Με αφορμή την καθ’ όλα εξοργιστική κατάληψη της Νομικής Σχολής της χώρας από δεκάδες μεταναστών, ήρθε στο προσκήνιο για μια ακόμα φορά ένα από τα πλέον παράδοξα της ελληνικής δημοκρατίας.

Με αφορμή την καθ’ όλα εξοργιστική κατάληψη της Νομικής Σχολής της χώρας από δεκάδες μεταναστών, ήρθε στο προσκήνιο για μια ακόμα φορά ένα από τα πλέον παράδοξα της ελληνικής δημοκρατίας. Το 3% του ελληνικού λαού να λοιδορεί, να ειρωνεύεται, να υποτιμά και να κατασυκοφαντεί το υπόλοιπο 97% ως ρατσιστικό, ξενόφοβο και, δίχως καμιά αναστολή ή ενδοιασμό, ως φασιστικό. Με το ελάχιστο εκλογικό ποσοστό που παίρνει σχεδόν ζητιανεύοντας ο Συνασπισμός, δεν νομιμοποιείται να περιφρονεί τόσο προκλητικά το σύνολο του ελληνικού λαού. Η ανοχή του κόσμου, που κακώς τους θεωρεί… γραφικούς, έχει εξαντληθεί. Αυτή η εγκληματικής επιπολαιότητας και πέραν πάσης σοβαρής κριτικής μονοπώληση των «ευγενών» και «υψιπετών» ιδεών του «προοδευτισμού» και της «προόδου» κατάντησε αγενής, προσβλητική και χυδαία.

Δεν έχει συνάψει ο Συνασπισμός κανένα συμβόλαιο μονοπωλιακής διαχείρισης ούτε των ιδεών ούτε των δημοκρατικών αρχών ούτε της αποκλειστικής εμπορίας της προόδου. Δεν νοείται σε καμιά ευνομούμενη κοινωνία του κόσμου το μόλις 3% (και αυτό με συναισθηματικούς εκβιασμούς και κλάψες) να παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας στην συντριπτική πλειοψηφία.

Η «αισθητική άσκηση» της εξουσίας από τους «εστέτ» της πολιτικής ζωής του τόπου θα έπρεπε να τους καθιστούσε περισσότερο κομψούς. Δεν κουνάς το δάκτυλο στο σύνολο ενός ταλαίπωρου λαού, που ζητά λύσεις και διεξόδους, όσο ποτέ άλλοτε, ούτε μεταφέρεις τα πολιτικά σου αδιέξοδα και τη δραματική έλλειψη πολιτικού λόγου και επιχειρημάτων στις πανεπιστημιακές αίθουσες, επειδή η τρέχουσα πραγματικότητα σε έχει ξεπεράσει.

Αυτή η αποκλειστική ευαισθησία στο τεράστιο και σοβαρό μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, με ανόητες και επιπόλαιες κινήσεις εντυπωσιασμού, ζημιώνει και υπονομεύει επικίνδυνα την καθημερινότητα του πολίτη αλλά και τα ίδια τα συμφέροντα των μεταναστών, που χρησιμοποιούνται ως ανδρείκελα για τις ανάγκες μιας θεατρικής και ανούσιας «επαναστατικής» παράστασης.