Αν με την πρώτη μικρού μήκους ταινία σου, στα 23, βρεθείς ξαφνικά στο Φεστιβάλ των Καννών, μοιάζει πολύ πιθανό να αποκτήσεις μια ελαφρώς διαστρεβλωμένη ματιά για το ποιος είσαι, τι κάνεις και τι πραγματικά αξίζεις.

Αν με την πρώτη μικρού μήκους ταινία σου, στα 23, βρεθείς ξαφνικά στο Φεστιβάλ των Καννών, μοιάζει πολύ πιθανό να αποκτήσεις μια ελαφρώς διαστρεβλωμένη ματιά για το ποιος είσαι, τι κάνεις και τι πραγματικά αξίζεις. Στον Σύλλα Τζουμέρκα, που κατόρθωσε ακριβώς αυτή τη σπάνια επιτυχία με τα «Μάτια που Τρώνε», το 2001, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ο χαμηλών τόνων νεαρός έγινε ακόμη πιο σεμνός και μετρημένος. Έκανε ακόμη μια μικρού μήκους, τη «Βροχή», δούλεψε σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως το «Παρασκήνιο» και οι «Φάκελοι», σκηνοθέτησε (κι έπαιξε) στο θέατρο. Αυτές τις μέρες, η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Χώρα Προέλευσης», μια οικογενειακή ιστορία που διατρέχει την ιστορία και την παθογένεια της σύγχρονης Ελλάδας, προβάλλεται στο φεστιβάλ Βενετίας αποδεικνύοντας πως οι υποσχέσεις που είχε αφήσει στο σινεμά μόλις άρχισαν να εκπληρώνονται, με τον καλύτερο τρόπο. Και πως το μέγεθος του ταλέντου και το μέγεθος του εγώ, δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζουν…