Τελείωσε μάλλον άδοξα η στικολογία για όσους επένδυσαν μέσω της ηλεκτρονικής τεχνολογίας στις παραπομπές με απώτερο σκοπό στενά κομματικά οφέλη και όχι εθνικά – πατριωτικά, προσδοκώντας την εξόντωση των πολιτικών τους αντιπάλων.

Ωστόσο, χθες βράδυ παρακολουθήσαμε μια άλλη πτυχή αυτής της ιστορίας, άγνωστη μέχρι πρότινος. Ο κύριος Βενιζέλος, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του – πρέπει να ομολογήσουμε, εχθροί και φίλοι, με επιτυχία –, κατηγόρησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι γενικά και αόριστα, αλλά κατονομάζοντας συγκεκριμένα στελέχη του ηγετικού της πυρήνα – ανθρώπους συγκεκριμένα που βρίσκονται πλάι στον κύριο Τσίπρα –, ότι ο μεν κ. Ν. Παππάς ήταν το πρόσωπο που διέρρευσε τη λίστα Λαγκάρντ στον Τύπο ο δε κ. Π. Σκουρλέτης διέδιδε τις φήμες ότι στη λίστα βρίσκονταν και μέλη της οικογένειάς του. Ο επίσης λαλίστατος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άρθρωσε υπερασπιστική λέξη περί αυτών των σοβαρών καταγγελιών. Διότι, αν ισχύει η καταγγελία του κυρίου Βενιζέλου, η αξιωματική αντιπολίτευση μένει έκθετη ως σκευωρός.

Όταν θέτεις ερωτήματα συνέχεια, έρχεται και η ώρα να απαντήσεις κι εσύ σε κάποια. Έτσι λειτουργεί ο κοινοβουλευτισμός: διαλεκτικά. Μια ο ένας, μια ο άλλος. Και μάλλον ήρθε η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ να μας απαντήσει πειστικά αν ισχύουν ή όχι αυτά τα οποία ο κύριος Βενιζέλος τους καταμαρτύρησε κατά τον πλέον επίσημο τρόπο. Στις δημοκρατίες εγκαλούνται όλοι.