Το artwork αυτής της δισκογραφικής έκδοσης του Πέτρου Γαϊτάνου θα μπορούσε να είναι έως και προφητικό

Ο δίσκος «Οι δρόμοι μιας φωνής» κυκλοφόρησε το 2009 για να συνοδεύσει τις «μεγαλύτερες επιτυχίες, τα ωραιότερα παραδοσιακά τραγούδια και τους σημαντικότερους ύμνους» διά στόματος Γαϊτάνου. Ήταν τότε που ο γνωστός καλλιτέχνης έκανε απεγνωσμένες κινήσεις για να μη διανέμονται οι δίσκοι του με το πανέρι της εκκλησίας και για να μη χαρακτηριστεί «τραγουδιστής της ενορίας της γειτονιάς μας». Έκτοτε τον βλέπουμε στην τηλεόραση κάθε Πάσχα να άδει το Θείο Δράμα ή σε συναυλιακούς χώρους να ερμηνεύει Μίκη Θεοδωράκη και «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ».

Άραγε, ο Πέτρος Γαϊτάνος πιστεύει στ’ αλήθεια πως μόνο η Χρυσή Αυγή δύναται να φέρει τον – έστω νοητό – ήλιο της δικαιοσύνης στον δύσμοιρο τούτο τόπο; Μάλλον ναι, αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του όλα όσα είπε: «Μ’ αρέσει αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή» ή «Προτιμώ μια Χρυσή Αυγή από, αδιάκριτα, τσαμπουκάδες». Ως φαίνεται, ο καλλιτέχνης δεν έχει καταλάβει… Χριστό απ’ ό,τι τραγουδά τόσα χρόνια, ούτε από το πνεύμα των ποιητών, τους οποίους είχε την ευτυχία να συνδέσει με την καριέρα του.

Όσο για την έτερη δήλωση… αγάπης, ότι θέλει να σπάσει στα κεφάλια των μαύρων τα «CD μας» που τα πουλάνε στον δρόμο, τι να πει κανείς; Ακόμα κι αν παρακάμψουμε τον άκρατο ρατσιστικό και ουδόλως χριστιανικό χαρακτήρα της, δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε ότι ακόμα δεν έχουμε δει Νιγηριανό να πουλάει στα πεζοδρόμια το χιτ «Έχε γεια Παναγιά» με τη σούπερ-ντούπερ ερμηνεία του Γαϊτάνου. Και δόξα τω θεώ να λέμε!