Με μια ανατριχιαστική παρομοίωση, που θύμισε κυριολεκτικά τον δικτάτορα Παπαδόπουλο της χουντικής επταετίας, ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ ελ Άσαντ προσπάθησε να δικαιολογήσει τη σφαγή εκατοντάδων αμάχων από τις παραστρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος του.

Ο Σύρος πρόεδρος υπερασπίστηκε τη δράση των δυνάμεων του καθεστώτος εναντίον του εξεγερμένου λαού, επαναλαμβάνοντας ότι οι αντίπαλοί του είναι «τρομοκράτες, οι οποίοι χρηματοδοτούνται από ξένες δυνάμεις για να καταστρέψουν το συριακό έθνος».

Η παρέμβασή του δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι διατεθειμένος να συνομιλήσει με την αντιπολίτευση, ούτε να εφαρμόσει το σχέδιο του απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν.

 

Μάθημα από Λιβύη

Αρνητική στάση, όμως, φαίνεται ότι επιλέγει και η αντιπολίτευση, καθώς βλέπει ότι το καθεστώς δεν είναι διατεθειμένο ούτε καν να τηρήσει το ειρηνευτικό σχέδιο του Ανάν. Η Δαμασκός εξασφαλίζει την ωμή καταστολή με ένα τεράστιο δίκτυο στρατιωτικών, παραστρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων, αλλά κυρίως με την υποστήριξη της Ρωσίας και της Κίνας, που αρνούνται κατηγορηματικά να συναινέσουν στις προτάσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων για πολιτική μετάβαση.

Τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο, έχοντας την εμπειρία της Λιβύης, αρνούνται να συνεννοηθούν με τους Δυτικούς, μέχρις ότου εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και τη συμμετοχή τους στη μετα-Άσαντ εποχή. Ίσως γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι επιμένουν με κάθε τρόπο στη συνεννόηση με τη Ρωσία, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέτουν ως προϋπόθεση την αποχώρηση του Άσαντ από την εξουσία, αλλά τη θεωρούν αναπόφευκτα ως την κατάληξη μιας διαδικασίας…

Έτσι, συγκαλύπτεται η αδυναμία των ΗΠΑ, λόγω των επικείμενων προεδρικών εκλογών, όσο και της Ευρώπης, λόγω της οικονομικής κρίσης, να αναλάβουν άμεση δράση για την ανατροπή του συριακού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, όμως, τόσο οι Δυτικοί όσο και ορισμένες αραβικές χώρες, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Αραβικά Εμιράτα, αυξάνουν την παροχή εξοπλισμού στους αντάρτες και στον λεγόμενο «Ελεύθερο συριακό στρατό».

Ως αποτέλεσμα, απομακρύνεται η πιθανότητα ειρηνικής διεξόδου και αυξάνονται οι πιθανότητες ενός γενικευμένου εμφυλίου πολέμου, που σχεδόν αναπόφευκτα θα επεκταθεί ή θα επηρεάσει τις γειτονικές χώρες, κυρίως τον Λίβανο και το Ιράκ. Στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με τις δικές της ιδιαίτερες βλέψεις, κινείται και η Τουρκία, η οποία προσπαθεί να εξασφαλίσει από τώρα τη μετάβαση σε ένα καθεστώς, το οποίο θα εξαρτάται τελείως από αυτήν.

 

Η πιθανή εξέλιξη

Με δεδομένο ότι ευρύτερη στρατιωτική επέμβαση αποκλείεται, για την ώρα, στη Συρία, πιθανότερη εξέλιξη είναι ότι θα συνεχιστεί η άγρια αναμέτρηση, ενώ τα Ηνωμένα Έθνη αδυνατούν να σταματήσουν τις σφαγές των αμάχων. Ενδεχομένως, η μόνη προοπτική να περιοριστεί η αιματοχυσία είναι η ενίσχυση των ενόπλων εξεγερμένων, ώστε να αποτελέσουν πραγματικό αντίπαλο δέος και να αναγκαστεί το καθεστώς να σταματήσει τα μαζικά αντίποινα ενάντια στον άμαχο πληθυσμό. Τότε, μπορεί να υπάρξουν και οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσει η πολιτική διαδικασία της μετάβασης σε ένα νέο καθεστώς…