Δεν χρειάζεται να δεις τηλεόραση για να αντιληφθείς το ταλέντο του. Αρκεί να δοκιμάσεις ένα από τα γλυκά του. Ο Στέλιος Παρλιάρος είναι για πολλούς συνώνυμο των λέξεων «γλυκό» ή «επιδόρπιο» στην Ελλάδα. Όσο γευστικές είναι όμως οι δημιουργίες του, τόσο άνοστη είναι η παρουσίασή τους από τη μικρή οθόνη, στην εκπομπή «Γλυκές Αλχημείες».

Δεν χρειάζεται να δεις τηλεόραση για να αντιληφθείς το ταλέντο του. Αρκεί να δοκιμάσεις ένα από τα γλυκά του. Ο Στέλιος Παρλιάρος είναι για πολλούς συνώνυμο των λέξεων «γλυκό» ή «επιδόρπιο» στην Ελλάδα. Όσο γευστικές είναι όμως οι δημιουργίες του, τόσο άνοστη είναι η παρουσίασή τους από τη μικρή οθόνη, στην εκπομπή «Γλυκές Αλχημείες». Ο Στέλιος Παρλιάρος δεν έχει το επικοινωνιακό χάρισμα ενός Μαμαλάκη. Τον βλέπεις και νιώθεις ότι θα προτιμούσε να είναι μόνος στην κουζίνα του, παρά περιστοιχισμένος από παιδιά, κάμερες και φώτα. Την τηλεόραση φαίνεται πως αναγκάστηκε να την αγαπήσει (πώς να εξηγήσει κανείς διαφορετικά το γεγονός ότι εμφανίζεται δύο χρόνια πια σε αυτή;), τη χρησιμοποίησε περίπου όπως έκανε η αλησμόνητη λαϊκίστρια μαγείρισσα κυρία Βέφα (έβγαλε κι αυτός περιοδικό για τα γλυκά του), αλλά ακόμα μοιάζει, στο γυαλί, σαν ξένο σώμα. Όχι, δεν γελοιοποιείται κάνοντας την εκπομπή του. Δεν χάνει το κύρος του, ούτε τη σοβαρότητά του. Απλώς η εικόνα του είναι αναντίστοιχη των γλυκών του. Βλέπεις ένα απίθανο σουφλέ σοκολάτας να ρέει μπροστά στα μάτια σου και η δική του παρουσίαση μοιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα ημί-στυφο σορμπέ λεμόνι.