Αν μπει στον κόπο κανείς να ρίξει μια ματιά στον προϋπολογισμό του κράτους, εύκολα πίσω από τους αριθμούς θα αντιληφθεί όλες εκείνες τις κακοδαιμονίες που ταλαιπωρούν την κοινωνία μας.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Αν μπει στον κόπο κανείς να ρίξει μια ματιά στον προϋπολογισμό του κράτους, εύκολα πίσω από τους αριθμούς θα αντιληφθεί όλες εκείνες τις κακοδαιμονίες που ταλαιπωρούν την κοινωνία μας. Πριν από όλα θα διαπιστώσει την κραυγαλέα απουσία πολιτικής βούλησης, αλλά και ένα σύστημα που βολεύει και βολεύεται. Επίσης θα διαπιστώσει κάνεις ότι το πολιτικό – ιδεολογικό μας σύστημα είναι προσχηματικό. Ένα παράδειγμα: Φέτος, το κράτος υπολογίζει να εισπράξει συνολικά 55 δισ. Από αυτά, υπολογίζει ότι τα 18 δισ. θα τα πληρώσει σε τόκους, δίχως να ξεχρεώνει κεφάλαιο. Αν ασκούνταν στοιχειωδώς εθνική πολιτική, όλα τα ελληνικά κόμματα – μηδενός εξαιρουμένου – θα μπορούσαν κάλλιστα να συμφωνήσουν ΜΟΝΟ πάνω σε αυτό: να διαπραγματευτούν ώστε αυτοί οι δυσβάσταχτοι τόκοι να μην καταβάλλονται, για παράδειγμα, για τρία χρόνια και το ποσό αυτό να επενδυθεί στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Αν δεν ήταν δυνατόν να γίνει δεκτή αυτή η πρόταση, να είχαν ως εναλλακτική λύση στο υποτιθέμενο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την κατά το ήμισυ καταβολή τους και να έσπρωχναν στην ανάπτυξη το υπόλοιπο ποσό. Σε αυτό δεν χωρούν ούτε προσχηματικές ιδεολογικές διαφορές, ούτε χρειάζονται συγκλίσεις, ούτε πιστοποιητικά καθαρότητας. Τώρα, για να εξηγούμαστε, όταν λέμε στην ανάπτυξη, δεν εννοούμε στους ημετέρους, στα φιλαράκια, στα γνωστά συγκροτήματα του Τύπου και γενικά σε κάθε είδους λαμογιόπουλο αυτού του υπέροχου τόπου. Αν συνέπρατταν όλοι μαζί – κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι –, τα πάντα θα μπορούσαν να γίνουν.

Ένα άλλο παράδειγμα, από τα 55 δισ. που προϋπολογίζουν να εισπράξουν, τα 10 δισ. τα εισπράττουν από φυσικά πρόσωπα, δηλαδή τον κοσμάκη. Αντίθετα, οι επιχειρήσεις καταβάλλουν μόλις 2,3 δισ., παρά τα μανιφέστα που εκφωνεί ο λαλίστατος κύριος Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ. Για τα δε περί ζημιογόνων εταιρειών και τα διάφορα κόλπα για να φαίνονται τα κέρδη ζημιές αρκεί ένας καλός επανέλεγχος… δίχως πολιτικές παρεμβάσεις.

Και αυτό μπορεί να διορθωθεί από κοινού, δίχως να χρειάζεται πρώτα να γίνει η παγκόσμια επανάσταση, να συντελεστεί η Δευτέρα Παρουσία, να ωριμάσουν οι συνθήκες ή να υπογράψουν χαρτιά μετανοίας οι «δωσίλογοι» πολιτικοί στους αγωνιστές προέδρους των δεκαπενταμελών επαναστατικών επιτροπών. Θυμίζω ότι μια παράμετρος του μνημονίου είναι η δίκαιη διεύρυνση του φορολογικού συστήματος: πιο απλά, ο καθένας να πληρώνει σύμφωνα με τη δυνατότητά του και τα πραγματικά του εισοδήματα.