◆ Εκφορά προσταγής δευτέρου προσώπου και η έμφαση του συμπλεκτικού, κρίκος αδιάσπαστος στη διάθεση της απορρίψεως.

Μυογράφημα
 
Μακρύ φόρεμα με μπαλώματα. Οι ραφές φανερωμένες, να ξεχωρίζουν τα κομμάτια. Πολυχρωμία στο ψηφιδωτό. Πρόχειρο κατασκεύασμα χειροποίητης ανάγκης. Αποστεωμένο πρόσωπο, μύτη γαμψή, βαθουλώματα του χρόνου, ξεδοντιασμένη. Μαλλιά λιγοστά, λιγδιασμένα μακριά, να πέφτουν στους μικρούς ώμους. Σκεβρωμένο κουφάρι πίσω απ’ την αυλόπορτα αφήνει τη γρουσουζιά της στους κοντοβράκηδες που κλοτσάνε ένα πεσμένο κουκουνάρι.
Η γριά ήταν παλιά από σπίτι, όπως έλεγαν στη γειτονιά. Με τα παλάτια της και τους κήπους της, τα λούσα της, τα φορέματά της, τα μπιχλιμπίδια της, τους παραγιούς της. Κυρία με τα όλα της. Τύπισσα κουπάτη. Περιζήτητη και φημισμένη η ομορφάδα της. Πολυκέντητη η ποδιά της και σφάζονταν τα παλληκάρια για την αφεντιά της. Ψηλομύτα και γλωσσού πατούσε και βροντούσε ρίχνοντας ματιές αφ’ υψηλού στα πατώματα που προσπερνούσε.
Περνούσε όμως ο καιρός κι άφηνε σημάδια.
Κι απόμεινε το όνομα και τα παραμύθια στα καφενεία του χωριού όταν καμπουριασμένη πέρναγε ρίχνοντας τ’ ανάθεμα σ’ όποιον περαστικό ακούμπαγε στο βλέμμα της. Μόνη και τρισάθλια μ’ ένα τρίτο πόδι να βοηθά τ’ άλλα δυο στην καθημερινή διαδρομή.
Στην άκρη του χωριού, εκεί που έγλειφε το ρυάκι για λίγο το τελευταίο δέντρο και έπεφτε με πάταγο στην απότομη λαγκαδιά, βρισκόταν το παλιό μεγαλείο.
Μισογκρεμισμένο απολίθωμα χωρίς σοβάδες και πίσω απ’ το ραγισμένο τζάμι.
Μαύρη η σκιά έμοιαζε με το σκοτάδι.
 
Αποταγή  
 
Φλυάρημα του ερειπιώνος
Στα ανοιχτά
Και στα μισάνοιχτα
Στόματα
Των περαστικών χρόνων
υπογραφές της συντέλειας
πάνω απ’ τα γράμματα
ενώ στο επιστέγασμα
χλοηρό το σημάδι
ανακοινώνει την εγκατάλειψη
περιλάλημα της λησμονιάς
και η πρόθεση
παρερμηνεύει
το φαίνεται
και αποστρέφεται
στη μοναχικότητα της μεσημβρίας
συλλογιζόμενη