Της Ιωάννας Μπλάτσου

Με πληρότητα θέσεων στο 100% ακόμα και τις καθημερινές, η παράσταση του Γιάννη Κακλέα «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» στο Μικρό Παλλάς αναδεικνύει την αλμοδοβαρική πλευρά της Βίκυς Σταυροπούλου και της Σμαράγδας Καρύδη.

Της Ιωάννας Μπλάτσου

Με πληρότητα θέσεων στο 100% ακόμα και τις καθημερινές, η παράσταση του Γιάννη Κακλέα «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» στο Μικρό Παλλάς αναδεικνύει την αλμοδοβαρική πλευρά της Βίκυς Σταυροπούλου και της Σμαράγδας Καρύδη.

Μαδρίτη. Δεκαετία του ’80. «Vamos a la playa» (1983), «Papa don’t preach» (1986) αλλά και «Un ano de amor» και «Piensa en Mi» (1992). Η μουσική δίνει το στίγμα της εποχής της αλμοδοβαρικής ταινίας «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», τα εξωφρενικά technicolor κοστούμια των ηθοποιών κλέβουν την παράσταση, το κομμένο στη μέση ταξί με τα λούτρινα καθίσματα αλά σκυλιά Δαλματίας και το ροζ γούνινο τιμόνι ασορτί με τον μοχλό ταχυτήτων προκαλούν παραληρηματικό γέλιο, η Μαρία Αλιφέρη ως ανκοργούμαν στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων της θεατρικής διασκευής διά χειρός Θοδωρή Πετρόπουλου μας διακτινίζει στα ελληνικά 80’s, η τηλεοπτική διαφήμιση του Ariel με τη Σμαράγδα Καρύδη ως μητέρα ενός κανακάρη δολοφόνου να καθαρίζει τα πουκάμισά του από τα αίματα των θυμάτων του με το συγκεκριμένο απορρυπαντικό που «δεν αφήνει κανένα ίχνος βρoμιάς» δίνει ρεσιτάλ σουρεαλιστικού μαύρου χιούμορ, το γκασπάτσο με μεγάλες δόσεις βάλιουμ δίνει μαγικά τη λύση σε όλα τα προβλήματα αλλά και τρελούς οργασμούς σε ανοργασμικές κορασίδες, τα τηλέφωνα και οι αυτόματοι τηλεφωνητές που κουδουνίζουν ασταμάτητα κι εκσφενδονίζονται συχνά έξω από τα παράθυρα απλώς επιβεβαιώνουν τη ματαιότητα κάθε προσπάθειας επικοινωνίας των δύο φύλων. Και φυσικά, η Πέπα, η Καντέλα, η Λουτσία, η Πωλίνα, η Μαρίζα, η Σοφία και ο Ιβάν της Πέπας, της Λουτσίας και της Πωλίνας και ο Κάρλος (γιος της Λουτσίας) της Μαρίζας αλλά και της Καντέλας, με άλλα λόγια, οι έρωτές τους με όλες τις μελοδραματικές μεταπτώσεις τους.

Οπερατικές, bigger–than–life, ηρωίδες

Το σύμπαν του Αλμοδόβαρ κλασικά γυναικοκρατείται. Οι άντρες, αν και απασχολούν τις αλμοδοβαρικές ηρωίδες νυχθημερόν, βρίσκονται με έναν σουρεαλιστικό τρόπο στο περιθώριο της ύπαρξής τους. Πώς να σταθούν άλλωστε τα ελλιποβαρή συναισθηματικά αρσενικά δίπλα στις σχεδόν οπερατικές, bigger-than-life, ηρωίδες του Iσπανού σκηνοθέτη; Το λέει άλλωστε και ο τίτλος: «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Ο οποίος βέβαια αυτοαναιρείται σε κάθε σεκάνς, συγγνώμη, σκηνή, καθώς τα «πρόθυρα» έχουν προ πολλού προσπεραστεί κι απλώς οι ηρωίδες χτυπιούνται ανελέητα στα «σαλόνια» της νευρικής κρίσης, εγκαταλελειμμένες και προδομένες από τους άντρες της ζωής τους. Διόλου τυχαία λοιπόν και η ταύτιση του γυναικείου κοινού με τις γυναίκες του Αλμοδόβαρ, που αποθέωσε αρχικά την ταινία και στη συνέχεια συνέρρευσε κι εξακολουθεί να συρρέει στο Μικρό Παλλάς κατά εκατοντάδες (250 άτομα χωράει το θέατρο) καθημερινά. Παρά τα εμφανή κειμενικά προβλήματα της θεατρικής διασκευής του Θοδωρή Πετρόπουλου – λείπει εμφανώς το αναρχικά σπινθηροβόλο χιούμορ της κινηματογραφικής εκδοχής, το οποίο συχνά αντικαθίσταται με ελληνικού τηλεοπτικού τύπου ευκολίες –, η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα όχι μόνο δίνει μια καλοδεχούμενη κινηματογραφική εσάνς μέσα από τις ευφυείς προβολές εξωτερικών γυρισμάτων που λειτουργούν παράλληλα με τη σκηνική δράση, αλλά επιπλέον συνθέτει με μια μαστόρικη «τρέλα» τη σύμβαση της αλμοδοβαρικής αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας, η οποία αποτυπώνεται υποδειγματικά στα οργιαστικά πολύχρωμα κοστούμια της Ειρήνης Τσακίρη και της Σοφίας Νικολαΐδη. Η ποπ-κιτς-γκροτέσκα αισθητική του Ισπανού μετρ της μεγάλης οθόνης αποτυπώνεται στο λειτουργικό σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, το οποίο αξιοποιεί κάθε γωνία και καταπακτή του Μικρού Παλλάς. Όμως, μοιάζει να ασφυκτιά το πληθωρικό αλμοδοβαρικό σύμπαν σε αυτή τη μικρή σκηνή. Προφανώς, η παραγωγός εταιρεία, η Ελληνική Θεαμάτων, θα έπρεπε να έχει ανεβάσει αυτή την παράσταση σε θέατρο με μεγαλύτερη σκηνή και πλατεία – για να χωρά άνετα το πολυπληθές κοινό της. Σε επίπεδο ερμηνειών, η παράσταση δικαίως ανήκει στην Πέπα της Σμαράγδας Καρύδη και στην Καντέλα της Βίκυς Σταυροπούλου. Τι ασύλληπτο ντουέτο! Η Καρύδη βρίσκεται στην πιο ώριμη ερμηνευτικά στιγμή της. Η σκηνή που περπατά φορώντας στο ένα πόδι την κόκκινη γόβα και στο άλλο τίποτα είναι μια έξοχη μεταφορά της ερμηνευτικής της ισορροπίας ανάμεσα στο τραγικά γελοίο και το γελοιωδώς τραγικό στοιχείο των ερωτικών σχέσεων μέσα από τη ματιά ενός ρομαντικά αναρχικού δημιουργού. Η δε Σταυροπούλου, ντυμένη αλά Μαντόνα στο «Like a virgin», είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι είναι η ιδανική διανομή σε ένα αλμοδοβαρικό έργο. Μοιάζει σα να ξεπήδησε φυσικά μέσα από την κλακέτα του Ισπανού σκηνοθέτη. Εντός αλμοδοβαρικού κλίματος και ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου (ταξιτζής), η Νεφέλη Ορφανού (Σοφία), ο φέρελπις Κίμων Φιορέτος (Κάρλος) και η Αριέττα Μουτούση (Λουτσία) στον τελικό της μονόλογο. 

ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Η πρώτη εντύπωση, όπως κατεβαίνεις τα σκαλιά της Στοάς Σπυρομήλιου για να βρεθείς στο Μικρό Παλλάς, είναι η επιγραφή πάνω από το ταμείο «Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί». Ωραία, σε καιρό κρίσης, υπάρχουν θέατρα, τα οποία ακόμα και τις καθημερινές παίζουν με 100% πληρότητα θεατών. Η δεύτερη εντύπωση, στο φουαγιέ του θεάτρου, είναι οι τεράστιες φωτογραφίες των πρωταγωνιστών της παράστασης με τα technicolor αλμοδοβαρικά κοστούμια τους. Μόνο που οι εν λόγω αφίσες έχουν υποστεί τέτοια επεξεργασία εικόνας στο πρόγραμμα photoshop, που τα πρόσωπα των ηθοποιών είναι τόσο «πλαστικά», σαν ψεύτικα, με αποτέλεσμα η όλη αισθητική τους να παραπέμπει σε εξώφυλλο lifestyle περιοδικού – αυτή, τέλος πάντων, την εκτρωματική αντίληψη περί lifestyle που έχουν οι Έλληνες εκδότες – παρά στον αλμοδοβαρικό κιτς σουρεαλισμό. Η τρίτη εντύπωση, στη θεατρική αίθουσα πια, είναι αυτή της «σαρδελοποίησης της επιτυχίας». Όπου σαρδελοποίηση βάζετε το στρίμωγμα των θεατών, ένεκα της επιτυχίας της παράστασης. Ένα ακούσιο «to know us better», σα να λέμε. Η τέταρτη εντύπωση, πίσω στο γραφείο, όταν ξανακοιτάζω το δελτίο Τύπου που έχω λάβει, όπου αναφέρεται ως ανώτερη τιμή εισιτηρίου τα 25 ευρώ όταν στην πραγματικότητα, δηλαδή στο ταμείο του θεάτρου και στη διαδικτυακή πώληση, είναι 27 ευρώ.