«Εμπιστευθείτε μας!» γράφει το ιπτάμενο γουρούνι – σύμβολο του καπιταλισμού που αιωρείται πάνω από το κοινό στις συναυλίες του Ρότζερ Γουότερς.

OK, ο Γουότερς κολυμπάει στα λεφτά. Αλλά αυτό είναι «αναπόφευκτο» για τον βασικό (από τότε που η παράνοια ζήλεψε κι έκλεψε τον Σιντ Μπάρετ) δημιουργό των Pink Floyd, οι οποίοι έχουν πουλήσει πάνω από 250 εκατομμύρια δίσκους.
Όμως ο γκριζομάλλης 69χρονος Γουότερς ήταν και παραμένει βαθύτατα πολιτικοποιημένος, ενοχλητικός για την εξουσία, με μία σχεδόν ιεραποστολική αίσθηση του καθήκοντος, ριζωμένη ίσως στους γεννήτορές του. Αυτός ο εγγονός φτωχού συνδικαλιστή ανθρακωρύχου και γιος δασκάλου, που ήταν ταυτόχρονα χριστιανός και μέλος του βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, «κατέχει» από Ελλάδα. Την επισκέπτεται τακτικότατα από τη δεκαετία του ’60, στα νησιά και στο Πήλιο, ταπεινά, χωρίς γελοίες κοσμικότητες.
Και δεν τον αφήνει αδιάφορο η ισοπέδωση της σύγχρονης νεοελληνικής κοινωνίας στο όνομα των εξωφρενικών μνημονιακών πειραματισμών. Απόδειξη; Ζήτησε να πέσουν – ειδικά για την Ελλάδα – οι τιμές των εισιτηρίων για τη νέα εκδοχή του εμβληματικού έργου του, του πασίγνωστου «The Wall».
Η ελληνική συναυλία έχει προγραμματιστεί για τις 31 Ιουλίου 2013. Αλλά για πού; Ο ίδιος θέλει το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Όχι από βίτσιο, αλλά από καλλιτεχνική ανάγκη: έχει ξανασχεδιάσει από την αρχή το σόου, προσαρμοσμένο ειδικά για μεγάλα ανοικτά στάδια. Η περυσινή συναυλιακή εκδοχή του ίδιου έργου ήταν διαφορετική και χώρεσε στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ.
Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές η διοίκηση του ΟΑΚΑ και η ΑΕΠΙ δεν έδιναν την άδεια, γιατί αρνούνται να ρίξουν τις οικονομικές απαιτήσεις τους. Καλό θα ήταν να τις μειώσουν όσο μπορούν.
Αλλά το βασικό ερώτημα είναι άλλο: γιατί άραγε ο ίδιος ο Γουότερς δεν βάζει το χέρι στην τσέπη να προσφέρει δωρεάν ή με συμβολική τιμή εισιτηρίων στους αγαπημένους του Έλληνες που συνθλίβονται, περιθωριοποιούνται, χλευάζονται σαν χαραμοφάηδες και αυτοκτονούν, μία πολιτική συναυλία διαμαρτυρίας; Όχι σαν χάρη σε τζαμπατζήδες. Ως συνειδητή πολιτική παρέμβαση σε διεθνή κλίμακα. Ως κραυγή αγωνίας και οργής για το καφκικό μέλλον που απεργάζονται για τους λαούς της Ευρώπης επιχειρηματίες, τραπεζίτες και ασπόνδυλοι πολιτικοί.
Κι ας μην χωράει αυτό στη φραγκοφονιάδικη λογική ή στα συμβόλαια κανενός μάνατζερ.