Κι ενώ στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία θα επιχειρεί σήμερα να υπερασπιστεί το πολυνομοσχέδιο, ένα ακόμη από αυτά που είναι σκληρά αλλά αν δεν περάσουν «θα» καταστραφούμε, και πάντα στο όνομα της παραμονής μας στο ευρώ, η ευρύτερη ευρωπαϊκή εικόνα ξεθωριάζει για τα καλά.

Ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός ανεβαίνει ραγδαία, και δεν αφορά μόνο το ευρώ αλλά ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και την πολιτική που εκπορεύεται από αυτό. Εν τω μεταξύ, οι αναλύσεις, οι δηλώσεις και οι προβλέψεις για το ευρώ σε καθημερινή πλέον βάσης είτε δεν του δίνουν πολύ χρόνο ζωής με τη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα, είτε υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά έχει διασπαστεί. Μέσα σ’ όλα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο παραδέχτηκε, τώρα που η κατάσταση δεν κρύβεται πια, ότι αυτή η πολιτική δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κοινωνική αποδοχή. Βεβαίως ο αυξανόμενος ευρωσκεπτικισμός εξακολουθεί να στηλιτεύεται ως ένδειξη ανόδου του λαϊκισμού και των «εθνικισμών» για λόγους προπαγάνδας.

Στην Ελλάδα, ο ευρωσκεπτικισμός μέχρι πρότινος ήταν συζήτηση – ταμπού, αλλά η Κύπρος απενεχοποίησε λίγο περισσότερο τη συζήτηση και στ’αριστερά και στα δεξιά. Σε επίπεδο κοινοβουλευτικών κομμάτων πάντως παραμένει ταμπού. Ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ που επίσημα και πλειοψηφικά τάσσεται υπέρ της παραμονής στο ευρώ, «λιθοβολείται» κάθε τρεις και λίγο για την αντίθετη άποψη της μειοψηφικής τάσης της Αριστερής Πλατφόρμας, με αποτέλεσμα να αμύνεται προβάλλοντας μεγαλύτερες δόσεις φιλοευρωπαϊσμού. Τουλάχιστον προ Κύπρου, η συζήτηση πολλές φορές κινήθηκε στο ποιος είναι πιο ευρωπαϊστής, ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς.

Κι έτσι αυτό που φανερά θα έρθει κάποια στιγμή, κρύβεται κάτω από το χαλί, για λόγους μη ανάληψης πολιτικής ευθύνης  από την εγχώρια πολιτική τάξη. Δεν μπορεί να είναι αυτή που θα αναλάβει την τύχη της χώρας στα χέρια της, γιατί τότε θα βρεθεί αντιμέτωπη με την οργή των ευρωπαίων ηγετών και της Γερμανίας. Παρά ταύτα όταν έρθει η ώρα οι Ευρωπαϊοι να αποφασίσουν γι’ αυτή χωρίς αυτή, θα είναι αργά να χαράξει άλλη πορεία.

Στο μεταξύ, στο εσωτερικό θα τσακώνονται ανά τρίμηνο ή δίμηνο για πολύ σοβαρά ζητήματα όπως οι παροιμιώδεις πια «κόκκινες γραμμές» του Κουβέλη…