Το διεθνές σύστημα, όπως πανθομολογείται, βρίσκεται σε μετάβαση προς μια νέα ισορροπία ισχύος, μέσω της οποίας επιχειρούν να ανακύψουν νέοι πόλοι ισχύος και διαφορετικοί συσχετισμοί μεταξύ μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων.

Όπως παρατηρείται σε όλο το ρου της ιστορίας, κάθε δομική αλλαγή σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων συνοδεύεται από την παρουσία κρατών, που τίθενται υπέρ του status quo, αλλά και εκείνων τα οποία επιδιώκουν την αναθεώρηση των συνθηκών και των κανόνων Διεθνούς Δικαίου.

Η εν λόγω διαδικασία δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη χώρα μας για δύο βασικούς λόγους.

• Πρώτον, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα από τα κρισιμότερα γεωπολιτικά σταυροδρόμια της υφηλίου, με δυνατότητες άσκησης κυριαρχίας και ταυτόχρονης προβολής επί των αξόνων βορρά-νότου (Βόσπορος-Δαρδανέλια-Αιγαίο) και ανατολής-δύσης (Σουέζ-Κύπρος-Κρήτη). Κατά συνέπεια, οι διαγκωνισμοί για τη διασφάλιση της βέλτιστης θέσης στη νέα πραγματικότητα θέτουν στο επίκεντρο τη γειτονιά μας, η οποία έχει χαρακτηριστεί από τους μεγάλους γεωπολιτικούς του παρελθόντος ως ένα εκ των πλέον σημαντικών εμπορευματικών διαύλων του πλανήτη.
• Δεύτερον, με βάση τα προαναφερθέντα, η πατρίδα μας αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή απειλή εξ ανατολών. Η Τουρκία, επιδιώκοντας την ανάληψη ηγεμονικής θέσης στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, συντονίζει τις στρατηγικές κινήσεις της προς την κατεύθυνση εκτόπισης της Ελλάδας και φινλανδοποίησης των κρατών της περιφέρειάς της.

Στις ιστορικές περιπτώσεις ανάκυψης ενός δυνητικού ηγεμόνα, συχνά συγκροτούνται συμμαχικοί μηχανισμοί εξισορρόπησής του και πάντα τα θιγόμενα ή απειλούμενα κράτη αρθρώνουν αποτρεπτική στρατηγική. Ο συλλογιστικός πυρήνας της αποτροπής έγκειται στην καλλιέργεια της πεποίθησης στον αντίπαλο ότι το κόστος, που θα αναλάβει μέσω ενδεχόμενων επιθετικών ενεργειών, θα είναι σαφώς μεγαλύτερο σε σχέση με το πιθανό όφελος. Επειδή ουσιαστικά μεταδίδεται μια εικόνα προκειμένου ο αντίπαλος να συγκρατηθεί, το κεντρικό στοιχείο του αποτρεπτικού εγχειρήματος αφορά την αξιοπιστία. Αν ο αμυνόμενος δεν είναι αξιόπιστος, τότε οι πιθανότητες διαφύλαξης των κεκτημένων του είναι ισχνές.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική των τελευταίων έξι ετών δυστυχώς πορεύεται απαρέγκλιτα στο δρόμο της αναξιοπιστίας και της καταβαράθρωσης του στρατηγικού κύρους της. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα συνίσταται στα εκπεμπόμενα μηνύματα της Ελληνικής Κυβέρνησης για τον ευρωπαϊκό μηχανισμό χρηματοδότησης της Άμυνας των κρατών-μελών, το περίφημο πρόγραμμα “SAFE”.

Στις 29 Μαΐου 2025, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Δένδιας δήλωσε για το «SAFE»: «Είναι κανονισμός Κερκόπορτα για συμφωνία με την Τουρκία χωρίς ομοφωνία». Στις 3 Ιουνίου, επανέλαβε: «Δεν θα συμμετάσχει η Ελλάδα στο πρόγραμμα SAFE της Ε.Ε.». Όμως, στις 28 Ιουλίου, ο κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε: «Η Ελλάδα μπαίνει στον μηχανισμό SAFE της Ε.Ε. – Διεκδικούμε 1,2 δισ. ευρώ»! Μάλιστα, υπό το βάρος των ανωτέρω, ο κ. Δένδιας έσπευσε να «αδειάσει» το Μέγαρο Μαξίμου και το Υπουργείο Εξωτερικών σημειώνοντας: «Δεν το διαπραγματεύτηκα εγώ, θα ήθελα περισσότερα». Και προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα:

• Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Δένδια, ο κ. Μητσοτάκης άνοιξε την Κερκόπορτα για την Τουρκία;
• Ποιος είναι ο βαθμός αξιοπιστίας της Ελληνικής Κυβέρνησης, όταν ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας διαβεβαιώνει ότι «δε θα συμμετέχουμε στο πρόγραμμα “SAFE”» και μετά από ένα μήνα, η Κυβέρνηση πανηγυρίζει για την κατάθεση αιτήματος ένταξης;
• Πώς απαντούν το Μέγαρο Μαξίμου και το Υπουργείο Εξωτερικών στις κατηγορίες του κ. Δένδια περί ελλειμματικής διαπραγμάτευσης;
• Εφόσον διαπιστώνεται διαφωνία μεταξύ του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εθνικής Άμυνας για ένα κορυφαίο ζήτημα που, όπως υποστηρίζεται, σχετίζεται με την εξοπλιστική αναβάθμιση της πατρίδας μας, μήπως θα πρέπει να παραιτηθεί ο Υπουργός ή ένας εκ των δύο να δώσει εξηγήσεις για τις διαρκείς ασόβαρες αμφιταλαντεύσεις;

Φαίνεται ότι διανύουμε την εβδομάδα των «αδειασμάτων», καθώς είχε προηγηθεί εκείνο του κ. Μητσοτάκη προς την αδερφή του δίνοντας συνέντευξη στην ανιψιά του, με τον Πρωθυπουργό να τονίζει ότι η Κυβέρνηση Καραμανλή, της οποίας Υπουργός Εξωτερικών ήταν η κα Μπακογιάννη, φέρει τεράστια ευθύνη για τη μη οριοθέτηση Α.Ο.Ζ. με τη Λιβύη πριν την Αραβική Άνοιξη!

Προφανώς οι ανταγωνισμοί μεταξύ δελφίνων και Πρωθυπουργού εντός της Ν.Δ. υπερέχουν των εθνικών θεμάτων, έτσι όμως δεν ασκείται αποτρεπτική στρατηγική. Αντιθέτως, υπονομεύεται και μαζί με αυτή, ζημιώνεται το εθνικό συμφέρον.

Διαβάστε επίσης

Οι λαμογιές, το παρελθόν και η στενοχώρια

Τα ερωτηματικά για το ΝΠΔΔ για την μονή Σινά

Εδώ είναι που κολλάει «εάν θέλετε τους Ισραηλινούς πάρτε τους σπίτι σας»…