Θα το επαναλάβω για χιλιοστή φορά ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το υπέρογκο χρέος της, αλλά ο στρεβλός τρόπος που σκέπτεται, η ιδιότυπη λογική που προσεγγίζει και αναλύει τα πράγματα.

Θα το επαναλάβω για χιλιοστή φορά ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το υπέρογκο χρέος της, αλλά ο στρεβλός τρόπος που σκέπτεται, η ιδιότυπη λογική που προσεγγίζει και αναλύει τα πράγματα. Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι εξαιρεί καταστατικά τον εαυτό της και τα φορτώνει στον άλλο, στην κακιά της μοίρα. Η χώρα πάσχει από το σύνδρομο Ξανθόπουλου, του λαϊκού παιδιού με τη χρυσή καρδιά που όλοι συνωμοτούν εναντίον του… ακόμα και το σύμπαν. Ό,τι κι αν συμβεί, όσα μαθήματα κι αν του δοθούν, για τον Έλληνα θα φταίει οριστικά κι αμετάκλητα ο Άλλος, ο δίπλα, ο ξένος. Αυτή η παιδική ασθένεια, αυτή η πεισματική άρνηση να ενηλικιωθεί αποτελεί τη ρίζα όλων των δεινών του, της παροιμιώδους κουτοπονηριάς του, της κακής του μοίρας.
Τι κι αν χάνει το εισόδημά του, τι κι αν χάνει τις ξάπλες του και τις κουρσάρες του, τι κι αν του κόβουν τη σύνταξη και το μέλλον του παιδιού του, αυτός τον χαβά του, δεν κοιτά μέσα του, παρά μακριά… τους κακούς που τον μισούν επειδή τον… ζηλεύουν που είναι μάγκας και καραμπουζουκλής! Είναι ο τύπος που δεν τον αναγνωρίζουν, γι’ αυτό και αναγκάζεται να ζει με τις δικαιολογίες – πάντα μακριά από τον εαυτό του και τους άλλους, σε ένα ψέμα. Η αλήθεια τον αποδιοργανώνει, τον συντρίβει… δεν τον διδάσκει.
Είναι ο μόνος που το πάθημα δεν του γίνεται μάθημα… ακόμα κι αν ο δάσκαλος είναι Γερμανός.