Είναι στιγμές που το ρητό ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα μοιάζει να ταιριάζει μαγικά σε πραγματικές καταστάσεις.

Το φαινόμενο Τραμπ – δηλαδή ο φαινότυπος του υπερπλούσιου, ρεαλιστή (λαϊκιστή) και ακροδεξιού που «τα λέει τσεκουράτα» και που αναβιώνει με μία πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή τον περονισμό – νίκησε στη χώρα – «φάρο» της Δύσης – όπως έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι είναι οι ΗΠΑ.

 

Ο Πρόεδρος έχει μείνει σταθερός σε πολλά πράγματα: στις απόψεις του, το παλιό του κινητό, την κακή διατροφή, την ασέβεια σε ό,τι δεν έχει μετάφραση σε νούμερα (οικονομικούς δείκτες) και βέβαια την αλλεργία στην πολιτική ορθότητα.

 

Δεν διστάζει να είναι ο καλύτερος φίλος του Βλαντίμιρ Πούτιν, να μιλάει με τον Κιμ Γιονγκ Ουν (ίσως θέλει να προσθέσει και το Νόμπελ στη συλλογή με τα βραβεία του), να τα βάζει με τον Ερντογάν (μέχρι να τα ξαναβρούν) και να ξεπλένει τον καλύτερο φίλο των ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία.

Αγαπάει το Ισραήλ και δεν το κρύβει, σιχαίνεται την κουβέντα για περιβαλλοντικές αγωνίες, δεν αντέχει τους μετανάστες (άσχετα αν έχει παντρευτεί μια μετανάστρια από τη Σλοβενία) και απαιτεί να μην του πάνε κόντρα.

 

Αν και δέχτηκε φοβερές επικρίσεις για την απόφασή του, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κάνει πίσω από την απόφασή του να αποσύρει τα στρατεύματα των ΗΠΑ από τη Συρία επιμένοντας ότι σε λίγο «όλοι θα βλέπουν τα πράγματα όπως εκείνος».

Είπε ότι «οι ΗΠΑ δεν μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα». Και, παίζοντας με τον πάγιο φόβο των οικογενειών των στρατιωτών των Αμερικανών που βρίσκονται σε αποστολές στο εξωτερικό, κατέληξε λέγοντας ότι «δεν μου αρέσει να στέλνω γράμματα σε γονείς και να τους πληροφορώ ότι “ο γιος σας ή η κόρη σας πέθανε”. Δεν μου αρέσει να το κάνω. Το κάναμε για πολύ καιρό αυτό».

 

Τελευταία αποχώρηση και θύμα των πολιτικών του επιλογών ήταν ο υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μάτις, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον αναπληρωτή του, τον Πάτρικ Σάναχαν. Ο Μάτις φαίνεται ότι δεν κατάφερε να σηκώσει το βάρος της απόφασης αυτής, που κάποιοι λένε ότι ίσως αποτελέσει μία ακόμα ένδειξη για τη ρωσική διάβρωση των ΗΠΑ στα ανώτατα επίπεδα.

Ο Τραμπ είπε πως ο Πάτρικ Σάναχαν «μπορεί να είναι εκεί για πολύ καιρό».

 

Ύστερα απ’ αυτή την απόφαση Τραμπ και την επαναπροσέγγιση με τον Τούρκο Πρόεδρο, το μεγαλύτερο θύμα θα είναι η ισορροπία στη Συρία καθώς οι Κούρδοι μαχητές απειλούνται ευθέως από τις τουρκικές δυνάμεις. Μέσε σε αυτό το ζοφερό κλίμα ο Τραμπ εμμένει στη λογική του απομονωτισμού, ως έμφαση για την ανάπτυξη εκ των έσω χωρίς διασπορά και φθορά δυνάμεων στο εξωτερικό.

Όμως, μετά την όχι και τόσο επιτυχημένη εξωτερική πολιτική του Ομπάμα και με τον ρωσικό παράγοντα να προελαύνει, φαίνεται να κλονίζεται η ισορροπία δυνάμεων σε ζώνες αστάθειας όπως η Μέση Ανατολή και η Ασία.

 

Άλλη μια εμμονή του Αμερικανού Προέδρου είναι το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό. Ενώ ήδη στα σύνορα το καραβάνι των μεταναστών πιέζει – έντεχνα και όχι αθώα – την κατάσταση, ο Τραμπ δεν συμφωνεί με τους Δημοκρατικούς, που ελέγχουν τη Βουλή των Αντιπροσώπων, για την επέκταση του δανεισμού.

Μάλιστα δήλωσε ότι η μερική αναστολή λειτουργίας των ομοσπονδιακών υπηρεσιών θα διαρκέσει ωσότου ικανοποιηθεί η απαίτησή του για την ψήφιση των δαπανών για την κατασκευή του τείχους του στα σύνορα με το Μεξικό.

 

«Δεν μπορώ να σας πω πότε θα ξανανοίξει η κυβέρνηση» δήλωσε ο Τραμπ έπειτα από επικοινωνία του μέσω βίντεο για τα Χριστούγεννα με Αμερικανούς στρατιώτες που υπηρετούν στο εξωτερικό.

«Μπορώ να σας πω ότι δεν θα ξανανοίξει μέχρι να έχουμε έναν τοίχο, έναν φράκτη, πείτε το όπως θέλετε. Θα το ονομάσω όπως θέλουν, αλλά το ίδιο κάνει. Είναι ένα φράγμα για τους ανθρώπους που συρρέουν στη χώρα, για τα ναρκωτικά» είπε ο Τραμπ. Οι Δημοκρατικοί έχουν άλλη άποψη και χρησιμοποιούν την πλειοψηφία τους στη Βουλή των Αντιπροσώπων ως μια ύστατη προσπάθεια περιορισμού της ευελιξίας της Προεδρίας Τραμπ.

 

Η κατασκευή του τείχους είναι μία από τις πιο συχνές υποσχέσεις του Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας αλλά οι Δημοκρατικοί είναι κατηγορηματικά αντίθετοι στο σχέδιο, καθώς θεωρούν ότι μια συνταγματική αποδόμηση του τείχους θα οδηγήσει σε σταδιακή κατάρρευση της πιο αμφιλεγόμενης Προεδρίας στην ιστορία των ΗΠΑ.

 

Αν και κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν την έρευνα του ειδικού εισαγγελέα Μιούλερ, που κόστισε την καριέρα δύο υπουργών Δικαιοσύνης, το γεγονός είναι ότι το 2019 θα έχουμε κατάληξη. Το ερώτημα είναι για ποιον θα χτυπήσει η καμπάνα. Θα καταθέσει ο Πρόεδρος, θα παραπεμφθεί ή τελικά θα επιβιώσει και από αυτή την κρίση για να αποδείξει ότι αυτό το σόου – ή, καλύτερα, αυτό το ριάλιτι – είναι δικό του;