιαλλαγεί με τον Πούτιν, τον έφερε αντιμέτωπο με πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι πόνταραν / ποντάρουν (όπως ο δικός μας Κυριάκος Μητσοτάκης) στη διαιώνιση της σύρραξης στην Ευρώπη, έχοντας επενδύσει στην επανεκλογή του «συστήματος» Μπάιντεν στην αμερικανική προεδρία.

…και οι γλείφτες

Παρά τις μουρμούρες (και τις όποιες τρικλοποδιές), οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» (ακριβέστερο θα ήταν οι Ευρωπαίοι υποτελείς) των ΗΠΑ μπορεί να «σιχαίνονται» τον Τραμπ, αλλά δεν έχουν άλλη δυνατότητα επικοινωνίας μαζί του, πέρα από την κολακεία που φτάνει μέχρι το… γλείψιμο, όπως ο ίδιος ο Τραμπ φρόντισε να αποκαλύψει δημοσιοποιώντας το μήνυμα – μνημείο υποτέλειας και ανερυθρίαστου γλειψίματος του γ.γ. της Συμμαχίας Ρούτε.

Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ ύμνησε τον Τραμπ σε μήνυμα που του έστειλε για την «αστραπιαία», «μεγαλειώδη» και πετυχημένη αμερικανική εμπλοκή στον πόλεμο Ισραήλ – Ιράν, προσθέτοντας ότι οι Ευρωπαίοι (υποτελείς) θα πληρώσουν αυτά που πρέπει (5% του ΑΕΠ τους) για αμυντικές δαπάνες.

Ο Τραμπ, συνεπής με την υποτίμηση των Ευρωπαίων που δείχνει από το ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του, απλώς δημοσιοποίησε το μήνυμα του Ρούτε (και) ως απόδειξη πως έχει δίκιο να αντιμετωπίζει και να φέρεται στους ηγέτες των χωρών της Ε.Ε. ως υποτελείς.

Απλοί χειροκροτητές

Άλλωστε οι «ηγέτες» των συμμαχικών χωρών υποδέχτηκαν τον Αμερικανό «αυτοκράτορα» στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη όρθιοι και χειροκροτώντας για τον θρίαμβό του στο Ιράν.

Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν αντέδρασε, έστω διατυπώνοντας λεκτικές επιφυλάξεις, για την πειρατική επιδρομή της αμερικανικής αεροπορίας και τον προληπτικό βομβαρδισμό μιας χώρας για να μην αποκτήσει πυρηνικό όπλο.

Τι κι αν τα προληπτικά χτυπήματα δεν μπορούν να καλυφθούν με κανένα εδάφιο του Διεθνούς Δικαίου, τι κι αν οι βομβαρδισμοί έγιναν αγνοώντας τον ΟΗΕ και τη γνώμη των συμμάχων των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, ουδείς στη σύνοδο της Συμμαχίας στη Χάγη τόλμησε να πει κάτι στον Τραμπ.

Το χέρι στην τσέπη

Το μόνο που είχαν να πουν οι Ευρωπαίοι ήταν ότι έχουν ξεκινήσει να ικανοποιούν την απαίτηση του Αμερικανού Προέδρου για αμυντικές δαπάνες στο 5% των ΑΕΠ (από 2%).

Ο δικός μας (Μητσοτάκης) μάλιστα θύμισε πως η Ελλάδα ακόμα και κατά την περίοδο της κρίσης κάλυπτε απόλυτα τις οικονομικές της υποχρεώσεις στη Συμμαχία και πως θα ξοδέψει για εξοπλισμούς καμιά 20αριά δισεκατομμύρια την επόμενη δεκαετία…

Στην απέξω

Παρά την επίδειξη άμεσης υπακοής στα νεύματα του νέου «αυτοκράτορα», ο Μητσοτάκης (και παρά τις παρασκηνιακές προσπάθειες που έχει καταβάλει «φιλώντας κατουρημένες ποδιές») δεν έχει καταφέρει να βρει σημείο επαφής με τον Τραμπ, καθώς ο Αμερικανός Πρόεδρος τον αντιμετωπίζει σαν αυτό που ακριβώς είναι: πρωθυπουργός μιας μικρής και δεδομένης για τις ΗΠΑ χώρας, ο οποίος μάλιστα έχει «συλληφθεί» να αυθαδιάζει προεκλογικά υποστηρίζοντας απροκάλυπτα τους Δημοκρατικούς του Μπάιντεν…

Για αυτό (επειδή ήταν με τον Μπάιντεν και κυρίως γιατί η Ελλάδα είναι δεδομένη για τις ΗΠΑ, έχοντας προσφέρει το έδαφός της για βάσεις όπου απαιτούν τα αμερικανικά συμφέροντα) ο Τραμπ αγνοεί επιδεικτικά τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Ερντογάν – τοποτηρητής…

Την ίδια ώρα, ο Αμερικανός Πρόεδρος (μέσω του πρωτοκόλλου) φρόντισε να στείλει το μήνυμά του με την «οικογενειακή» φωτογραφία της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη. Σε αυτό το στιγμιότυπο βλέπουμε τον Ερντογάν δίπλα στον Τραμπ και τον Μητσοτάκη στα «ορεινά» κάπου «δεξιά και πάνω», ίσα – ίσα να χωρά στο κάδρο.

Η φωτογραφία, κατά μια έννοια, αποτυπώνει και την τρέχουσα πραγματικότητα στις σχέσεις στο «τρίγωνο» ΗΠΑ – Ελλάδα – Τουρκία.

Με τον φίλο του (όπως τον αποκαλεί ο ίδιος) ο Τραμπ βρήκε τον χρόνο να τα πει κατ’ ιδίαν στο περιθώριο της συνόδου.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος είδε και συνομίλησε για σχεδόν μία ώρα με τον Τούρκο Πρόεδρο, τον οποίο το Μαξίμου και τα επικοινωνιακά του «λιβανιστήρια» ταραξία τον ανεβάζουν, απομονωμένο τον κατεβάζουν.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι η αμερικανική ηγεσία αναγνωρίζει – ώς έναν βαθμό – τις τουρκικές φιλοδοξίες για την ανάδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης στην περιοχή…

ΥΓ.: Αυτόν τον ρόλο περιφερειακής (υπερ)δύναμης της Τουρκίας με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο τον έχει αναγνωρίσει και η ελληνική κυβέρνηση, που εξακολουθεί να επιμένει στην πολιτική της προσέγγισης την ίδια στιγμή που η Τουρκία με λόγια και έργα αμφισβητεί καθημερινά κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Οι μετασυνεδριακοί πονοκέφαλοι Φάμελλου – Επαφές με τους βουλευτές για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας

Σπέκουλα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ – Η κυβέρνηση προσπαθεί να φιμώσει την αντιπολίτευση με επιχειρηματολογία τύπου… Τεμπών

Εξουδετερώθηκε ή όχι η ιρανική πυρηνική απειλή;