Μπρος στον γρίφο του ποδοσφαίρου, οι οπαδοί των ουμανιστικών απλουστεύσεων μένουν πάντα ενεοί. 

Μπρος στον γρίφο του ποδοσφαίρου, οι οπαδοί των ουμανιστικών απλουστεύσεων μένουν πάντα ενεοί. Κοσμοπολίτες και διεθνιστές, απάτριδες αριστεροί και φιλελεύθεροι ασύνοροι διερωτώνται διαρκώς: τι έχει αυτό το παράδοξο σπορ που σηκώνει ξανά τους φραγμούς στις ψυχές των λαών, τους φραγμούς που εμείς με ακρίβεια σοφή έχουμε τόσο οριστικά αφορίσει; Τι κρύβει μέσα του τόσο ισχυρό που κάνει τους προλετάριους και τους μεγιστάνες, τους κρατουμένους και τους δεσμοφύλακες, τους πάνω και τους κάτω να γιορτάζουν μαζί; Πώς γίνεται να τους χωρίζει απ’ τον πανόμοιό τους στην άλλη πλευρά της μεθορίου; Δεν είμαστε όλοι πολίτες του κόσμου; Γιατί αναρριγούμε, γιατί κλαίμε, γιατί ουρλιάζουμε από χαρά κι από πόνο εμπρός σε ένα κομμάτι χρωματιστό πανί – φανέλα ή σημαία – που μας θυμίζει ακριβώς το αντίθετο: ότι είμαστε μέλη διά βίου ενός έθνους;
Οι πιο μετριοπαθείς, και οι πιο έξυπνοι, ανάμεσά τους πασχίζουν να στρέψουν το πράγμα στον αισθητισμό: Ας κερδίσει ο καλύτερος, «a beleza do jogο», η ομορφιά του αθλήματος είναι αυτό που μετράει! Λες και ο Βραζιλιάνος στη φαβέλα θα σχιζόταν λιγότερο στις κερκίδες αν η ομάδα του συναγωνιζόταν σε χάρη την Εθνική του Ρεχάγκελ… Άλλοι αψίθυμοι καταστρώνουν θεωρητικές αναλύσεις, υποδεικνύουν τις κρυφές συνάφειες με τον ρατσισμό και τη βία, προειδοποιούν, κραδαίνουν τον δείχτη… Κι ας ξέρουν στο βάθος ότι ματαιοπονούν.
Το ποδόσφαιρο βέβαια για τους εχθρούς του αυτούς αδιαφορεί. Όπως όλα τα σοβαρά πράγματα, δεν είναι κάτι στενό, πώς να χωρέσει στα απλοϊκά τους κουτάκια; Δεν είναι άθλημα μόνο, ένα κοινό κλοτσοσκούφι, όπως λένε. Δεν είναι εμπόρευμα απλώς, κι ας πουλιέται. Δεν είναι τέχνη μονάχα, κι ας μας θαμπώνει συχνά. Δεν είναι στεγνή πολιτική προπαγάνδα, κι ας κρύβονται πίσω του μυριάδες στρατοί και συνθήματα.
Είναι όλα αυτά, αλλά συνάμα κι εκείνο το πράγμα που όλα αυτά τα κοινά τα προσπερνά και τα υπερβαίνει δωρίζοντάς τους μια νέα, ανώτερη ενότητα: γίνεται ταύτιση και ταυτότητα, συναλληλία και δεσμός ψυχικός, συνεορτή και συμπένθος, γίνεται όνειρο συλλογικό και σκοπός που για 90’ γεφυρώνει τα εξ αρχής διεστώτα.
Το ποδόσφαιρο είναι ο χαμένος παράδεισος της ομαδικότητας που μας έταξαν. Το παιχνίδι που εντελώς ασυναίσθητα μας ξαναρίχνει στην παμπάλαια κοίτη τού «εμείς». Και που, ας είναι και για λίγο μονάχα, μας θυμίζει το ξεχασμένο αυτονόητο: ότι δεν είμαστε μόνοι.
 
 
* Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι συγγραφέας (www.koutsourelis.gr)

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.