Τι είναι σήµερα η Ν.∆.; Όποιος κοιτάξει τις υποψηφιότητες για την προεδρία της, µάλλον θα καταλήξει σε σύγχυση παρά σε συµπέρασµα.

 

Τι είναι σήµερα η Ν.∆.; Όποιος κοιτάξει τις υποψηφιότητες για την προεδρία της, µάλλον θα καταλήξει σε σύγχυση παρά σε συµπέρασµα.

Ο Μητσοτάκης είναι ένας νεοφιλελεύθερος δεξιός, του οποίου το οικονοµικό και πολιτικό πρόταγµα επικαλύπτεται πλήρως από την τρόικα. Το σύνθηµά του κατά της οικογενειοκρατίας δικαιολογείται µόνο από το ότι τα έχει σπάσει µε την αδελφή του – µια ρήξη στην οποία έχει την αµέριστη στήριξη του πατέρα του και του µηχανισµού του.

Ο Γεωργιάδης είναι πολύ πιο δεξιός και το οικονοµικό του πρόταγµα επίσης καλύπτεται από την τρόικα, ενώ το πολιτικό και ιδεολογικό είναι ασύµβατο µε αυτό µιας κεντρώας εκδοχής της Ν.∆.

Ανάμεσά τους βρίσκεται ο – µη υποψήφιος – Βορίδης, ο οποίος ιδεολογικά βρίσκεται πιο κοντά στον Γεωργιάδη, αλλά δεν αποκλείεται να στηρίξει Μητσοτάκη. Επίσης δεν αποκλείεται όλοι αυτοί µαζί να βρεθούν αγκαλιά στον δεύτερο γύρο εναντίον ενός καραµανλικού υποψηφίου ή κάποιοι απ’ αυτούς να κάνουν δικό τους κόµµα.

Απέναντι υπάρχει ένας υποψήφιος, ο Τζιτζικώστας, ο οποίος δηλώνει καραµανλικός, µε αναφορές στην ιδρυτική διακήρυξη του κόµµατος, αλλά δεν έχει τη – φανερή τουλάχιστον – στήριξη του Κ. Καραµανλή.

Τι είναι όµως σήµερα ο καραµανλισµός; Προφανώς καµία σχέση δεν µπορεί να έχει µε τα «εικονίσµατα» του 1974, τα οποία καθαγίασαν τη µετατροπή της ΕΡΕ σε Ν.∆. και στα οποία εξακολουθούν να προσεύχονται οι τότε τριαντάρηδες και νυν εβδοµηντάρηδες καραµανλικοί και οι νεοκαραµανλικοί.

Προφανώς ο καραµανλισµός, σε πολιτική και ιδεολογική ακινησία επί πολλά χρόνια, έχει απόλυτη ανάγκη από εξέλιξη και νέο περιεχόµενο, αν βεβαίως θέλει να αποτελεί και στο µέλλον τον ιδεολογικό κορµό µιας µεγάλης Κεντροδεξιάς.

Παραδίπλα τα στοιχήµατα δίνουν και παίρνουν για το αν ο καραµανλισµός θα εκπροσωπηθεί από έναν ακόµη υποψήφιο, τον Μεϊµαράκη, ο οποίος όµως έχει µητσοτακική καταγωγή και πριν από δυο δεκαετίες γινόταν µαλλιά – κουβάρια µε τους Καραµανλήδες στην εκλογή του ανιψιού Κώστα.

Επιπλέον είναι άγνωστο αν τελικά θα ανέβουν στην πασαρέλα µερικοί ακόµη της νεότερης γενιάς της Ν.∆., χωρίς πολιτικό παρελθόν αλλά και χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγµα.

Το πρώτο ερώτηµα είναι αν µια παράταξη ήδη διασπασµένη – µε εκλογικό ταβάνι το 28%, µε αποκολληµένη την Ακροδεξιά και µε ένα παλαιότερα αποκολληθέν τµήµα της να συγκυβερνά µε τον ΣΥΡΙΖΑ – έχει κάτι να προσφέρει στην παρούσα µορφή της. Το δεύτερο ερώτηµα είναι αν κάποιοι – ή κάποιος – από τους υποψήφιους προέδρους της είναι σε θέση να της δώσουν νέο περιεχόµενο και, από κόµµα περιορισµένης εµβέλειας, να την καταστήσουν πάλι ευρεία παράταξη.

Ο ευρών κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον…