Το «Ποντίκι» στο τελευταίο του φύλλο πριν από την Κυριακή των ευρωεκλογών είχε γράψει στην πρώτη του σελίδα τρία «βαρίδια» που δυσκολεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ (και άλλα τρία τη Ν.Δ.) να προσεγγίσει τον σκληρό πυρήνα των αναποφάσιστων. Δεν ήταν τυχαίο ότι σε αυτά τα στοιχεία περιλαμβάνονταν και οι καθεστωτικές συμπεριφορές στελεχών της κυβέρνησης, οι οποίες ήταν βέβαιο ότι θα επηρέαζαν αρνητικά το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην κάλπη και δεν είναι τυχαίο ότι κομματικά στελέχη πρώτης γραμμής παραδέχτηκαν αμέσως μετά τις κάλπες ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το ύφος άσκησης της εξουσίας. Εδώ και πολλά χρόνια ξέρουμε ότι η αλαζονεία της εξουσίας συχνά δικαιολογείται όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται στα πάνω της, αλλά λειτουργεί καταστροφικά όταν αρχίζει η φθορά.

Αυτό για παράδειγμα συνέβη με τους εκατό και πλέον νεκρούς στο Μάτι. Η απουσία συγγνώμης και αυτοκριτικής, η μετάθεση ευθυνών, η δικαιολόγηση του κρατικού μπάχαλου, η απόκρυψη της ύπαρξης νεκρών τις κρίσιμες εκείνες ώρες, η απόδοση της ευθύνης αποκλειστικά στις προηγούμενες κυβερνήσεις ίσως στο ευρύ κοινό να λειτούργησαν πιο αρνητικά ακόμη και από την ίδια την καταστροφή.

Το ίδιο συνέβη με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ενώ ήταν φανερό ότι πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας είτε ήταν εναντίον της συμφωνίας είτε είχε επιμέρους ενστάσεις και αμφιβολίες, πολλά κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, στην ανάγκη τους να υπερασπιστούν την επιλογή τους, έκαναν το λάθος να μειώσουν και να προσβάλουν όσους διαφωνούσαν ή απλώς… αμφέβαλλαν χαρακτηρίζοντάς τους συλλήβδην «ακροδεξιούς», «νεομακεδονομάχους» κ.λπ. Τα εκλογικά αποτελέσματα στη βόρεια Ελλάδα έδειξαν το μέγεθος της αστοχίας.

Το ήθος και το ύφος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπέστησαν σοβαρό πλήγμα και στην υπόθεση Novartis. Η ανάγκη του κόμματος και της κυβέρνησης να υπερασπιστούν το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» οδήγησε σε ακρότητες με το «σεντράρισμα» και τη δυσφήμηση πολιτικών αντιπάλων που στο τέλος της ημέρας είτε ήδη απαλλάχθηκαν πλήρως από τη Δικαιοσύνη είτε αναμένεται να απαλλαγούν το επόμενο διάστημα.

Ένδειξη αλαζονείας ήταν επίσης η απόδοση στον Τσίπρα σχεδόν… υπερφυσικών δυνάμεων, λες και με ένα μαγικό ραβδί ή ένα φύσημα θα μπορούσε να ανατρέψει μια παγιωμένη εικόνα δύο ετών και να εξαφανίσει τον Μητσοτάκη, ο οποίος χλευάστηκε ως γκαφατζής και ανίκανος σε τέτοιον βαθμό, ώστε τελικά αυτού του είδους η υποτίμηση να οδηγήσει τη Ν.Δ. στον μέγιστο βαθμό συσπείρωσης και τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ότι συνετρίβη από αυτόν που θεωρούσε… «κύριο Τίποτα».

Λεκτικές απρέπειες, χυδαιότητες και χουλιγκανισμοί κατά δημοσιογράφων και απειλές για φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων «για να κερδίσουμε τις εκλογές» ήταν ένα άλλο «πακέτο» που λειτούργησε εντελώς αρνητικά στους μεσαίους ψηφοφόρους και ιδιαίτερα σε όσους εκτιμούν την πολιτική σεμνότητα, η οποία υπήρξε χαρακτηριστικό της Αριστεράς για πολλές δεκαετίες και, σε μεγάλο βαθμό, είχε χτίσει το «ηθικό πλεονέκτημά» της, το οποίο διάφοροι κακομαθημένοι «περαστικοί» και νεοπροσήλυτοι πέταξαν στα σκουπίδια πυροβολώντας το όπως οι κυνηγοί που κάνουν κόσκινο με σκάγια τις πινακίδες στους επαρχιακούς δρόμους.

Μια ακόμη γερή δόση καθεστωτισμού, ο οποίος πλήγωσε βαριά το «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, προσέθεσαν διάφοροι δημοσιογράφοι, βασλικότεροι του βασιλέως, οι οποίοι, με μόνιμο στασίδι στο τηλεοπτικό «γυαλί», προσέβαλλαν, μείωναν και καθύβριζαν κοινωνικές ομάδες και πολιτικούς αντιπάλους προκαλώντας απέχθεια. Η παρομοίωση του Μητσοτάκη με «θεωρητικούς του φασισμού» ήταν μόνο ένα δείγμα, και μάλιστα από την κρατική τηλεόραση.

Όλα αυτά τα φαινόμενα προκάλεσαν αναπόφευκτα συγκρίσεις με το πολιτικό ήθος και ύφος του Ηλία Ηλιού, του Χαρίλαου Φλωράκη, του Λεωνίδα Κύρκου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και αμέτρητων άλλων προσωπικοτήτων της Αριστεράς. Αυτές οι συγκρίσεις προφανώς δείχνουν τον δρόμο της επιστροφής στην πολιτική ευπρέπεια και τη σεμνότητα σε όλους όσοι ξεχνούν πού βρίσκονται. Με άλλα λόγια: «Είσαι αριστερός; Απόδειξη», για να παραφράσω μια παλιά διαφημιση.