Η Δημόσια Διοίκηση είναι για τη χώρα μας και τους πολίτες της τραγικά ανίκανη και φαύλη. Βεβαίως οι πρώτοι υπεύθυνοι είναι οι «κεφαλές» με προεξάρχοντα τον κάθε υπουργό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως οι κατώτεροι υπάλληλοι είναι άμοιροι ευθυνών. 

Η Δημόσια Διοίκηση είναι για τη χώρα μας και τους πολίτες της τραγικά ανίκανη και φαύλη. Βεβαίως οι πρώτοι υπεύθυνοι είναι οι «κεφαλές» με προεξάρχοντα τον κάθε υπουργό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως οι κατώτεροι υπάλληλοι είναι άμοιροι ευθυνών.

Προσωπική εμπειρία: στο επιτελικότερο υπουργείο είχε παλαιότερα προσληφθεί κοντινό μου πρόσωπο. Δούλευε χλευαζόμενη από τους συνδικαλιστές ότι «χαλάει την πιάτσα», επινοώντας μόνη της τις δουλειές (και που έτσι όμως παρήγαγε ιδιαίτερα χρήσιμο έργο, το οποίο οδήγησε σε εξορθολογισμό αγοράς, επισκευής και ενοικίασης κτηρίων από το Δημόσιο και σε αποφυγή άσκοπων, τεράστιων και ύποπτων δαπανών)[1]. Στο ίδιο γραφείο συστεγάζονταν δύο παλαιότερα «στελέχη» του επιτελικού αυτού υπουργείου, που δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Στο γραφείο τής μιας το μόνο που υπήρχε ήταν ένα προ τριετίας έγγραφο, η άλλη διάβαζε βίους αγίων. «Στελέχωναν» υπηρεσία κρίσιμη και σοβαρή, όμως ουδείς τους έδινε να κάνουν κάτι και ούτε οι ίδιες διαμαρτύρονταν γι’ αυτό. Η Διοίκηση του υπουργείου είχε βρει ή, μάλλον, επιβάλει τη λύση. Δεκάδες σύμβουλοι του υπουργού – σύμβουλοι παχυλά αμειβόμενοι και διάρκειας όσο και ο υπουργός – έκαναν τις δουλειές ή παρίσταναν πως έκαναν τις δουλειές. Οι υπόλοιποι μόνιμοι υπάλληλοι, τα «στελέχη», βολευόντουσαν είτε μη κάνοντας απολύτως τίποτα[2] είτε σχεδόν τίποτα, άρα ήταν συνένοχοι.

Επιτρέψτε μου όμως σήμερα να ασχοληθώ ιδιαίτερα με ένα θέμα που βρίσκεται στην επικαιρότητα και που κραυγαλέα δείχνει την ανικανότητα – αγραμματοσύνη και ηλιθιότητα – αλλά και φαυλότητα αυτού του μορφώματος που αποκαλούμε Δημόσια Διοίκηση, για την οποία και ευθυνόμαστε τελικώς όλοι. Τα αυθαίρετα. Ας δούμε λοιπόν πώς αυτά προέκυψαν: Όταν αυξάνεται ο πληθυσμός μιας περιοχής ή/και βελτιώνεται το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων, παρουσιάζεται ανάγκη κατασκευής νέων κατοικιών, δευτερεύουσας ή και κύριας κατοικίας. Η ίδια βεβαίως ανάγκη, και μάλιστα επιτακτικότερη, παρουσιάζεται όταν βιαίως αυξάνεται ο πληθυσμός, π.χ. με πολιτικούς πρόσφυγες ή εσωτερικά μεταναστευτικά ρεύματα.

Τι οφείλει λοιπόν εδώ να κάνει η πολιτεία; Οφείλει να δημιουργήσει νέες περιοχές οικιστικής δόμησης, οφείλει να δημιουργήσει και νέες «εντός σχεδίου» περιοχές που θα υποδεχθούν δευτερεύουσες κατοικίες. Αντ’ αυτού όμως τι έκανε; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Από τη μια μεριά τα μεταναστευτικά ρεύματα σωρεύθηκαν αυθαίρετα και με άθλιο τρόπο σε περιοχές χωρίς καμία μέριμνα δημιουργίας υποδομών και σχεδίων πόλεων, από την άλλη περιοχές ολόκληρες κτίστηκαν επίσης απολύτως αυθαίρετα με δευτερεύουσες ή και κύριες κατοικίες στις ελκυστικότερες περιοχές, και αυτές βεβαίως χωρίς κανένα σχέδιο και καμία υποδομή. Για όλα φρόντιζαν οι «αυθαίρετοι»: έφτιαξαν δρόμους, κατά κανόνα χωρίς αποχετευτικό δίκτυο, έβαλαν «φως, νερό, τηλέφωνο», όλα με πλήρη την απουσία του επίσημου κράτους και – το κυριότερο – των ειδικών. Δεν χρειάζονταν αρχιτέκτονες, δεν χρειάζονταν πολεοδόμοι, δεν χρειάζονταν ειδικοί. Όλα όπως τύχει. Γιατί όλα αυτά; Μα γιατί το εν πολλοίς ψευδεπιγράφως αποκαλούμενο υπουργείο Χωροταξίας ήταν ανίκανο να προβλέψει, ανίκανο να σχεδιάσει, ανίκανο να κάνει τη δουλειά του.

Μονίμως έτρεχε και τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, «νομιμοποιώντας» κάθε αυθαίρετη δόμηση, νομιμοποιώντας την ανικανότητά του. Θυμάμαι συμπαθή πρώην υπουργό Χωροταξίας, που άρχιζε επιστολή του προς τους κατόχους αυθαιρέτων κτισμάτων, ζητώντας βεβαίως χρήματα για τη νομιμοποίησή τους, με την προσφώνηση «φίλε αυθαιρετούχε» (άλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός είχε αυθαίρετο, όπως και όλοι οι μετέπειτα βεβαίως). Θα μου πείτε, τέτοια ανικανότητα και βλακεία; Ναι, αλλά όχι μόνο, εμπεριέχεται και απίστευτη φαυλότητα. Φαυλότητα όλων. Από τον μηχανικό που προσελήφθη στο υπουργείο με τη βοήθεια του βουλευτή του, χωρίς να έχει εκ των προτέρων δουλέψει ποτέ του και χωρίς να ξέρει τι του γίνεται, τον υπάλληλο της «πολεοδομίας» που το μόνο που ξέρει είναι να λαδώνεται, τον υπουργό με τους εκατό συμβούλους και την εκάστοτε δήθεν κυβέρνηση μέχρι όλους εμάς που τους ακούμε και τους ψηφίζουμε[3]. Ο βουλευτής της περιοχής των αυθαιρέτων καθίσταται προστάτης, υποστηρίζεται και από τον αστυνομικό διευθυντή, που έχει πλουτίσει πουλώντας και αυτός προστασία. Έτσι εξασφαλίζει την επανεκλογή του και τη μετέπειτα εκλογή των παιδιών[4] του. Και το κράτος έχει χάσει πακτωλό χρημάτων. Σε αυτήν την αυθαίρετη ανοικοδόμηση δεν χρησιμοποιούνται και δεν πληρώνονται μηχανικοί και δεν εκδίδονται νόμιμες Άδειες Οικοδομής, άρα δεν καταβάλλονται εισφορές και φόροι και δεν εκδίδεται καμία απόδειξη για κανενός είδους εργασία, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως τα σπίτια κοστίζουν λιγότερο: μίζες στην αστυνομία, διπλό κόστος μπετόν γιατί «υπάρχει κίνδυνος», εργάτες χωρίς ασφάλιση αλλά καλοπληρωμένοι, πάλι γιατί «υπάρχει κίνδυνος». Όλα «μαύρα» και τελικώς οι οικοδομές κοστίζουν στους ιδιοκτήτες τους περίπου μιάμιση φορά περισσότερο από το αν κτίζονταν νομίμως, εκτός βεβαίως του γεγονότος ότι οι περισσότερες κτίζονται χωρίς σοβαρή στατική και αρχιτεκτονική μελέτη. Η δε ζημιά στο περιβάλλον και στο τοπίο τεράστια, για τα επόμενα 150 χρόνια, ίσως και για πάντα.

Καταλαβαίνετε, βεβαίως, τι θα γινόταν αν το κράτος φρόντιζε να εντάξει στο σχέδιο περιοχές που μοιραίως θα οικοδομούνταν: φθηνότερη γη, σωστές και φθηνότερες για τους ιδιοκτήτες τους κατασκευές με προστασία του περιβάλλοντος και των κατοίκων, λιγότερες πυρκαγιές, πολλά κρατικά έσοδα και σωστές συνθήκες εργασίας, εξάλειψη της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Το κράτος θα εξακολουθήσει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και μάλιστα ανοήτως; Κάθε τόσο «δώστε κάτι ρε παιδιά και κάντε ό,τι θέλετε, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σας»! Η Μύκονος έχει γεμίσει λευκά κουτάκια που παριστάνουν τα χαριτωμένα σπίτια και έχει καταστρέψει τα τοπία της μέσω… της ναοδομίας[5]. Σε καταπληκτικές παραλίες βγαίνει Οικοδομική Άδεια για 200 τ.μ. και ο ξύπνιος εργολάβος κτίζει, με δικές του βέβαια «μελέτες», 1.300 τ.μ. (έχω δει ακριβώς τέτοια νούμερα), κατοικίες κάκιστες και ενεργοβόρες, που καταστρέφουν το τοπίο και που τώρα το κράτος νομιμοποιεί με ευκολίες πληρωμής. Η Γλυφάδα κάθε που βρέχει πλημμυρίζει γιατί έχουν κτιστεί τα ρέματα. Ωραιότατες παραλίες είναι κτισμένες μέχρι την άμμο και δυστυχείς λουόμενοι κολυμπούν μέσα σε βρόμικα νερά ελλείψει αποχετευτικών συστημάτων. Και το «κράτος» νομιμοποιεί τα πάντα, με νόμους εισπρακτικούς και βλακώδεις. Το μόνο τελικώς που καταφέρνει είναι να μας υπενθυμίζει την ανυπαρξία του και το ελεύθερο να κάνουμε ό,τι μας καπνίσει και ό,τι κουτοπόνηρα καταφέρουμε διαπλεκόμενοι με τους διεφθαρμένους.

Το κράτος ουδέποτε έχει δείξει πως μπόρεσε να λειτουργήσει σωστά και δικαίως οι πολίτες το θεωρούν σαν αντίπαλο ή σαν αναγκαίο κακό. Το ζήτημα των αυθαιρέτων είναι ένα από τα άπειρα δείγματα της φαυλότητας και της ανικανότητας της λεγόμενης Δημόσιας Διοίκησης. Π.χ. χρόνια μιλάμε για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, λες και ο λόγος που μας την έστειλαν είναι για να δούμε ποιος συγγενής βουλευτή έχει λεφτά και τα έβγαλε στο εξωτερικό. Δεν μας την έστειλαν όμως γι’ αυτό. Μας την έστειλαν για να τα φορολογήσουμε, τόσο καιρό όμως που το συζητάμε δεν θα πάρουμε στο τέλος τίποτα, γιατί ειδικά γραφεία ειδικεύονται στο «ξέπλυμά» τους. Χρόνια μετά την «κρίση» και ακόμα μας λένε πως πρέπει να συντάξουμε σχέδιο ανάπτυξης, σχέδιο δηλαδή που δεν έχουμε ακόμα (το μόνο που ξέρουμε είναι πως προσπαθούμε εναγωνίως να πουλήσουμε πράγματα στους Κινέζους). Πήγαμε και στον μπάρμπα Σαμ, γιατί με τους Ρώσους παραλίγο να καούμε (στην κυριολεξία), περιμένοντας να μας πέσει από τον ουρανό το περίφημο τόξο Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ (που δήθεν θα σώσει το προτεκτοράτο Ελλάς μαζί και τα άλλα δύο επίσης προτεκτοράτα) και ο Κουράκης[6] προτείνει ποιήματα. Δυσκολεύομαι να προβλέψω το μέλλον…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.