Έχοντας μεγαλώσει μέσα στο εμπορικό τού πατέρα μου, μικρό παιδί ανάμεσα σε τόπια υφάσματος που τα πουλούσαμε με τον πήχη και οι άνθρωποι τα αγόραζαν για να καλύψουν τη γύμνια τους, να ντυθούν, να ομορφύνουν, να νοικοκυρευτούν, να αναθαρρήσουν μια στάλα, νιώθω μιαν απίστευτη τρυφερότητα όταν ακούω τη λέξη «μαγαζί».

Μου θυμίζει εκτός από τον πρόωρα χαμένο, καλό μου πατέρα, έναν κόσμο ολόκληρο όπου οι ταπεινοί άνθρωποι έλαμπαν από φιλότιμο, παλικαριά, ντομπροσύνη, και το βλέμμα τους ήταν καθαρό. Το μαγαζί για μένα υπήρξε μια έννοια  που γέμιζε την ζωή μου ομορφιά, ασφάλεια, ειρήνη, αγωνία, όνειρα, ανθρωπιά, προσπάθεια, εγκαρτέρηση, δικαίωση. Ήταν για μένα το «έχει ο Θεός» που μου έδινε κουράγιο…  

Κάθε φορά που ακούω τη λέξη «μαγαζί», νιώθω τη νοσταλγία ενός κόσμου παραμυθένιου, πολύχρωμου όπου κυματίζουν υφάσματα πάνω από την θάλασσα, πάνω από τις πόλεις, τα βουνά και τις πεδιάδες. Το μαγαζί που μας χόρτασε ψωμάκι για να μην μείνουμε πεινασμένοι, για να μην γίνουμε αχόρταγοι, πλεονέκτες, άγρια θηρία.

Το μαγαζί για μένα ηχεί σαν την πιο τρυφερή ιστορία ζωής, μέχρι που άκουσα να το προφέρει ο Νίκος Παππάς, αξιωματούχος του ΣΥΡΙΖΑ, εξέχουσα φυσιογνωμία πλήρους …ακεραιότητας που εισέβαλε στις ζωές μας το σωτήριον έτος 2015 ως Αριστεροφόρος Μαχητής του Ηθικού Πλεονεκτήματος, ως ιππότης του νέου ήθους και ύφους της εξουσίας. 

Το πρόβλημα δεν είναι ότι μας πλήγωσε η πολιτική ποιότητα  του κυρίου Παππά. Ουδέποτε θεωρήσαμε ότι είναι …κασμίρι! Είναι που μας λέρωσε το δικό μας μαγαζί, το μαγαζί του πάτερα μας, τις ζωές μας, τις αναμνήσεις μας, το δικαίωμα στη νοσταλγία. 

Οι άνθρωποι αυτοί μαγάρισαν ακόμα και τις λέξεις.