Ακόμη λίγο κλάψε που σου πάει…

Από την εποχή του Νίκου Ξανθόπουλου και της Μάρθας Βούρτση είχαμε να ζήσουμε τέτοιο δράμα. Με «καταραμένους» έρωτες, με οικογενειακά μαλλιοτραβήγματα, με εκτός γάμου παιδιά, ακόμη και με δολοφονίες! Η μπουζουκοστάρ Αγγελική Ηλιάδη τους τελευταίους μήνες αναβιώνει επιτυχώς τη δοξασμένη εποχή των μελό. Πουλώντας εκτός από τη λουσμένη στο μισομαραμένο γαρίφαλο εικόνα της και την εικόνα μιας νέας, κατατρεγμένης απ’ όλους, αλλά εκθαμβωτικά αθώας και τίμιας Μπλανς Επιφανί. Η οποία, παρότι πέρασε δια πυρός και… μαφίας, επιστρέφει (πάντα με το δάκρυ σκαλωμένο στην άκρη της μάσκαρας) για να κερδίσει τίμια το ψωμί του ανήλικου τέκνου της, αλλά και να προτάξει το πλούσιο ντεκολτέ της στην οικογένειά της, τη μητέρα της, τον πατέρα της και τη γιαγιά της (Καίτη Γκρέι), οι οποίοι έχουν γεννηθεί για να την αδικούν. Ίσως τη δεκαετία του ’60 να κλαίγαμε. Σήμερα βαριόμαστε. Ενίοτε δε έχουμε και τάση για εμετό.