Τη δήλωση «δεν με ενδιαφέρει η διασημότητα» μπορεί να την ακούσετε από τους πάντες. Από τη Μαντόνα μέχρι τους δικούς μας εφήμερους τηλεοπτικούς αστέρες. Το θέμα είναι αυτό που λες να το εννοείς και ο Χρήστος Στέργιογλου έχει στην πράξη αποδείξει του λόγου το αληθές. Ποτέ δεν θέλησε να είναι στην πρώτη γραμμή, υποδέχτηκε σιωπηλά ακόμη και τους θριάμβους του, δεν έθεσε στόχο τον πρώτο ρόλο. Γιατί άλλωστε;

Τη δήλωση «δεν με ενδιαφέρει η διασημότητα» μπορεί να την ακούσετε από τους πάντες. Από τη Μαντόνα μέχρι τους δικούς μας εφήμερους τηλεοπτικούς αστέρες. Το θέμα είναι αυτό που λες να το εννοείς και ο Χρήστος Στέργιογλου έχει στην πράξη αποδείξει του λόγου το αληθές. Ποτέ δεν θέλησε να είναι στην πρώτη γραμμή, υποδέχτηκε σιωπηλά ακόμη και τους θριάμβους του, δεν έθεσε στόχο τον πρώτο ρόλο. Γιατί άλλωστε; Και στους δεύτερους και στους τρίτους ρόλους καταφέρνει στο τέλος όλοι να μιλούν για εκείνον. Από τη «Λεωφόρο» των Βουτσινά – Κραουνάκη – Νικολακοπούλου – Πρωτοψάλτη μέχρι την «Ηλέκτρα», τον «Άμλετ», το «Τέλος του παιχνιδιού» και τις «Οκτώ γυναίκες» στο θέατρο, από το τηλεοπτικό «Δέκα» μέχρι τον κινηματογραφικό «Κυνόδοντα», η υποκριτική μοίρα του Στέργιογλου είναι να ξεχωρίζει. Αυτό συνέβη και εφέτος στον «Ορέστη» του Εθνικού Θεάτρου. Ο ηθοποιός, στον ρόλο του Τυνδάρεω, συνδύασε την ενέργεια με την πειθώ, έναν «βράχο» φωνής με την ερμηνευτική ευελιξία και έπλασε έναν χαρακτήρα για τον οποίο οι θεατές είχαν ενθουσιώδη σχόλια να κάνουν, βγαίνοντας από το θέατρο. Ο Χρήστος Στέργιογλου δεν κάνει δηλώσεις για να δημιουργήσει θόρυβο. Όταν λέει «δεν κυνηγάω τους ρόλους» το εννοεί. Ευτυχώς, τον κυνηγάνε εκείνοι. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Οι σκηνοθέτες γνωρίζουν ότι το να δώσουν έναν κρίσιμο ρόλο στον Στέργιογλου τους εξασφαλίζει μία ευτυχή στιγμή, ακόμη κι αν όλη η υπόλοιπη παράσταση καταρρεύσει.