Αθήνα, 1932. Λιτά ισόγεια κτίσματα, προσφυγόσπιτα, ή και διώροφα με καταστήματα κάτω και οικίες επάνω. 

 

Αθήνα, 1932. Λιτά ισόγεια κτίσματα, προσφυγόσπιτα, ή και διώροφα με καταστήματα κάτω και οικίες επάνω. Διάσπαρτα στην πόλη λίγα αρχοντικά, που καθρεφτίζουν την κοινωνική διαστρωμάτωση στον αστικό ιστό, κι αυτά κυρίως πέριξ της Πατησίων. Στις πλατείες – θρύλους της εποχής, τη …νεότευκτη Φωκίωνος Νέγρη (διαμορφώθηκε το 1930 πάνω σε ρέμα) και την άλλη, των Εξαρχείων, στο μικρο-μεσοαστικό πλήθος, «σφηνώνουν» εύποροι και διανοούμενοι της πρωτεύουσας. Είναι τόποι συνάντησης, ανταλλαγής πληροφοριών και απόψεων, με διαξιφισμούς για πολιτικά και σχολιασμούς για καλλιτεχνικά και πολιτιστικά δρώμενα.

Το οικόπεδο στη συμβολή των δρόμων Αραχώβης και Θεμιστοκλέους, σε σημείο φιλέτο πάνω στην πλατεία των Εξαρχείων, ανήκει στην οικογένεια Αντωνόπουλου, ενός κοσμοπολίτη και ανοιχτόμυαλου επιχειρηματία, ο οποίος αποφασίζει να αναθέσει εν λευκώ την ανοικοδόμησή του σε δύο νεαρούς τότε, αλλά πολλά υποσχόμενους, δημιουργούς. Κι έτσι, ο αρχιτέκτονας Κυριακούλης Παναγιωτάκος και ο ζωγράφος Σπύρος Παπαλουκάς αποφασίζουν να ρίξουν… μπουνιά στον ιστό της Αθήνας, σχεδιάζοντας το κτίριο που θα ξεχωρίζει για τις επόμενες πολλές δεκαετίες. Είναι η περίφημη «μπλε πολυκατοικία», ένα 6όροφο δημιούργημα, εξόχως επαναστατικό για την εποχή του.

Διαβάστε περισσότερα στο Economy365