Τις δυο προηγούμενες μέρες ζήσαμε πρωτόγνωρες πολιτικές εξελίξεις που δικαίωναν και ταυτόχρονα εξέθεταν πολιτικούς, πολιτικές, αγανακτισμένους, μη αγανακτισμένους και γενικότερα όλους εκείνους που θεωρούν ότι η ιστορία έχει… κανόνες.

Τις δυο προηγούμενες μέρες ζήσαμε πρωτόγνωρες πολιτικές εξελίξεις που δικαίωναν και ταυτόχρονα εξέθεταν πολιτικούς, πολιτικές, αγανακτισμένους, μη αγανακτισμένους και γενικότερα όλους εκείνους που θεωρούν ότι η ιστορία έχει… κανόνες. Οι ραγδαίες εξελίξεις, καθώς φαίνεται, σηματοδοτούν την αρχή (έχουμε αρκετό ακόμα δρόμο να διανύσουμε) της αλλαγής του πολιτικού μας συστήματος. Οι διεργασίες που γίνονται σήμερα αφορούν το μέλλον, όχι τις παρούσες πολιτικές που εφαρμόζονται και θα εφαρμοστούν. Αυτό που παρακολουθούμε, ως νέο δεδομένο είναι πλέον ότι οι ίδιες οι εξελίξεις – υπό το βάρος  τους – παράγουν πολιτική, και όχι τα κόμματα ή τα πρόσωπα. Το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα (το έχουμε ξαναπεί) είναι η διατύπωση του προβλήματός της. Η ιστορία θέτει στο περιθώριο ξεπερασμένες λογικές και χρεοκοπημένα στερεότυπα, όπως αυτά που λειτούργησαν στη χώρα μας από τη μεταπολίτευση και δώθε.

Όλοι συμφωνούν ότι η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Όλοι. Στ’ αλήθεια, ποιος Έλληνας πιστεύει ότι η ΝΔ θα συμφωνούσε κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφωνεί με τους ξένους δανειστές μας το ΠΑΣΟΚ, αν ήταν στην εξουσία; Κανείς από όσους διαθέτουν ελάχιστα ίχνη νοημοσύνης. Παίζονται λοιπόν κομματικά παιχνίδια εντυπώσεων  σε βάρος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Η χώρα μπορεί να περιμένει, η πρωθυπουργία όμως τον Σαμαρά… φλέγεται να τον γνωρίσει!

Το ζήτημα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: ή παίρνουμε τα λεφτά και αλλάζουμε τακτική ξεχνώντας αυτά που ξέραμε ως τώρα, άλλα σώζοντας περισσότερα –  και αυτή είναι η ουσία – από αυτά που χάνουμε,  ή ΠΑΜΕ στη λύση ΚΚΕ: πτώχευση, φυγή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το καταραμένο ευρώ και…  πορευόμαστε μόνοι μας υπό  την καθοδήγηση της  εγνωσμένης πολιτικής ιδιοφυΐας της κυρίας Παπαρήγα, η οποία θα συνεπικουρείται από τον εμπνευσμένο αντιπολιτευτικό λόγο του κυρίου Τσίπρα.

Πολιτικός χρόνος δεν υπάρχει και για να μη δούμε τι σημαίνουν τα χειρότερα, ας ενεργήσουμε τώρα.

Αυτό που προέχει είναι η διατήρηση της δημοκρατίας μας, όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζει.  Ας επενδύσουμε στη βελτίωσή της – κι όχι στην κατάργησή της – και στην επιβίωση της πατρίδας που κινδυνεύει. Τέλος, άλλο είναι ο λαός κι άλλο οι δυναμικές και θορυβώδεις μειοψηφίες…  Μην τα μπερδεύουμε….