Τζάμπα η ακρόαση

«Κοίτα πράγματα που κάνει η αγάπη / αναγκάστηκα να πάρω μέχρι χάπι / και σηκώθηκα και πάλι μες στο μαύρο μου το χάλι / και περπάταγα στο σπίτι σαν το φάντασμα». Ο στίχος δεν είναι από τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια αλλά από τον νέο δίσκο του Γιάννη Πάριου. Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες σηκώθηκαν χαράματα την προπερασμένη Κυριακή προκειμένου να σπεύσουν στα περίπτερα και να αποκτήσουν με γνωστή εφημερίδα το παραπάνω άσμα και τα άλλα (αντίστοιχης αισθητικής) καινούργια του Γιάννη Πάριου. Το χάπι θα πρέπει να το πήραν ακροατές μετά την ακρόαση του cd, αλλά στο μεταξύ ο Πάριος είχε κάνει τη δουλειά του: Είχε καταφέρει να φτάσει ως το τελευταίο ελληνικό σπίτι ένας δίσκος ο οποίος, αν διετίθετο μόνο σε δισκοπωλεία θα έμενε στα ράφια. Ο δίσκος δεν περιλαμβάνει κανένα πραγματικό «χιτ» (ούτε καν από τα ευκαιριακά στα οποία αναλίσκεται τα τελευταία χρόνια ο Πάριος), ενώ αποτελεί το απαύγασμα ενός νέου είδους τραγουδιού, που θα μπορούσε να αποκληθεί λυγμικο-καψουρο-στομφώδες και σίγουρα αδικεί τον εγκλωβισμένο στον τίτλο του «πιο ερωτικού τραγουδιστή» καλλιτέχνη. Ένας ερμηνευτής σε ώριμη ηλικία θα έπρεπε να κάνει ώριμες επιλογές, να πάει παραπέρα, όμως ο Πάριος χαμηλώνει συνεχώς τον πήχη του γιατί κολακεύεται κρυμμένος πίσω από έναν τίτλο που δεν του ταιριάζει πια, αυτόν του «Πάριου-Έρωτα». Ο Πάριος κατάφερε ευφυώς να αποσιωπήσει την ένδεια ρεπερτορίου του και να νικήσει με ταχυδακτυλουργικό τρικ. Γιατί όποιος δεν θέλει να αγοράσει κάτι, απλώνει το χέρι του μόλις του πουν «πάρ’ το, τζάμπα είναι».