Συμπληρώθηκε ικανός χρόνος διακυβέρνησης της χώρας από τον Γ. Παπανδρέου για να επιχειρήσει κανείς έναν απολογισμό και να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα.

Τι σημαίνει αυτός ο αριθμός δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε πια: Το χρέος της χώρας, επί διακυβέρνησης Παπανδρέου, με ΔΝΤ, τρόικα, ταμεία στήριξης και – πάνω απ’ όλα- με πολιτικές άγριας λιτότητας, αυξήθηκε σε λιγότερο από έναν χρόνο κατά 41,8 δισ. ευρώ!

Ο παραπάνω αριθμός ίσως δεν λέει και πολλά πράγματα στους Έλληνες εργαζομένους. Αυτοί έχουν να ασχοληθούν με κάποια άλλα, «μικρότερα» νούμερα: Τον δείκτη ανεργίας που ξεπερνά το 12% ή το ένα εκατομμύριο άνεργους. Την κατάργηση και την περικοπή μισθών. Τις αυξήσεις σε τιμές και υπηρεσίες, τα χαράτσια και τις φοροεπιδρομές…

Όλα αυτά μαζί οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει. Παρά το γεγονός ότι συμπίεσε το εισόδημα των εργαζομένων, για να μαζέψει – υποτίθεται – χρήμα και να αντιμετωπίσει το χρέος της χώρας, αυτό μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.

Το συμπέρασμα αυτό, προφανώς, θα επιφέρει τις ανάλογες πολιτικές συνέπειες για τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Ο λόγος είναι απλός: Οι εργαζόμενοι της χώρας θα μπορούσαν να αποδεχτούν θυσίες, ακόμη και άδικες και ανισομερώς κατανεμημένες, αρκεί αυτές να έπιαναν τόπο. Με πιο απλά λόγια, οι άνθρωποι μπορούν να «σφιχτούν» και να κάνουν υπομονή, αρκεί να δουν τον δρόμο προς τη διέξοδο. Η πολιτική του Γ. Παπανδρέου, ωστόσο, δεν οδηγεί σε κάποια έξοδο. Οδηγεί – όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί – τους εργαζομένους και τη χώρα στον Καιάδα.

Το χειρότερο για τον Γ. Παπανδρέου είναι ότι σιγά – σιγά αποδεικνύεται πως αυτή η πορεία προς το ΔΝΤ ήταν προαποφασισμένη…