Ας με συγχωρήσουν τα επίσημα χείλη της Πολιτείας, αλλά η ρήση που συχνά-πυκνά ακούμε, πως η σημερινή ημέρα (των εκλογών) είναι η «ημέρα των πολιτών», αποτελεί μια χυδαία ειρωνεία και εν ψυχρώ κοροϊδία. Ας δούμε γιατί:

Αρχικώς είναι αφελής όποιος πιστεύει πως ο λαός υπό τις σημερινές συνθήκες δρα κριτικά και ελεύθερα. Οι πολιτικές παρατάξεις τον έχουν αρκούντως ωθήσει σε απαξίωση της πολιτικής. Η στροφή του σε υποψηφίους μη πολιτικούς –υπό την έννοια ότι δεν έχουν διατυπώσει ποτέ τους πολιτικές σκέψεις  (προσοχή να μη συγχέουμε τις πολιτικές από τις κομματικές σκέψεις),   θεωρώ πως εν πολλοίς οφείλεται σε αυτήν την απαξίωση.  Όχι μόνο δηλαδή στις επιτυχείς προσπάθειες εξηλίθιωσής του από τα τηλεοπτικά κανάλια, όπου θριαμβεύουν τα  «τηλεοπτικά σκουπίδια».

Γι’ αυτήν την τηλεοπτική μας εξηλιθίωση ευθύνονται όλοι οι κομματικοί άρχοντες. Δίνονται τηλεοπτικές συχνότητες ανάλογα με το πόσα χρήματα θα δώσει ο υποψήφιος αγοραστής/επιχειρηματίας. Ουδείς ενδιαφέρεται για τον τρόπο που αυτά τα «κανάλια» θα λειτουργήσουν. Είτε δεν έχουν καταλάβει πως το ισχυρότερο μέσο παιδείας είναι οι τηλεοπτικές εκπομπές, είτε το έχουν καταλάβει και εξυπηρετούνται από αυτό, μεταφέροντας σε αυτές τις κομματικές προπαγάνδες. Για σκεφτείτε αν αντί για το ποσό της αγοράς των τηλεοπτικών καναλιών  αξιολογείτο η Επιτροπή που θα διαχειριζόταν αυτό το κανάλι. Επί ποινή αφαίρεσης της τηλεοπτικής άδειας αν η Επιτροπή Διαχείρισης  του παραιτείτο. Γιατί βεβαίως μία επιτροπή με σοβαρούς πνευματικούς ανθρώπους ποτέ δεν θα επέτρεπε   τα τηλεοπτικά σκουπίδια που μας κατακλύζουν.  Πάντως, το ότι το μορφωτικό επίπεδο των πολιτικών μας είναι ολοένα και περισσότερο χαμηλό, παίζει και αυτό το ρόλο του. Ο αρχικός Καραμανλής συζητούσε και λειτουργούσε με σύμβουλο τον Τσάτσο (πόσοι άραγε τον θυμούνται;), τον Τρυπάνη (πόσοι τον έχουν ακούσει;), μιλούσε με τον Χατζηδάκη και όλη την  αφρόκρεμα των διανοουμένων της εποχής του. Οι σημερινοί κομματικοί αρχηγοί ποιους συναναστρέφονται και ποιους έχουν συμβούλους; 

Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είτε δεν κατάλαβε το κόμμα αυτό τι ακριβώς έκανε βγάζοντας σε πλειστηριασμό τα κανάλια, είτε συνέπραξε «μετά χαράς και ανακουφίσεως», όπως θα έλεγε ο Χάρυ Κλυν,  στις προσπάθειες εξηλιθίωσης μας.

Αλλά, χάριν συζητήσεως, ας δεχτούμε πως ο  πολίτης  ψηφίζοντας αποφασίζει κριτικά και πραγματικά ελεύθερα.   Τότε πραγματικά είναι η «ημέρα» του, αλλά μόνο αυτή. Τα υπόλοιπα χρόνια θα είναι οι ημέρες του πρωθυπουργού ή εν πάση περιπτώσει του πραγματικού πρωθυπουργού (θα ήθελα να πιστεύω πως ο εκάστοτε πρωθυπουργός αυτενεργεί… αλλά δεν το πιστεύω και νομίζω ουδείς το πιστεύει). Η Βουλή είναι δήθεν Βουλή, γιατί ουδείς εκεί βουλεύεται. Αν για το παραμικρό, κάποιος βουλευτής φέρει αντίρρηση στη «γραμμή του κόμματος», δηλαδή του πρωθυπουργού, τότε   διαγράφεται (ή παζαρεύει την παρουσία του για ίδιον όφελος).  Γίνεται και πρωτοσέλιδο, γιατί έχουμε όλοι πειστεί πως στη Βουλή όλοι πρέπει να υπακούουν στις αποφάσεις του πρωθυπουργού και του δήθεν «συμβουλίου» του (εδώ να θυμηθούμε τον Σουρή που ονόμαζε την εκάστοτε συμπολίτευση «μερίς η τρώγουσα»). 

Ας μου επιτρέψουν οι φίλοι μου νεοδημοκράτες, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε μεγάλη υπηρεσία καθιερώνοντας την απλή  αναλογική, τόσο στην αυτοδιοίκηση όσο και στις εθνικές εκλογές.

Θεωρώ πως θα πρέπει κάποια στιγμή να λειτουργήσουμε ως αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η Βουλή να λειτουργήσει ως Βουλή και το Σύνταγμα να καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας της χώρας μας. Με την απλή αναλογική η απόλυτη εξουσία του ενός αρχηγού θα ατονήσει. Γίνεται έτσι κυβέρνηση; Γίνεται! Η απλή αναλογική θα λειτουργήσει αρχικώς ευκολότερα στην Τοπική αυτοδιοίκηση. Ήδη ο Κ. Μπακογιάννης μας διαβεβαίωσε πως στην Περιφέρειά του οι αποφάσεις λαμβάνονταν περίπου ομοφώνως. Θα υπάρχει αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης; Ενδεχομένως στην αρχή, αλλά «ανάγκα και Θεοί πείθονται»! Με άλλα λόγια το πολιτικό σύστημα να μην είναι πρωθυπουργοκεντρικό και η χώρα να μπορεί να  λειτουργήσει και μόνο με την Εκτελεστική  και τη Δικαστική εξουσία, που προβλέπονται από το Σύνταγμα ως διακριτές (κάτι που σήμερα έχει καταστρατηγηθεί με την ανοχή αν όχι την υποστήριξη του «κυρίαρχου» λαού. Αποδεχόμαστε οι βουλευτές να γίνονται υπουργοί –το θεωρούμε φυσικό-, αποδεχόμαστε και η Δικαστική Εξουσία να εξαρτάται από την Νομοθετική. Πέραν του ότι δεν νομοθετεί η Βουλή –που δεν βουλεύεται-  αλλά οι αρχηγοί των κομμάτων και οι Υπουργοί, που είναι ταυτόχρονα Νομοθετική και Εκτελεστική εξουσία. Ουδείς συνταγματολόγος διαμαρτύρεται, τουλάχιστον με την ένταση που επιβάλει αυτή η συνταγματική εκτροπή).

Ας μου επιτρέψουν τέλος οι φίλοι μου των υπολοίπων κομμάτων, αλλά το σημερινό πολιτικό προσκήνιο μας παραπέμπει στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης (ή του Καστελόριζου) και θέλει να διαβάσουμε τα ανύπαρκτα χειρόγραφα του Ιησού. Επίσης δεν είναι σωστό να  «ρίξουμε καρκίνο» στους κομματικούς μας αντιπάλους, ούτε είναι σωστό να πηγαίνουμε στις πολιτικές συναντήσεις μας στην Ευρώπη με τζάκετ και τσαλακωμένα σακάκια και να μπαίνουμε στη Βουλή με σαγιονάρες και παρδαλά πουκάμισα. Να καθόμαστε και στο πάτωμα. Δεν δίνουμε σημασία στα ρούχα και στη αδυναμία σιδερώματος των σακακιών, αλλά δίνουμε σημασία στον τρόπο συμπεριφοράς, όταν οι δικοί μας «άνετοι» συμμετέχουν σε πανευρωπαϊκές συσκέψεις, με όλους τους άλλους ντυμένους με κουστούμια. Είναι ζήτημα στοιχειώδους δεοντολογίας που εγγίζει τα όρια της (μη δικαιολογημένης) αλαζονείας επιπέδου βλακείας.

(Το ανωτέρω κείμενο γράφτηκε το μεσημέρι της «ημέρας των πολιτών»).