Η πολλή ανάπτυξη και η πολλή πρόοδος μας έχουν παραζαλίσει, μου φαίνεται, καθώς όλα δείχνουν ότι τίποτα τελικά δεν πάει κα­λά! Όσο αναπτυσσόμαστε τόσο στενεύει το πουκά­μισο και κόβουν τα παπούτσια.

Η ανθρωπότητα μέρα – νύχτα αγωνίζεται για το κέρδος, τις αγορές, τα χρηματιστήρια. Βλέπω τους μεγαλόσχημους πρωθυπουργούς, υπουργούς και υψηλούς παρατρεχάμενους, να αγωνιούν, να ερ­γάζονται πυρετωδώς προκειμένου να τακτοποιή­σουν τις τρέχουσες δύσκολες και πολύπλοκες υποθέσεις της παγκοσμιοποίησης, να αντιμετωπίσουν τους απρόβλεπτους παράγοντες, να ισορροπήσουν τις ανισορροπίες ενός υπερμεγέθους κόσμου που παραπαίει. Όλοι είναι σοφοί, ικανοί και σπουδαίοι, ωστόσο τίποτα δεν πάει πουθενά καλά, καθώς φαί­νεται! Τι να σημαίνει αυτό άραγε; Μέχρι πότε η αν­θρωπότητα θα κυνηγά μιαν ανάπτυξη που δεν μπο­ρεί να την προλάβει, να τη χειριστεί, να την κατανα­λώσει, να την πουλήσει και να την αγοράσει – και το σημαντικότερο, για να μην ξεχνιόμαστε, μιαν ανά­πτυξη που αδυνατεί δραματικά να την καταστήσει ευτυχέστερη!

Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, η εμπορία των ειδήσεων δίνει και παίρνει! Παρά­γεται απίστευτος πλούτος! Λέτε γι’ αυτό οι τηλεο­πτικοί αστέρες να παρουσιάζουν τις τραγωδίες με τόση θέρμη;

Ωστόσο, μαθαίνοντας τα νέα με τρομακτική τα­χύτητα, ξεχνούμε να μετέχουμε στη δική μας ζωή! Τη μια μένουμε καθηλωμένοι έντρομοι θεατές της τραγωδίας στην Ιαπωνία, την άλλη χάνουμε τον ύπνο μας μην τύχει και σκάσει ο πυρηνικός αντι­δραστήρας της προηγμένης Ιαπωνίας της τάξης και της ανάπτυξης, που χτίστηκε πάνω σε ένα έδαφος που χορεύει σε ρυθμούς 8 και 9 Ρίχτερ· έπειτα με­ταφέρουμε τον τρόμο μας στη Λιβύη. Εκεί, το διεστραμμένο πρόσωπο ενός ηγετίσκου μάς καθηλώ­νει. Πλήθη, βόμβες, διαμελισμένα πτώματα, αίμα­τα, κανόνια, αεροπλάνα και διαπρύσιες διεθνείς διαμαρτυρίες ηγετών που μιλούν για εγκληματία, τον ίδιο που τρεις μήνες πριν, αγκάλιαζαν περιχαρείς και του έστηναν τις γελοίες σκηνές του στα πάρκα τους υπογράφοντας συμφωνίες μαζί του! Συμφωνί­ες που ωστόσο – εδώ δυσκολεύουν τα πράγματα – μας εξασφάλιζαν ενέργεια, για να ανάβουμε τα φώτα μας, να κινούμε τα αμάξια μας και γενικά για να μην κουραζόμαστε, να μπορούμε να ανοιγοκλεί­νουμε τους διακόπτες μας με ό,τι αυτό σημαίνει για τη ζωή μας. Άρα, μαζί με τους πολιτικούς που πολ­λές φορές με περισσή ευκολία κατηγορούμε λέγοντάς τους υποκριτές, συμμετέχουμε κι εμείς, ανάλογα με τον κεκτημένο τρόπο ζωής μας, στα διεθνή παιχνίδια, στους βομβαρδισμούς, στις δολοπλοκίες και στη γενικότερη υποκρισία…

Τι θα λέγαμε για μια κυβέρνηση που θα μας έκο­βε το ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αν δεν συμ­μετείχαμε σε μια ομάδα κρατών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίζει ρόλο στις εξελίξεις; Θα δε­χόμουν η χώρα μου να μην έχει πραγματικά καμιά συμμετοχή στον διεθνή αποκλεισμό της Λιβύης, αν δεχόμουν ταυτόχρονα να υπομείνω τις συνέπειες αυτής της πράξης: να μην έχω πετρέλαιο για να… βάλω τη χώρα στην πρίζα! Το να επικαλείσαι ότι εί­σαι εναντίον του πολέμου είναι υποκριτικό, μιας και κανείς δεν είναι υπέρ του πολέμου. Το να αποκρύ­πτεις τις συνέπειες και το κόστος αυτών των διακηρύξεων, αυτό είναι εγκληματικό – αν καταλαβαινό­μαστε…

xenofonb@gmail.com