Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την κοινωνία και πάνω από τα κινήματα: η αστυνομία της σκέψης και η απαγόρευση της όποιας άποψης από την «αποψάρα» μας που δεν θέλει να ακούσει άλλο τίποτε από την ίδια τη φωνή της.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την κοινωνία και πάνω από τα κινήματα: η αστυνομία της σκέψης και η απαγόρευση της όποιας άποψης από την «αποψάρα» μας που δεν θέλει να ακούσει άλλο τίποτε από την ίδια τη φωνή της

Αγαπητέ φίλε Πάσχο Μανδραβέλη,

Το να πέσεις στον φασισμό είναι το μόνο εύκολο…

Το να κρατηθείς στην ηθική και στις αξίες του αναρχισμού όχι μόνο είναι μια σοβαρή και δύσκολη υπόθεση, αλλά θέλει και «πολλή δουλειά» και δεν ξέρω αν αυτοί που σου επιτέθηκαν με αυγά θα βρουν τη δύναμη στο μέλλον να σπάσουν το αυγό του φιδιού που τους κρατά ομήρους στη φυλακή του…

Όταν δεν έχεις την ικανότητα να ανοίξεις την πόρτα στον πολιτικό λόγο και να «εκτεθείς» στο ακροατήριο, απαντάς με τη μόνη ικανότητα που έχεις… να προπηλακίσεις ή να τραμπουκίσεις!

(Να λες πάλι «καλά»… που η «γενναιοδωρία» τους δεν σε «φιλοδώρησε» με τον ίδιο τρόπο, όπως στην περίπτωση του Πολυζωγόπουλου, του καθηγητή Πανούση, της αστυνομικού πριν από λίγες μέρες στα Εξάρχεια με «μερικές κλωτσιές» ή σαν τη δική μου περίπτωση παλαιότερα, στα Προπύλαια, τον Νοέμβρη του 2003… και αρκετά άλλα γεγονότα, όπου τα ονόματα μόνο αλλάζουν στα εδώλια της «επαναστατικής» φαιοκόκκινης ιεράς εξέτασης).

Διάβασα στο athens.indymedia (συμφωνώ μαζί σου: η διαφωνία με απόψεις και μεθόδους που καταγράφονται στην ιστοσελίδα δεν σημαίνει πως θα πρέπει να υπάρξει ίχνος συναίνεσης σε κάθε προτροπή ή πρόθεση για την παύση της λειτουργίας του στο διαδίκτυο) – όσο μπόρεσα να αντέξω αυτή την υπεράσπιση του τρόμου και του πολιτικού χουλιγκανισμού, που αυτοαποκαλείται, νισάφι πια… και… «αναρχία» ή «αντιεξουσία» –κάποιους «ευαίσθητους» σχολιαστές που ορίζουν σαν κυριαρχία μόνο τη βία της εξουσίας εναντίον τους και όχι τη βία τη δική τους εναντίον προσώπων που «δεν επιτρέπεται» να έχουν δικαίωμα και πρόσβαση στον χώρο της πολυφωνίας (που είναι ότι πολύτιμο μάς έμεινε τελικά από τόσους αγώνες που έχασαν το νόημα και την ουσία τους….).

Ερχόμαστε σε αυτά που συζητούσαμε και στο τηλέφωνο μετά τη «φιλοσοφική παρέμβαση» εναντίον σου στη Νομική…

Στην απόχη του φασισμού θα φθάσουμε, όπως και να ’χει, πολύ γρήγορα με αυτές τις πρακτικές που έχουν αμαυρώσει έως εξαφανίσει το αγνό αναρχικό πρόταγμα για το δικαίωμα να μιλάς (και να αντιμιλάς) χωρίς τον κίνδυνο να φθάσεις στην εντατική ή στο νεκροταφείο…

Μιλάμε για φασίζουσες αντιλήψεις, που πολύ φοβάμαι πως, αν άλλαζε αύριο η κοινωνία (και δεν θέλω να αλλάξει για να διαδεχθεί ο ένας δήμιος τον επόμενο), θα στήνανε με χαρά κρεματόρια και στρατόπεδα για όλους τους «εχθρούς της επανάστασης», αφού το πρόταγμά τους είναι «πόλεμος κατά πάντων», βασισμένο στον αυτοσκοπό της εκδίκησης και της καταστροφής, που «επικοινωνεί» μόνο με την οργή αδιαφορώντας για τη δημιουργία ενός άλλου Κόσμου, που είναι «εφικτός» μέχρις εκεί που δεν ξεπερνά το σύνθημα και τη φρασεολογία!

Είναι πράγματι τραγικό η αστική δημοκρατία (με όλη της τη βαρβαρότητα, το άδικο και τον αυταρχισμό που περιέχει ως πολιτικό σύστημα) να φαίνεται ώρες – ώρες στα μάτια μας πολύ πιο «ηθική» και «δίκαιη» μπροστά στον μηδενισμό και την απολυτότητα «αντιεξουσιαστικών» ταγμάτων εφόδου και αστυνομίας της σκέψης…

Φυσικά έχεις την αλληλεγγύη μου, αφού γνωρίζεις πως είμαι εχθρικός απέναντι σε κάθε ενέργεια που απαξιώνει, τρομοκρατεί, λογοκρίνει ή φιμώνει κάθε δημόσιο διάλογο και εμποδίζει τη διακίνηση απόψεων, σε κάθε «πρωτοπορία» που θεωρεί ανίκανη την κοινωνία των πολιτών να απαντήσει με τη δική της φωνή, να αποδεχθεί ή να απορρίψει τον κάθε Μανδραβέλη, παρά μόνο το «θέσφατο» και «αλάθητο» της «πεφωτισμένης σέκτας» που μιλά στο όνομα του «ορθόδοξου πολιτικού δρόμου»…

Οφείλουμε να παίρνουμε σαφή θέση απέναντι σε κάθε ενέργεια (με αυγά ή χωρίς αυγά…) που προσβάλλει την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου που θέλει να εκφράσει σκέψεις, κείμενα, γνώμες και ιδέες, να «προκαλούμε» την αυτοκριτική και τον προσανατολισμό στις γόνιμες αντιστάσεις που θα σημάνουν το τέλος της «εγγραφής μελών και οπαδών» στο «κλαμπ» του ολοκληρωτισμού και της «επαναστατικής καθαρότητας»!

Χθες η στάχτη των βιβλιοπωλείων, ο εμπρησμός στο «Ρεσάλτο», η επίθεση στον Γιάννη Πανούση, στον Γεράσιμο Σαπουντζόγλου στην ΑΣΟΕΕ και άλλους καθηγητές στα πανεπιστήμια, η επίθεση των «υπερπατριωτών» με σπρέι στον ηθοποιό Πάνο Moυζουράκη, η «ειρηνική» διάλυση της παρουσίασης του «ανθελληνικού» βιβλίου του Βασίλη Γκουρογιάννη για τις σφαγές στην Κύπρο από το εθνικιστικό μίσος, τα αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου με τη «συμβουλή» να «τραβήξει για το Κολωνάκι», σήμερα στον δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη, που είναι «τσιράκι» του Αλαφούζου και του νεοφιλελευθερισμού. Αύριο ποιος ή ποια θα έχει σειρά;

Πάσχο Μανδραβέλη, αν «τα βάλουμε κάτω», θα βρεθούμε σε άλλα κοντά και σε άλλα μακριά, αλλά έχω την αίσθηση πως…

Ο δρόμος για την ελευθερία, πράγματι, είναι μακρύς ακόμη.

Σαν ατέλειωτος χειμώνας που έχει «κόψει» σύρριζα τα πόδια της Άνοιξης….

Της Άνοιξης όλων μας, εννοώ…

Όπως και να ’χει, ο αναρχισμός δεν θα συναντηθεί ποτέ με τον φασισμό και ούτε θα έχει την κατάληξη των υπόλοιπων -ισμών…

Με εκτίμηση και αλληλεγγύη

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάιν)

Μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό / ελευθεριακό κίνημα

ΥΓ.: Μού είπες επίσης στο τηλέφωνο πως ακούστηκε κάποιος από τους «φρουρούς της επανάστασης» να λέει στους άλλους, μπροστά στην αντίδραση των φοιτητών και των ατόμων που συμμετείχαν στην εκδήλωση, πως «πάμε να φύγουμε, δεν έχουμε κοινό»…

Δηλαδή, Πάσχο, αν είχαν «φιλοθέαμον κοινό» και υποστήριξη, τι θα έπρεπε να γίνει; Να σε λυντσάρουν ή και να σε σκοτώσουν ακόμη;…