Του Δημήτρη Μυ

Η ελληνική κυβέρνηση, δια δηλώσεων του υπουργού εξωτερικών, έχει ανακοινώσει ότι προσεχώς θα διατυπώσει το νέο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που προκύπτουν στο νέο ταραγμένο (και )από την οικονομική κρίση διεθνές περιβάλλον. Απ’ ό,τι φαίνεται, ωστόσο, η χώρα κινείται ήδη εντός του νέου δόγματος: Ανήκομε εις τις ΗΠΑ (και το Ισραήλ).

Του Δημήτρη Μυ

Η ελληνική κυβέρνηση, δια δηλώσεων του υπουργού εξωτερικών, έχει ανακοινώσει ότι προσεχώς θα διατυπώσει το νέο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που προκύπτουν στο νέο ταραγμένο (και )από την οικονομική κρίση διεθνές περιβάλλον. Απ’ ό,τι φαίνεται, ωστόσο, η χώρα κινείται ήδη εντός του νέου δόγματος: Ανήκομε εις τις ΗΠΑ (και το Ισραήλ).

Οι επιλογές – πολύ περισσότερο τα δόγματα– στην εξωτερική πολιτική μιας χώρας, κατά κανόνα έχουν βαθιές συνέπειες, οι οποίες ωστόσο δεν εμφανίζονται άμεσα. Στην προκειμένη (ελληνική) περίπτωση, οι συνέπειες των επιλογών καταγράφονται άμεσα.

Δεν είναι προφανώς τυχαίο, ότι η Συρία τις προηγούμενες μέρες έσπευσε να αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ήταν η απάντηση της (πρώην) φίλης Δαμασκού στην ενίσχυση των σχέσεων Ελλάδας- Ισραήλ και σε στρατιωτικό επίπεδο.

Τυχαίο, προφανώς, δεν είναι ούτε το περιστατικό της περασμένη Τρίτης: Μυστικές υπηρεσίες συμμαχικών χωρών (Ισραήλ- ΗΠΑ) ειδοποίησαν τις ελληνικές αρχές για τη διακίνηση φορτίου όπλων με πλοίο από τη Βόρειο Κορέα στη Συρία. Το πλοίο ερευνήθηκε στον Πειραιά και απ’ ό,τι λέγεται απαιτείται κάποιος χρόνος για να πιστοποιηθεί ότι μέρος του φορτίου του μπορεί να συμπεριληφθεί στον κατάλογο των εξοπλιστικών εξαρτημάτων. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: Το πλοίο είναι γαλλικών συμφερόντων υπό γερμανική σημαία…

Ένα ακόμη γεγονός που επίσης αξίζει να υπογραμμιστεί είναι ότι την ίδια στιγμή που έφταναν στην Αθήνα οι καταγγελίες για το φορτίο του πλοίου, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού ΥΠΕΞ με δήλωσή του προειδοποίησε τη Δαμασκό ότι οι ΗΠΑ δε θα ανεχθούν καμία πράξη (ή παράληψη) που θα υπονομεύει τη σταθερότητα στο Λίβανο και το Ιράκ…

Με πιο απλά λόγια, όλα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα: Η Ελλάδα, με την «ισραηλινή» της επιλογή μπλέκει σε ένα πολύ σκληρό και αιματηρό παιχνίδι που παίζεται χωρίς τέλος δεκαετίες τώρα στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει, τουλάχιστον, αντάλλαγμα; Και ποιό είναι;