Της Ιωάννας Μπλάτσου

Σήμερα δεν είναι η τέχνη ούτε η πολιτική που καθιερώνουν τα νέα λαϊκά είδωλα, αλλά το τηλεοπτικό marketing. Τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί και μια ομάδα που έγιναν πασίγνωστοι μέσω της διαφήμισης: Μανώλης Μαυροματάκης, Τάκης Σπυριδάκης, Νίκος Γεωργάκης, AbOvo.

Της Ιωάννας Μπλάτσου

Δεν είναι η τέχνη, ούτε η πολιτική που καθιερώνουν τα σημερινά λαϊκά είδωλα – πώς θα μπορούσαν άλλωστε σε καιρούς γενικευμένης σήψης και απομυθοποίησης; Είναι η δύναμη της τηλεοπτικής διαφήμισης και το αυτοσχεδιαστικό ξέσπασμα ενός ηθοποιού κατά την ώρα του γυρίσματος του σποτ που εμπνέει έναν ολόκληρο λαό και βρίσκει το νέο του σλόγκαν κόντρα στην ασχήμια και τη ρεμούλα της εποχής. AbOvo, Νίκος Γεωργάκης, Τάκης Σπυριδάκης, Μανώλης Μαυροματάκης. Τέσσερα ονόματα, που ακόμα και σήμερα, δεν είναι ευρέως γνωστά στον κόσμο. Οι φάτσες τους, όμως, είναι πια το απόλυτο trademark, όχι μόνο των εταιρειών τηλεφωνικής επικοινωνίας που διαφημίζουν, αλλά ολόκληρης της δημιουργικής διάστασης και καταλυτικής επίδρασης του μάρκετινγκ στις ζωές μας.

Από τους AbΟvo στον Νίκο Γεωργάκη

Η αρχή έγινε, ή μάλλον φάνηκε, με τους AbOvo, ήτοι τους Γιάννη Σαρακατσάνη, Βάσω Καβαλιεράτου, Λευτέρη Ελευθερίου, Γιάννη Γιαννούλη, Φάνη Παυλόπουλο, Γιώργο Αγγελόπουλο, Βάσω Χελά, Μαρία Μπαλούτσου, Σωσώ Χατζημανώλη. Μια εναλλακτική θεατρική ομάδα που δρούσε και δρα περιφερειακά σε θέατρα όπως το Χώρα στην Κυψέλη και το Bios στην Πειραιώς, και η οποία, ενώ είχε γίνει γνωστή στο εξωτερικό μέσω των «The Washington Times», BBC World, «Der Spiegel», «Deutsche Zeitung» και «Le Monde» με την παράστασή τους «Μαμά Ελλάδα 2», που πραγματευόταν την – τελικά καθόλου – σουρεαλιστική συνθήκη ότι η ελληνική κυβέρνηση πουλάει την Ακρόπολη στους παπάδες για να την κάνουν καζίνο, στην Ελλάδα δεν τους ήξεραν παρά μόνο κάποιοι νεαροί θεατρόφιλοι. Την άνοιξη του 2011, τους έμαθε πια το πανελλήνιο μέσα από τη συμμετοχή τους σε μια σειρά διαφημίσεων τηλεφωνικής επικοινωνίας. Νέες φατσούλες, φρέσκες, εναλλακτικές. Μέσα από τα διαφημιστικά σποτ, από την ομάδα ξεχώρισαν ο σπιρτόζος Γιάννης Σαρακατσάνης και ο ρολίστας Λευτέρης Ελευθερίου.

Λίγο μετά, το καλοκαίρι του 2011, ήταν η σειρά του «κυρίου μπον φιλέ και σακ βουαγιάζ», κατά κόσμον Νίκου Γεωργάκη, να απασχολήσει την κοινή γνώμη με τις ευφάνταστες «γαλλικουριές» του, επίσης σε διαφήμιση τηλεφωνικών επικοινωνιών. Ο Νίκος Γεωργάκης δεν είναι τυχαία περίπτωση ηθοποιού, όπως άλλωστε και ο Τάκης Σπυριδάκης και ο Μανώλης Μαυροματάκης. Ο Γεωργάκης, ευρύτερα γνωστός στους κινηματογραφόφιλους από το 1993 με την ταινία του Περικλή Χούρσογλου «Λευτέρης Δημακόπουλος», έχει πλειστάκις βραβευτεί για τις ερμηνευτικές του επιδόσεις σε διάφορα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Σχεδόν κάθε κινηματογραφική του εμφάνιση, αποσπούσε και μία βράβευση, όπως στον «Λευτέρη Δημακόπουλο», τους «Απόντες», τη «Λιούμπη». Όμως το ευρύ κοινό έμελλε να τον γνωρίσει μέσα από μια τηλεοπτική διαφήμιση… Ήταν και είναι χαμηλών τόνων, βλέπετε. Δεν κυνήγησε ποτέ τη δημοσιότητα. Ούτε κι αυτή τον κυνήγησε. Εντελώς συγκυριακά, στον «Λευτέρη Δημακόπουλο», συμπρωταγωνιστούσε με τον Μανώλη Μαυροματάκη, τον – πλέον – ευρύτερα γνωστό και ως «Ομορφάντρα».

Ο «Ομορφάντρας» και ο «Αγαπούλας»

Ο Μανώλης Μαυροματάκης επίσης δεν έκανε παιχνίδι με τη δημοσιότητα. Βλέπετε, δεν είναι ο «ομορφάντρας» που συνήθως προτιμούν τα έντυπα… Όμως, πάντοτε αθόρυβα, σε μικρούς ή πιο μεγάλους αλλά πάντα προσεγμένους θιάσους, έπλαθε με αξιοζήλευτη επιμέλεια τους ρόλους του. Και οι κριτικοί αλλά και οι θεατρόφιλοι του χάριζαν τον θαυμασμό τους. Μέχρι που μια στιγμιαία δική του έμπνευση κατά την ώρα ενός διαφημιστικού σποτ, επίσης εταιρείας τηλεπικοινωνίας, η περίφημη επιφώνηση «Ομορφάντρα μου» ενός πλανόδιου «βρομικατζή» μπροστά στο Ολυμπιακό Στάδιο, τον ανέδειξε σε πρώτης τάξεως λαϊκό είδωλο εν μια νυκτί. Κατ’ εξοχήν θεατρικός ηθοποιός, αν κι έχει παίξει σε αρκετές ταινίες, έχοντας βραβευτεί για τον ρόλο του στα «Παιδιά της Σπιναλόγκας», ο Μαυροματάκης φέτος ανήκει στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου και θα τον συναντήσετε στις παραστάσεις «Περικλής» και «Του Κουτρούλη ο γάμος» που κάνει πρεμιέρα την 1η Φεβρουαρίου. Βέβαια, όπως δήλωσε ο ίδιος, η αμοιβή του για ένα διαφημιστικό σποτ ισούται με εφτά μήνες δουλειάς στο θέατρο. Οι νόμοι της αγοράς, βλέπετε.

Τελευταίος και μη εξαιρετέος της διάσημης διαφημιστικής παρέας, ο «Αγαπούλας» του Τάκη Σπυριδάκη, επίσης σε σποτ εταιρείας τηλεφωνίας –ξέρω, βαρεθήκατε να το διαβάζετε, αλλά αυτές οι εταιρείες είναι ο κοινός παρονομαστής και των τεσσάρων περιπτώσεών μας. Αυτή η φυσιογνωμία, λοιπόν, του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, ο Τάκης Σπυριδάκης, έκανε την πρώτη του – μνημειώδη… – εμφάνιση το 1983 στη «Γλυκιά συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη. Ακολούθησε η δεύτερη – «γιγαντιαία»… – εμφάνιση στη «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περάκη το 1984. Η υπόλοιπη πορεία του είναι απλώς ιστορία στο συλλογικό υποσυνείδητο των τρελών σινεφίλ. Ο πολύς κόσμος όμως έμελλε να τον γνωρίσει – και να τον αποθεώσει – μέσα από τον «Αγαπούλα». Ο Μάκης Ψωμιάδης, δε, δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί τον ντόρο γύρω από την επιτυχία της διαφήμισης καταθέτοντας μήνυση κατά της γνωστής εταιρείας τηλεπικοινωνίας θεωρώντας εαυτόν θιγμένο από την εξαιρετικά λεπτομερή σκιαγράφησή του από το συγκεκριμένο σποτ! Ο Σπυριδάκης, πάντως, στα νέα της μήνυσης χαμογέλασε με το ευγενικό του χαμόγελο κι απλώς ξεκίνησε να στήνει την επόμενη ταινία του με τα χρήματα από τη διαφήμιση.