Η ορολογία, έντεχνα και με συστηματικό τρόπο, παγιώνεται και επικρατεί: Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Το θετικό (αξιοποίηση) πρόσημο, ωστόσο, δύσκολα μπορεί να κρύψει την αλήθεια.

Η ορολογία, έντεχνα και με συστηματικό τρόπο, παγιώνεται και επικρατεί: Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Το θετικό (αξιοποίηση) πρόσημο, ωστόσο, δύσκολα μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Έχουμε πλέον πείρα ενός έτους υπό καθεστώς Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και Κηδεμονίας. Γνωρίζουμε επίσης και πώς «αξιοποιήθηκε» αλλού (Αργεντινή, Περού κ.λπ.) η δημόσια περιουσία υπό την «αδιάφθορη» καθοδήγηση ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων παρόμοιων ευαγών ιδρυμάτων…

Άλλωστε τη δική τους τεχνογνωσία και τους δικούς τους μηχανισμούς «αξιοποιεί» σήμερα, ελλείψει δικών της, και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία όχι μόνον επιτρέπει, αλλά επιβάλλει στο έδαφος των χωρών που την αποτελούν να εφαρμόζονται πολιτικές και οικονομικές μέθοδοι Τρίτου Κόσμου. Γνωρίζουμε, λοιπόν, ακούγοντας τα περί αξιοποίησης του εθνικού πλούτου, ότι ολοκληρώνεται η διαδικασία της εκποίησης της περιουσίας και των πόρων της χώρας.

Αυτό όµως δεν είναι η μόνη απειλή. Ήδη, με τον πιο επίσημο τρόπο (ευρωπαϊκά συμβούλια), η αναδιάρθρωση (ελεγχόμενη από τους δανειστές πτώχευση) της χώρας αποτελεί μέρος της ημερήσιας διάταξης και αντικείμενο αναλύσεων και προετοιμασίας του παγκόσμιου οικονομικού και μιντιακού συμπλέγματος.

Την ίδια στιγµή η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, αφού με τις κινήσεις και επιλογές της (μνημόνια – δανειακές συμβάσεις) παρέδωσε τη χώρα στους πιστωτές, σήμερα βλέπει τον δικό της ρόλο να συρρικνώνεται μέχρι ακυρώσεως. Η τρόικα είναι αυτή που γράφει τη λίστα με τα μέτρα που η κυβέρνηση – υποχείριο θα ανακοινώσει.

Ακόµη και η αναδιάρθρωση, όταν θα γίνει, δεν θα είναι δική της απόφαση.

Η Γερµανία τη σχεδιάζει, αυτή θα επιλέξει το μοντέλο και ο μηχανισμός του ΔΝΤ θα υλοποιήσει την επώδυνη για την Ελλάδα διαδικασία.

Γνωρίζουν ωστόσο και ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, που κρίνονται σχεδόν στο σύνολό τους ως «αποτυχημένοι» από τους επιτηρητές, ότι το παιχνίδι της διαχείρισης της κοινής γνώμης έχει όρια, τα οποία έχουν προ πολλού εξαντληθεί. Πλέον ο «βασιλιάς» είναι γυμνός…