Ανέκαθεν περιμέναμε από τους ηθοποιούς να έχουν και το προσόν της  καλλιφωνίας. Να, όμως, που τώρα βρίσκουμε πολλούς ηθοποιούς, οι οποίοι… άρπαξαν τα μικρόφωνα.

Ανέκαθεν περιμέναμε από τους ηθοποιούς να έχουν και το προσόν της  καλλιφωνίας. Να, όμως, που τώρα βρίσκουμε πολλούς ηθοποιούς, οι οποίοι… άρπαξαν τα μικρόφωνα. Το πρόγραμμα «δύο σε ένα», που συνδυάζει θέατρο και τραγούδι, είναι χορταστικό και συμφέρει

Πώς θα ήταν η «Προσευχή της Παρθένου» του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου χωρίς την τσαχπίνικη ερμηνεία της ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη; Πώς θα ήταν το «Γκρίζο γατί (Νιάου-νιάου, βρε γατούλα)» του Μάνου Χατζιδάκι και του Αλέκου Σακελλάριου δίχως τη φωνή της «γατούλας» Αλίκης Βουγιουκλάκη; Σίγουρα τα συγκεκριμένα κομμάτια θα διέγραφαν την αυτόνομη πορεία τους, όπως συνέβη άλλωστε, αλλά ενδεχομένως να μην έμεναν στη συνείδηση του κόσμου ως «θεατρικά τραγούδια». Κι ας μην προέρχονται αμφότερα από το θέατρο: το πρώτο ανήκει σε έναν από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών του Χατζιδάκι («Τα Παράλογα», 1976), το δεύτερο από την πιο δημοφιλή ελληνική ταινία («Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο», 1959).

Το θεατρικό τραγούδι είχε πάντα το κοινό του
Μία πρώτη εκτίμηση για το, μικρής έκτασης, νέο «φαινόμενο» της νυχτερινής μας ζωής, όπου οι ηθοποιοί παίρνουν το μικρόφωνο, είναι πως, ελέω κρίσης, με ένα μόνο εισιτήριο μπορεί να προσφερθεί πλέον στον κόσμο η διασκέδαση ως «δύο σε ένα»: και μουσική και θέατρο. Όλα δείχνουν πως οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι με τεντωμένες τις κεραίες τους, που οσμίζονται δηλαδή τι ζητάει το κοινό τους. Μάλλον έτσι εξηγείται η τάση των ηθοποιών να διαπρέπουν τελευταία και ως τραγουδιστές.
Η σχέση βέβαια των ηθοποιών με το τραγούδι δεν είναι καινούργιο «φαινόμενο». Ένας ηθοποιός συνήθως μελετάει τραγούδι, όπως και χορό, αφού, ακόμα και στις εισαγωγικές εξετάσεις των δραματικών σχολών, του ζητείται συχνά να τραγουδήσει. Όχι ότι οι Έλληνες ηθοποιοί λαμβάνουν όση εκπαίδευση χρειάζεται γύρω από το τραγούδι, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Και το κοινό, πάντως, έχει σταματήσει να ζητά την τεχνική αρτιότητα των επαγγελματιών τραγουδιστών και αφήνεται στη συναισθηματική πειστικότητα και την εκφραστική αλήθεια – στοιχεία που μεταφέρει ως μέρος της τέχνης του κάθε ηθοποιός. 

Η δισκογραφία των ηθοποιών
Υπάρχουν ηθοποιοί που αξιώθηκαν να σταθούν στο πλευρό τους κορυφαίοι τραγουδιστές. Το 1997, λόγου χάριν, η Πέμη Ζούνη, έμπειρη στο τραγούδι και με ηχογραφημένο cd μάλιστα στο ενεργητικό της, είχε δηλώσει πως «δασκάλα» της ήταν η Έλλη Πασπαλά. Και άλλες ηθοποιοί ηχογράφησαν cd. Ανάμεσά τους οι «εναλλακτικές» Βαλέρια Χριστοδουλίδου και Θεοδώρα Τζήμου ή η «κλασική» Μελίνα Μποτέλλη, οι οποίες σαν να πήραν τη σκυτάλη από θρυλικές ερμηνεύτριες του σιναφιού τους: τη Βλαχοπούλου, την Καλουτά, τη Λαμπέτη κ.ά. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στην πρωτοβουλία της Άννας Φόνσου με το «Σπίτι του Ηθοποιού» για ηχογράφηση περισσότερων από έναν ψηφιακών δίσκων με τον εύγλωττο τίτλο «Οι ηθοποιοί τραγουδούν Μίκη Θεοδωράκη».
Στους άντρες ηθοποιούς θα ξεχωρίζαμε τον Αντώνη Καφετζόπουλο (συμμετείχε στους δύο παιδικούς δίσκους του Δημήτρη Μπασλάμ), τον Γιώργο Χρανιώτη, ο οποίος, ντυμένος με σκοτσέζικη φούστα και με την μπάντα του, τους «Barbas», επιδίδεται σε ένα πανκ – ροκ ξεσάλωμα.

Ποιοι ξεχώρισαν φέτος
Ένα πρόγραμμα που βασίστηκε στον συνδυασμό τραγουδιού και υποκριτικής ήταν αυτό της Μαρίας Ναυπλιώτου στο «Faust». Η καλή ηθοποιός εμφανίστηκε ως frontwoman του συγκροτήματος «Tricky Pony», ερμηνεύοντας γνώριμα ηλεκτρισμένα τραγούδια. Ενώ οι Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Σμαράγδα Καρύδη, Τάνια Τρύπη, πρωταγωνίστησαν πρόσφατα στο μιούζικαλ «Σικάγο», με την τελευταία να σηκώνει σαφώς στις πλάτες της την παράσταση, αφού το ’χει στο αίμα της το τραγούδι.
Το απόλυτο συνταξίδεμα στην ιστορία του τραγουδιού και του θεάτρου αποπειράται με επιτυχία η Ελένη Κοκκίδου. Η πληθωρική ηθοποιός στις παραστάσεις της, με τη συμβολή του ακορντεονίστα – ερμηνευτή Παναγιώτη Τσεβά, αποδίδει όλο μπρίο τραγούδια από την επιθεώρηση των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, από το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κάτι παρεμφερές, αν και με μεγαλύτερη θητεία στο τραγούδι τα τελευταία χρόνια, κάνει και η Μάνια Παπαδημητρίου. Εκτός από τις παραστάσεις της – αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο – παρουσίασε στον Πολυχώρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού – Ανοιχτή Πόλη την παράσταση «Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία» για πιάνο – φωνή.
Όσο για την, έμπειρη από τη δεκαετία του 1970, Μέμη Σπυράτου, στο μουσικοθεατρικό της έργο «Οι Αδέσποτοι» στο «TheatroVictoria», υποτυπώδη θεατρικά σκετς χρησιμοποιούνται ως αφορμές για ν’ ακουστούν τραγούδια της Κάτω Ιταλίας, του Τσιτσάνη, του Nino Rota κ.ά. από δύο καλές νέες φωνές: της Αναστασίας Καπάνταη και του Σταύρου Νιφοράτου.
Στην παράσταση, τέλος, «Άρχισαν τα όργανα» της Μαρίας Αθήνη, που συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία στη μουσική σκηνή «Κόμης», τα πράγματα είναι πιο κατασταλαγμένα ρεπερτοριακά: ένα ημίωρο θεατρικό κομμάτι και εν συνεχεία λαϊκό γλέντι με τους δύο πρωταγωνιστές σε ρόλους τραγουδιστών: την Έφη Οικονομάκη και τον Τάκη Παπαματθαίου σε τραγούδια Τσιτσάνη, Πλέσσα, Παπαϊωάννου, Άκη Πάνου. Έχετε ακούσει λάιβ την Οικονομάκη και τον Παπαματθαίου να ερμηνεύουν το «Χωρίσαμε ένα δειλινό» και την «Προσευχή» του Ζαγοραίου αντίστοιχα; Απίθανοι!

Το τραγούδι είναι ρόλος σε μικρογραφία
Φαίνεται πως το τραγούδι είναι μια καλή ευκαιρία για τους ηθοποιούς να αποκτήσουν μιαν άλλη ερμηνευτική ματιά και να υποδυθούν έναν ρόλο μέσα σε δύο και τρία λεπτά, υπηρετώντας τους στίχους ενός τραγουδιού με την ίδια τεχνοτροπία που θα υπηρετούσαν ένα θεατρικό κείμενο ή τις ατάκες ενός σεναρίου. Το τραγούδι είναι μια πηγαία έκφραση στη ζωή όλων, πόσο μάλλον σ’ αυτή των ηθοποιών. Και όπως μου ’χε πει κάποτε ένας σημαντικός τραγουδιστής, «δεν υπάρχει άνθρωπος που να τραγουδάει άσχημα».