Εθισμένοι στη μετριότητα, αδυνατούμε να εκτιμήσουμε το σημαντικό, το ωραίο και κατά συνέπεια το πολύτιμο, έτσι που οι ζωές μας να περάνε μέσα στον ευτελισμό μιας καθημερινότητας δίχως ανατάσεις και πετάγματα.

Εθισμένοι στη μετριότητα, αδυνατούμε να εκτιμήσουμε το σημαντικό, το ωραίο και κατά συνέπεια το πολύτιμο, έτσι που οι ζωές μας να περάνε μέσα στον ευτελισμό μιας καθημερινότητας δίχως ανατάσεις και πετάγματα.

Έχοντας εναποθέσει τις ελπίδες της στον… Μεγαλέξανδρο, ή ορθότερα στον τάφο του, η χώρα μοιάζει με απέραντο νεκροταφείο. Τίποτε δεν αλλάζει και κυρίως όλα αυτά που μας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος μας. Οι ίδιες πρακτικές, τα ίδια πρόσωπα εναλλάσσουν τα ίδια πρότυπα του παλαιοκομματικού μοντέλου που θεωρεί τον πολίτη πελάτη και την πολιτική συναλλαγή παιχνίδι εντυπώσεων.
Γι’ αυτήν τη χώρα μοιάζει να μην υπάρχουν όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που εξακολουθούν να παραμένουν εντός των θλιβερών μας τειχών και να καινοτομούν στον χώρο των επιστημών με διάφορες πρωτοπόρες εφαρμογές και ανακαλύψεις. Παρακολουθούμε ξεχωριστούς νέους να αγωνίζονται πάνω σε επιστημονικά αντικείμενα, μόνοι, εκκωφαντικά αβοήθητοι, ξεκομμένοι από την κοινωνία και τη συνδρομή της χώρας, παιδιά που επιμένουν στο όνειρο, στη δημιουργικότητα, στο μέλλον.

Τις συγκινητικές αυτές προσπάθειες που καταβάλλουν οι νέοι μας άνθρωποι – άγνωστοι μεταξύ άγνωστων – μέσα από μια κοινωνία που ψηφίζει τον Παναγιώταρο και όχι τον άριστο μηχανικό, τον χαρισματικό μαθηματικό, τον αριστούχο Έλληνα επιστήμονα γιατρό, σε μια κοινωνία που με θέρμη προκρίνει αντί αυτών το κάθε λογής ασυμμάζευτο σκουπίδι, παρακολουθούμε μελαγχολικά στις ειδήσεις…
Αραιά και πού, έρχονται στην επικαιρότητα περιπτώσεις νεαρών που καινοτομούν, εφευρίσκουν, πρωτοπορούν σε διάφορους τομείς της επιστήμης, για να πληροφορηθούμε ότι παλεύουν μόνοι τους, ξεχασμένοι από όλους, δίχως καμιά συνδρομή, δίχως καμιά επιβράβευση, μέσα σε μια κοινωνία που τους απαξιώνει υπέρ των δικών της αξιών και ινδαλμάτων. Αυτή η απελπιστική αποστροφή που έχουμε ως λαός σε ό,τι δεν μας γίνεται με ευκολία κατανοητό, σε ό,τι δεν μας κρατά χαλαρούς και ασυμμάζευτους, σε ό,τι μας ζαλίζει με… «δίχως κέρδος κέρατα», όπως πιστεύουμε, είναι η βαθύτερή μας κακοδαιμονία, η πραγματική μας χρεοκοπία.

Εθισμένοι στη μετριότητα, αδυνατούμε να εκτιμήσουμε το σημαντικό, το ωραίο και κατά συνέπεια το πολύτιμο, έτσι που οι ζωές μας να περάνε μέσα στον ευτελισμό μιας καθημερινότητας δίχως ανατάσεις, δίχως πετάγματα. Μια κοινωνία που αδυνατεί να υπερασπιστεί τα άριστα παιδιά της, αδυνατεί να αγαπήσει πραγματικά τον ίδιο της τον εαυτό. Όμηροι της φτήνιας μας, οικοδομήσαμε την ύπαρξή μας με τούβλα, μηχανήματα κι ανόητους αυτοματισμούς μιας χρήσης, με ημερομηνία λήξης.